Η «Απόδραση του Αλκαράθ» και τι λείπει από τον Τσιτσιπά για ν’ αλλάξει, επιτέλους, level…

 Παρακολουθώντας την οργισμένη και παθιασμένη αντίδραση, γεμάτη αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα με την οποία το 20χρονο φαινόμενο από τη Μούρθια αναποδογύρισε το αρχικό, και αμήχανο 1-6 από τον Τζόκοβιτς, τελικά θριαμβεύοντας στο Ουϊμπλεντον θυμηθήκαμε την ίδια ακριβώς αντίδραση, πληγωμένου λιονταριού με την οποία ο Σέρβος, στον τελικό του Ρολάν Γκαρός ‘21 ανέτρεπε, με πείρα και φονικά χτυπήματα το 0-2 από τον Στέφανο Τσιτσιπά.

 Εκείνη την ημέρα, ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας όλων των εποχών, τότε Νο 3 του κόσμου, σήμερα Νο 5 προηγείτο ανέλπιστα 6-7 (6/8) και 2-6, μετά όμως έπαθε ένα είδος black- out και όταν επανήλθαν τα φώτα είδε τον Τζόκοβιτς να θριαμβεύει και ν’ ανατρέπει τα πάντα μ’ ένα αφοπλιστικό 6-3, 6-2, 6-4. Οι δύο τους συναντήθηκαν ξανά και στον τελικό του φετινού Australian Open, και πάλι με νικητή τον Σέρβο έστω κι αν με μεγαλύτερη δυσκολία, λόγω δύο ατελείωτων tie breaks απ’ ότι στο Παρίσι: 6-3, 7-6 (7/4), 7-6 (7/5).

 Στα 24του, λοιπόν ο Τσιτσιπάς έχει ήδη αγωνιστεί σε δύο τελικούς Grand Slam, επιστρέφοντας όμως στο σπίτι με άδεια χέρια. Ενώ στα 20του, ο Κάρλος Αλκαράθ, φυσικός κληρονόμος, σε στυλ, δύναμη, αλλά και πάθος του συμπατριώτη του Ράφα Ναδάλ έχει επίσης αγωνιστεί σε δύο τελικούς, με τη διαφορά όμως ότι πέτυχε το 2 στα 2. Πέρυσι στη Νέα Υόρκη κατέκτησε το Us Open νικώντας στον τελικό τον Νορβηγό Κάσπερ Ρούντ, ενώ την Κυριακή στο Ουϊμπλεντον τον Τζόκοβιτς στον 3^ο μεγαλύτερο, σε διάρκεια τελικό (4 ώρες και 45’) στην ιστορία του All England Tennis Club. Ο δεύτερος μεγαλύτερος ήταν το Ναδάλ- Φέντερερ του 2008 (4 ώρες και 48’), ενώ το ρεκόρ κατέχει το αντίστοιχο του 2019, Τζόκοβιτς- Φέντερερ με 4 ώρες και 57’.

 Εναντίον του Αλκαράθ, ο Τζόκοβιτς έπαθε ό,τι ακριβώς και ο Τσιτσιπάς σε Παρίσι και Μελβούρνη: έπεσε θύμα του ίδιου του, του άγχους γιατί του είχε γίνει κάτι σαν έμμονη ιδέα να ισοφαρίσει τόσο τα 8 Ουϊμπλεντον του Φέντερερ, όσο τα 24 Grand Slams της 81χρονης, σήμερα Αυστραλής, Μάργκαρετ Σμιθ Κορτ που από το ’60, έως το ’73, σε μία άλλη εποχή, σύμφωνοι, με άλλες ρακέτες και διαφορετική ταχύτητα θριάμβευσε 11 φορές στη Μελβούρνη, 5 σε Παρίσι και Νέα Υόρκη, 3 στο Ουϊμπλεντον.

 Το τένις, δεν είναι κάποια συγκεκριμένη Επιστήμη. Είναι όμως η Επιστήμη της απόλυτης αυτοσυγκέντρωσης κι ακόμη και ένα βήξιμο, ένα φτάρνισμα από τις εξέδρα, ένα μπαλάκι στο φιλέ ύστερα από ένα ράλι διαρκείας μπορεί να σε εκνευρίσει και να πετάξεις στα σκουπίδια κάθε καλή προσπάθεια.

