Με αυτό ξενέρωσα - Ομάδα-ντροπή - Ανύπαρκτος Καρλίτος

Αν ο Παναθηναϊκός πήγε στο Καραϊσκάκη για να κερδίσει απλά τις εντυπώσεις, σίγουρα το κατάφερε.

Αν επίσης πήγε για να χάσει αξιοπρεπώς και με μπόλικη αίσθηση αδικίας για το τελικό αποτέλεσμα και πάλι τα κατάφερε και με το παραπάνω μάλιστα.

Αν όμως πήγε να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για να πάρει κάτι από το συγκεκριμένο παιχνίδι και ουσιαστικά και κυρίως βαθμολογικά, τότε μάλλον δεν τα κατάφερε.

Απ' αυτή την άποψη και με δεδομένη τη συνολική κατάσταση και θέση του Παναθηναϊκού, το να ακούς αμέσως μετά από ένα χαμένο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και ευρισκόμενος κάπου στα βάθη της βαθμολογίας, να ακούς και να διαβάζεις ερώτηση και απόψεις του στιλ "αν ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου είναι ο Παναθηναϊκός που ονειρεύεστε", ξενερώνεις εντελώς.

Και να θες δηλαδή να δεις ψύχραιμα και καθαρά το παιχνίδι και βρεις ή να αναδείξεις δυο τρία θετικά στοιχεία από την εμφάνιση του Παναθηναϊκού, λες δεν αξίζει τον κόπο, σ' αυτή την ομάδα όχι απλά δεν έχουν καταλάβει πού βρίσκονται, αλλά έχουν ρίξει τόσο πολύ τον πήχη και τις απαιτήσεις, που πλέον ίσως και να μην έχεις νόημα να μιλάς.

Καθώς αν το δεύτερο ημίχρονο είδαμε τον "Παναθηναϊκό που ονειρευόμαστε", τότε στο πρώτο είδαμε μια ομάδα ντροπή να φοράει τη συγκεκριμένη φανέλα και να κουβαλάει αυτό το ιστορικό όνομα.

Για να πάμε λοιπόν και σ' αυτό καθ' αυτό το παιχνίδι.

Ο Παναθηναϊκός φεύγει από το Καραϊσκάκη, σαφέστατα αδικημένος από το τελικό σκορ και το αποτέλεσμα.

Δικαιούταν και μπορούσε, τουλάχιστον την ισοπαλία, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο όχι απλά κυριάρχησε, αλλά ήταν αυτός που έκανε ευκαιρίες απέναντι σε ένα θολωμένο και παραιτημένο αντίπαλο που δεν τον απείλησε ούτε για μια στιγμή.

Αυτή ακριβώς η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, έδειξε το πόσο τραγικός, λάθος, χωρίς ψυχολογία και κυρίως εντελώς ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΣ για τις απαιτήσεις του παιχνιδιού, ήταν ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο.

Έχουμε πολύ καιρό να δούμε μια ομάδα, να είναι τόσο απούσα από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, όσο ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο.

Με ανύπαρκτα εντελώς χαφ να επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να φτάνει χωρίς κανένα πρόβλημα μέχρι την περιοχή του Διούδη και τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού.

Με την πατέντα να παίζει με δύο αριστερά μπακ ταυτόχρονα, καθώς ο Χουανκάρ δεν πέρασε τη σέντρα, ενώ έπαιζε στον ίδιο ακριβώς χώρο με τον Ζαγαρίτη.

Και με μια απίστευτα παθητική στάση και εμφάνιση, με αποκορύφωμα τη φάση του γκολ, όπου ο Φορτούνης βρέθηκε εντελώς μόνος του στο ύψος του πέναλτι χωρίς ούτε ένα παίκτη του Παναθηναϊκού δίπλα του και μιλάμε φυσικά για μια ομάδα που εκείνη την στιγμή έπαιζε και ήταν όλη πίσω από την σέντρα.

Στο δεύτερο ημίχρονο, περισσότερο γιατί ο Ολυμπιακός έκατσε εντελώς και δεν μπορούσε να φτιάξει μια φάση ή μια ενέργεια της προκοπής, ο Παναθηναϊκός ξεθάρεψε, ξεμύτισε από την περιοχή του και κάπου εκεί κατάλαβε ότι μπορεί και αυτός να παίξει μπάλα και να απειλήσει.

Βοήθησε πολύ σ' αυτό η είσοδος του Αλεξανδρόπουλου που έβαλε μπόλικο τρέξιμο, μαρκαρίσματα και κατ' επέκταση και ελεύθερους χώρους για Βιγιαφάνες και Μαουρίσιο στα χαφ, αλλά σ' αυτό το σημείο κόστισε στον Παναθηναϊκό η αστοχία, κυρίως του Μακέντα, αλλά ταυτόχρονα η για μια ακόμα φορά ανυπαρξία του Καρλίτος στο παιχνίδι, ο οποίος φάνηκε μόνο στην κεφαλιά στην τελευταία φάση του αγώνα.

Συμπερασματικά.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε άδικα ηττημένος από το Καραϊσκάκη.

Όμως αν απ όλη αυτή την ιστορία, σταθεί για μια ακόμα φορά στο "δεύτερο ημίχρονο", για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, θα έχει χάσει από ένα παιχνίδι πολλά περισσότερα από τη νίκη και τους τρεις βαθμούς.