Γιατί; Γιατί είχαν απλά διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες εργατικού Μεσαίωνα και είχαν απλά «τολμήσει» να ζητήσουν δικαίωμα ψήφου. Τα πιστεύω τους έγιναν στάχτη, μαζί με την κλωστοϋφαντουργία «Cotton». Οι φωνές των ψυχών τους όμως, προκάλεσαν ένα τέτοιο φαινόμενο ντόμινο δίνοντας δύναμη στη Γυναίκα να προσπαθήσει ν’ αλλάξει τον κόσμο και να διεκδικήσει τα αυτονόητα.

Δεν ήταν εύκολο τότε, δεν είναι ούτε και σήμερα. Η Γυναίκα εξακολουθεί να πέφτει θύμα ρατσισμού, εκμετάλλευσης, μείωσης κι ενδοοικογενειακής βίας. Να κατατάσσεται ως αδύναμη στον ανδροκρατούμενο σύμπαν. Ποιά; Εκείνη, που έχει τη δύναμη και το χάρισμα να δωρίσει το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής. Που έχει αποδείξει ότι είναι πολύ περισσότερο ικανή, από έναν άνδρα να κρατήσει ένα σπίτι και μία οικογένεια. Μία Κοινωνία ολόκληρη, εάν το θελήσει. Η’, εάν της δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες.

Κυρίες και Δεσποινίδες, χρόνια πολλά αν κι ο δρόμος προς την ισότητα θα είναι πάντοτε γεμάτο εμπόδια και απηρχαιωμένες προκαταλήψεις, από πρέπει και δεν πρέπει. Παρόλα αυτά, οι νίκες τους ήταν πολλές: είτε στην Επιστήμη και την πολιτική, είτε στην Κοινωνία και τον αθλητισμό. Έναν αθλητισμό, από τον οποίο ο «πατέρας» των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, Πιέρ ντε Κουμπερτέν είχε αποκλείσει a priori, ως τα πλέον «αντιαισθητικά και ακατάλληλα όντα για ν’ αγωνίζονται μαζί με τους άνδρες».

Γι αυτό και για να δούμε την πρώτη γυναίκα που θ’ αγωνιζόταν ποτέ σε Μαραθώνιο, την 76χρονη σήμερα Κάθι Σβίτσερ έπρεπε να περιμένουμε το 1967, στη Βοστόνη όπου η Αμερικανίδα ακτιβίστρια κατάφερε να συμμετάσχει, και να τρυπώσει με το όνομα άνδρα. Κι όταν οι διοργανωτές αντιλήφθηκαν ότι ήταν γυναίκα έκαναν τα πάντα για να την εμποδίσουν, να την σταματήσουν και να της αφαιρέσουν από το στήθος το Νο 261. Χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Η Σβίτσερ συνέχισε την κούρσα της προς την Ιστορία τερματίζοντας σε 3 ώρες, 21 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα. «Εάν  σταματούσα, κανείς δεν θα πίστευε ότι κι οι γυναίκες μπορούμε να τρέξουμε για περισσότερα από 26 μίλια».

Σπουδαία Γυναίκα, με το «Γ» κεφαλαίο υπήρξε κι η Ρόζα Παρκς, εικόνα και σύμβολο των δικαιωμάτων των Άφρο-Αμερικανών, που το 1955, σε λεωφορείο του Μοντγκόμερι, στην καρδιά της ρατσιστικής Αλαμπάμα αρνήθηκε να σηκωθεί και να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό συνεπιβάτη. Για εκείνο το αξιοπρεπέστατο «No» συνελήφθη και φυλακίστηκε για «ανάρμοστη συμπεριφορά», ήταν όμως η αρχή του τέλους των ρατσιστικών νόμων. Όσον αφορά στο ιστορικό, κίτρινο λεωφορείο Νο 2857 φυλάσσεται στο Henry Ford Museum, στο Ντιτρόιτ, δίπλα από τη Lincoln πάνω στην οποία δολοφονήθηκε ο Κέννεντι, την πολυθρόνα του θεάτρου Φορντ, όπου δολοφονήθηκε ο επίσης Αμερικανός πρόεδρος Αμπραχάμ Λίνκολν, την Φολσκβάγκεν του Χίτλερ ή το πρώτο Fokker που το ‘26 είχε πετάξει πάνω από τον Βόρειο Πόλο.

Η λίστα των πλέον πετυχημένων γυναικών της Ιστορίας είναι ατελείωτη κι αναπόφευκτα, αδύνατον να συμπεριληφθεί σ’ ένα και μόνο κείμενο. Στον μικρόκοσμό τους όμως, η κάθε μία για διαφορετικό λόγο ξεχωριστή θέση απέκτησαν η συγγραφέας και φιλόσοφος, Σιμόν ντε Μποβουάρ, η κατεξοχήν «Μητέρα του Φεμινισμού». Η Νέλι Μπλάι, η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος που το 1888 δέχτηκε την πρόκληση του Τζόζεφ Πούλιτζερ να πραγματοποιήσει τον Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες, και το κατάφερε σε 72 ημέρες, 6 ώρες, 11 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Η’ η επαναστάτρια της Μόδας, Γκαμπριέλ «Κοκό» Σανέλ που με τα αέρινα ρούχα της είχε απελευθερώσει για πρώτη φορά τα γυναικεία σώματα. Στην ιστορία έμειναν οι φράσεις της «πριν βγεις, κοιτάξου στον καθρέφτη κι αφαίρεσε κάτι» ή «ό,τι και να φορέσει ένας άνδρας θα είναι για πάντα ένα απλό αξεσουάρ μίας γυναίκας».

Κυρίες και Δεσποινίδες, Μαμάδες, Γιαγιάδες και Κόρες όλου του κόσμου χρόνια σας πολλά, αλλά να μην ξεχνάμε το πώς και το γιατί φτάσαμε στην Ημέρα της Γυναίκας.

 

      

Σιμόν ντε Μποβουάρ Κάθι Σβίτσερ Κοκό Σανέλ Ρόζα Παρκς Ημέρα της Γυναίκας