Σταμάτησε τους άμπαλους ο Δώνης - Το είχαν τερματίσει με Ουζουνίδη

Παναθηναϊκός: Μια από τις πιο συνηθισμένες φράσεις στο χώρο του ποδοσφαίρου και ειδικά όταν αναφερόμασταν σε ομάδες από τις λεγόμενες μεγάλες που είχαν κάποια ατυχή αποτελέσματα απέναντι στις λεγόμενες μικρές ήταν η "...μα καλά θέλεις προπονητή για να κερδίσεις τον... τάδε".

Γενικά δεν ήταν λάθος αυτή η προσέγγιση, ειδικά όταν μιλάγαμε για ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια, που έκαναν γκέλες με μικρούς αντιπάλους και αναζητούσαμε τι έφταιγε κάθε φορά.

Αυτό λοιπόν ήταν σωστό και ανεξάρτητα από το ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο κλαμπ των ισχυρών από πλευράς αγωνιστικής τουλάχιστον με βάση τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί σ' αυτόν.

Ναι, ομάδες με τα ρόστερ και τα μπάτζετ των ομάδων που αναφέραμε όντως τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονταν προπονητή για να νικήσουν ομάδες σχεδόν σε κατάσταση διάλυσης που πάλευαν για τη σωτηρία τους και απλά συμπλήρωναν τον αριθμό των ομάδων του πρωταθλήματος χωρίς να διεκδικούν ή και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.

Ταυτόχρονα όμως με αυτή την "αλήθεια" υπήρχε και άλλη μία, την οποία συνήθως κανείς δεν τη σκεφτόταν και δεν την επικαλούνταν στις αναλύσεις του.

Κι αυτή είναι η εξής.

Όντως για να κερδίσεις τέτοιες ομάδες δεν χρειάζεσαι προπονητή, αλλά για να... καταφέρεις να... χάσεις ή να... αποκλειστείς κάποιες φορές στο κύπελλο από τέτοιες ομάδες, εκεί ναι... χρειάζεσαι προπονητή.

Και ήταν πάρα πολλές οι φορές που προπονητές... κατάφερναν με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους να... πετύχουν αυτόν τον... μεγαλεπήβολο στόχο.

Αυτό ακριβώς ήταν και είναι φυσικά ακόμα που κάνει τη διαφορά στον χαρακτηρισμό "πετυχημένο" ή "αποτυχημένο" για την αποτίμηση της παρουσίας και του έργου των προπονητών σ' αυτές τις ομάδες.

Στον Παναθηναϊκό λοιπόν, για τον οποίον μιλάμε πιο συγκεκριμένα εδώ, τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την... απελευθέρωση και την εκτόξευση, είχαμε αντιστρέψει εντελώς αυτόν τον απόλυτα λογικό ποδοσφαιρικά κανόνα.

Όταν κερδίζαμε ακόμα και τέτοιου βεληνεκούς ομάδες, ήταν έργο του προπονητή, ενώ όταν τρώγαμε τις σφαλιάρες ο προπονητής δεν έφταιγε ποτέ αφού... τι να κάνει κι αυτός έτσι όπως είναι τα πράγματα.

Αυτός ο "κανόνας" ακολουθήθηκε πιστά και με... συνέπεια για όλους τους προπονητές από το τοξικό, αντιποδοσφαιρικό και αντιπαναθηναϊκό κύκλωμα που έκανε κουμάντο στον Παναθηναϊκό και επέβαλλε πρόσωπα και καταστάσεις στον σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια.

Και για τον "δάσκαλο" Φερέιρα και για τον Αναστασίου και για τον Στραματσόνι και για τον Ουζουνίδη φυσικά που εκεί πια το είχαμε τερματίσει εντελώς το πράγμα και ερχόταν η μια σφαλιάρα μετά την άλλη και αυτές τις σφαλιάρες τις ακολουθούσαν αναλύσεις για τον "ήρωα προπονητή που πάλι καλά που τον έχουμε κι αυτόν αλλιώς θα... διαλυόμασταν" και αγιογραφίες για τον "καλύτερο προπονητή που έχει περάσει ποτέ από τον Παναθηναϊκό" και πάει λέγοντας.

Ο μοναδικός λοιπόν που σταμάτησε αυτό το άμπαλο γαϊτανάκι στον Παναθηναϊκό ήταν ο Γιώργος Δώνης.

Ο οποίος μάλιστα όχι απλά δεν έτυχε και δεν απόλαυσε ούτε για μια στιγμή την ασυλία και τη στήριξη των προηγουμένων, αλλά μπήκε με το καλημέρα σχεδόν στο στόχαστρο όλων αυτών που μας έκαναν το άσπρο μαύρο τα προηγούμενα χρόνια.
Κι ο λόγος φυσικά ήταν απλός για όποιον ξέρει τα πράγματα στον Παναθηναϊκό.