 Αυτό ακριβώς έπαθε και ο Σέρβος. Ξεκίνησε μ’ ένα εντυπωσιακό 6-1, επειδή όμως οι τενίστες τρέμουν σαν τον… διάολο το λεγόμενο bagel (δηλαδή να χάσουν το σετ με 6-0 γκέιμς), ο Ισπανός ταρακουνήθηκε και αντέδρασε, κι αφού συνήλθε στρίμωξε στο καναβάτσο τον μεγάλο του αντίπαλο αναγκάζοντάς τον σε λάθη παιδαριώδη, που δεν είναι του επιπέδου του, αλλά που ήταν καθαρό αποτέλεσμα της εμμονής και του άγχους να ισοφαρίσει τα δύο μεγάλα ρεκόρ.

 Ο οποιοσδήποτε χειρότερος μπορεί να κερδίσει, ή οποιοσδήποτε καλύτερος να χάσει ένα τουρνουά. Η Τσέχα Βοντρούσοβα, για παράδειγμα προσγειώθηκε στο Ουϊμπλεντον με το χαμηλότερο ranking (42), αλλά γύρισε σπίτι με την ιστορική «σαλατιέρα» μόνο και μόνο γιατί απέναντί της είχε την Τυνήσια Ονς Ζαμπέρ, που από το άγχος και την εμμονή να γίνει η πρώτη Αφρικανή που θα κατακτήσει ένα Grand Slam, μέχρι στιγμής έχει ήδη χάσει τρεις τελικούς.

 Το μυστικό είναι μόνο η αυτοσυγκέντρωση, το να παίξεις χωρίς άγχος και χωρίς καμία εμμονή. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν και οι λεγόμενοι «Mental Coaches». Ο Τζόκοβιτς, για παράδειγμα έχει αλλάξει μέχρι στιγμής εφτά: τους Βάιντα, Γούντφορντ, Τοντ Μάρτιν, Βέμιτς, Μπόρις Μπέκερ, Αντρέ Αγκάσι, Γκόραν Ιβανίσεβιτς. Ενώ ο Τσιτσιπάς παραμένει ακόμη με τον πατέρα του, Απόστολο (τον τελευταίο χρόνο και τον Αυστραλό ομογενή, Μαρκ Φιλιππούση), ο οποίος υπήρξε εξαιρετικός δάσκαλος του τένις, αλλά στο διπλό ρόλο του γονιού- προπονητή ίσως, «λέμε» ίσως, να μην είναι ακριβώς ο,τι χρειάζεται ο Τσιτσιπάς για να γίνει ο νέος Αλκαράθ. Γιατί τώρα που έφυγαν από τη… μέση ο Ναδάλ και ο Φέντερερ, σιγά, σιγά και ο Τζόκοβιτς δεν βλέπουμε πέρα από τους Τσιτσιπά, Σίνερ ή Ρουντ κάποιον από τη λεγόμενη Next- Gen που θα μπορούσε να δαμάσει την ορμή του Ισπανού, όχι μόνο σε Grand Slam, αλλά και σε κάθε τουρνουά της Atp που μεσολαβεί, από σήμερα, έως την 28^η Αυγούστου, δηλαδή στην πρεμιέρα του Us Open.

 Μες στο καλοκαίρι, Αλκαράθ και Τσιτσιπάς, πιθανότατα να διασταυρωθούν σ’ ένα απ’ αυτά, είτε σε Αμβούργο, Ατλάντα, Ούμαγκ (Κροατία), Ουόσινγκτον και Λος Κάμπος (Μεξικό), είτε σε Κιτσμπιούελ (Αυστρία), Τορόντο, Σινσινάτι και Σάλεμ. Το θέμα είναι, ο Στέφανος να είναι απόλυτα έτοιμος και πεπεισμένος ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρει έχοντας αποβάλλει το άγχος και την εμμονή του 5-0 με το οποίο αυτή τη στιγμή χάνει από τον Αλκαράθ στο λεγόμενο Head to Head.

 Ήττα το ’21, στον γύρο των 32 του Us Open, ήττα το ’22 στους 16 του Μαϊάμι, ήττα το ’22 στα προημιτελικά της Βαρκελώνης, ήττα φέτος στον τελικό της Βαρκελώνης και ξανά ήττα, φέτος, στα προημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Πέντε μηδέν ήττες ή συνολικά, 12-3 σετ που μπορεί να μην σημαίνουν απολύτως τίποτα. Η’ αντίθετα, μπορεί να σημαίνουν το κίνητρο για να πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη και να δει πλέον, με άλλο μάτι τους όποιους, μετέπειτα υψηλότερους στόχους. Είναι αναμφισβήτητο και αδιαπραγμάτευτο ότι πρόκειται για δύο εξαιρετικούς τενίστες της νέας ή της Next- Gen. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουν, τόσο ο ίδιος ο Τσιτσιπάς, όσο ο οποιοσδήποτε «mental coach» επιλέξει δίπλα του. Χωρίς άγχος και κυρίως, καμία εμμονή…  

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις