"Τρίζει η καρέκλα" του Μάντζιου - Δύσκολο το πρωτάθλημα, έστω τριάδα

Δεύτερη γκέλα για τον Άρη, αυτή τη φορά σοβαρότερη, αφού υπέστη απροσδόκητη ήττα από τον νεοφώτιστο Ιωνικό στη Νίκαια έχοντας συλλέξει μόλις 1 βαθμό και χρειάζοντας ακόμη 5 βαθμούς για να μηδενίσει την άδικη τιμωρία του.

Η ήττα ήταν απροσδόκητη βάσει του τι πρεσβεύαν οι δύο ομάδες στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, αφού ο Ιωνικός έχει μόλις προβιβαστεί μετά από πάρα πολλά χρόνια, ενώ ο Άρης κατατάσσεται ανάμεσα στους ισχυρούς. Βέβαια η σημερινή του εμφάνιση κάθε άλλο παρά ισχυρού ήταν. Ο σημερινός Άρης μας θύμησε παλιές κακές μέρες, που τείναμε να ξεχάσουμε μετά την περυσινή σεζόν, και σε καμία περίπτωση δεν δικαιούταν τη νίκη απέναντι στον πιο αποφασισμένο Ιωνικό. Το πιο φυσιολογικό αποτέλεσμα ωστόσο έπρεπε να είναι η λευκή ισοπαλία, αλλά ακόμη και έτσι ο Άρης θα είχε χρεωθεί μια δεύτερη αποτυχία, την μη επίτευξη νίκης σε δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι.

Ο Άρης ήταν λοιπόν κακός, ασύνδετος και με μπλοκαρισμένα τα βασικά του ατού, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν είχε να επιδείξει πολλά πράγματα, αλλά μόνο πάθος και μαζική άμυνα. Θέλοντας να εντοπίσουμε τα αίτια της ήττας, θα μπορούσαμε να σταθούμε σε κάποιους παράγοντες:

Οι συνηθισμένες δικαιολογίες είναι οι εξής: Κακός αγωνιστικός χώρος που δυσκόλευε τις κινήσεις των πιο ποιοτικών παικτών των κιτρίνων. Αντιποδόσφαιρο των αντιπάλων (που όμως δεν ήταν υπερβολικά σκληροί). Χειρουργικές ενέργειες της διαιτησίας που ιδιαίτερα στο Β μέρος έδωσε 4-5 ανάποδα σφυρίγματα και έκοψε αντίστοιχες επιθέσεις των κιτρίνων (ωστόσο ακύρωσε σωστά γκολ του Ιωνικού στο Α’ μέρος).

Τα πραγματικά αίτια; Αυτά πρέπει να τα αναζητήσουμε στην ίδια την ομάδα του Άρη, ξεκινώντας από τον προπονητή που ήδη αισθάνεται τριξίματα στο κάθισμα του. Παρότι χρησιμοποίησε σχεδόν κάθε όπλο που είχε στη διάθεση του, δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις τακτικής, μέσα στο γήπεδο. Αυτό το ποδόσφαιρο με τις ατελείωτες σέντρες δεν φαίνεται να αποφέρει τίποτα στον Άρη που για επάνω από 180 λεπτά αγνοεί το γκολ. Ο Εντιαγέ έπαιξε πολύ πιο πίσω από την κανονική θέση, οι φορ δεν έλαβαν πάσες κτλ κτλ. Τίποτα δεν φάνηκε να πετυχαίνει και η ευθύνη βαραίνει προπονητή και παίκτες, με τον πρώτο να πληρώνει συνήθως το μάρμαρο πιο άμεσα.

Οι παίκτες μπορεί μεν να είναι ταλαντούχοι και με ιδιαίτερες γνώσεις μπάλας, ωστόσο ακόμη δεν έχουν «δέσει». Επίσης πρέπει να λάβουμε υπόψην κάτι που είχα γράψει και παλιότερα, πως οι δημοσιογράφοι το καλοκαίρι είχαν υπερεκτιμήσει την αξία κάποιων παρουσιάζοντας τους ως υπερπαίκτες δημιουργώντας τεράστιες και φρούδες προσδοκίες στην κερκίδα, που με τη σειρά τους δημιουργούν πλέον απογοήτευση.

Ο Άρης διαθέτει ένα καλό ρόστερ, καλύτερο απο το περυσινό, αλλά ακόμη θέλει χρόνο και λιγότερη πίεση. Λυπάμαι αν θα απογοητεύσω κάποιους, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάρουμε το πρωτάθλημα, αλλά δεν είναι αδύνατο να πλασαριστούμε και πάλι στην πρώτη τριάδα.

Λίγο υπομονή και ψυχραιμία δεν θα έβλαπτε, ιδιαίτερα ενόψιν του επερχόμενου αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού, ένα κομβικό πλέον παιχνίδι. Γιατί τα αποτυχημένα αποτελέσματα στις πρώτες αγωνιστικές δίνουν άλλη διάσταση στην αναμέτρηση με το τριφύλλι και επιτάσσουν όσο ποτέ τη νίκη-βάλσαμο για τον Άρη. Όσο για τους πράσινους; Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο το σύστημα που θα ακολουθήσουν μέσα στο Βικελίδης. Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο πρόβλημα για την ομάδα του Άκη Μάντζιου που λογικά θα κάθεται στον πάγκο της ομάδας και την Τετάρτη, αλλά θα χρειάζεται τη νίκη και αυτός προσωπικά για να αποδείξει πως αξίζει να είναι μέρος του νέου Άρη που ονειρευόμαστε...

ΥΓ: Δεν βλέπω να σβήνουν οι -6 βαθμοί και πολύ φοβάμαι πως δεν θα μας κάνουν ούτε γήπεδο. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη ΔΕΘ...