Ο Δώνης είχε όχι απλά την ατυχία να έρθει στον Παναθηναϊκό όταν όλο αυτό το κύκλωμα τα είχε σπάσει με τον Αλαφούζο από τη στιγμή που αυτός αποφάσισε να σταματήσει να "πληρώνει" προς κάθε κατεύθυνση, αλλά ταυτόχρονα είχε την εντιμότητα και το θάρρος να λέει με ξεκάθαρα λόγια την κατάσταση που υπήρχε στον Παναθηναϊκό και κυρίως να μην εκθέτει τον άνθρωπο που τον προσέλαβε και να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά αναζητώντας δικαιολογίες στην ύπαρξη και τις αποφάσεις του Αλαφούζου όπως... απαιτούσε όλο το κύκλωμα τα δύο τελευταία χρόνια.

Κάπως έτσι απολαύσαμε για μήνες αναλύσεις του στιλ "γιατί βάζει τον... γιο του" ή βαρεθήκαμε να διαβάζουμε και να ακούμε πως "η θέση του στον Παναθηναϊκό κρίνεται από το αποτέλεσμα κάθε αγωνιστικής", με εκείνο τον έρμο τον Παντελίδη να περιμένει μέρες, βδομάδες και μήνες στην αναμονή για την πρόσληψή του στον Παναθηναϊκό σαν αντικαταστάτη του Δώνη.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα.

Όπου πια κανείς δεν ενοχλείται από το ότι παίζει ο μικρός Δώνης (παρεμπιπτόντως ήταν λάθος του Δώνη η αλλαγή του μικρού στην Λάρισα, καθώς ήταν ολοφάνερο από την εικόνα του αγώνα, ότι με το που βγήκε ο Δώνης το κέντρο χάθηκε εντελώς για τον Παναθηναϊκό και η Λάρισα βρήκε χώρους για να απειλήσει έστω και με ημιτελείς ενέργειες τον Παναθηναϊκό), κανείς άνεργος προπονητής δεν περιμένει στην ουρά ή δεν ελπίζει ότι υπάρχει περίπτωση να αναλάβει τον Παναθηναϊκό και όλοι πια φυσικά μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον Γιώργο Δώνη και τον έργο του στον Παναθηναϊκό.

Ε λοιπόν ναι, τελικά το ποδόσφαιρο έχει λογική και αυτή η λογική αργά ή γρήγορα επικρατεί κάθε αντιποδοσφαιρικής, άμπαλης και... ιδιοτελούς προσέγγισής του.

Τελικά ναι λοιπόν, ο προπονητής μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα.

Μπορεί να κάνει τη διαφορά δουλεύοντας σε ακριβώς ίδιες ή ακόμα και χειρότερες συνθήκες με τους προκατόχους του.

Και μπορεί φυσικά να κάνει τη διαφορά και θετικά αλλά και αρνητικά.

Κι ο Παναθηναϊκός στη συγκεκριμένη συγκυρία, ευτύχησε να έχει ένα προπονητή που κάνει τη διαφορά όχι απλά με θετικό πρόσημο, αλλά με τρόπο που αφήνει πολλές ελπίδες ότι τελικά κάτι καλό μπορεί να γεννηθεί απ' όλη αυτή την ιστορία.

Καθώς αυτό που βλέπουμε στο γήπεδο από τον Παναθηναϊκό, τα αποτελέσματα αυτής της παρουσίας και η σιγουριά ότι θα εξακολουθήσει στα πλαίσια των αντικειμενικών δυνατοτήτων που υπάρχουν φυσικά, να είναι ανταγωνιστικός και αξιόμαχος, είναι έργο του προπονητή του.

Είναι έργο του Γιώργου Δώνη και μάλιστα ένα έργο που το πέτυχε όχι μόνο με την συνέπεια, τις γνώσεις και τις ικανότητές του στην δουλειά του, αλλά κυρίως με τη λογική, την σοβαρότητα και τη συνέπεια που επέβαλλε στη συμπεριφορά της ομάδας του και όλων των συντελεστών του ποδοσφαιρικού τμήματος, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω απ' αυτό και γενικότερα σε κάθε πτυχή της παρουσίας τους.

Η μόνη υποχρέωση που έχει πια, είναι να παραμείνει σταθερός και συνεπής σ' αυτά που έχει κάνει μέχρι τώρα και να τα συνεχίσει όσο μπορεί με μεγαλύτερη ακόμα συνέπεια παρ' όλη την ξαφνική... επίθεση αγάπης και αποθέωσης που θα δεχθεί από δω και πέρα και η οποία αν δεν είσαι ισχυρός σαν χαρακτήρα και προσωπικότητα, μπορεί να σε επηρεάσει αρκετά και αρνητικά.