Και η αλήθεια είναι πως δεν θα φανταζόμασταν ποτέ, ούτε είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε, στο 90’ φεύγα τρεις ελληνικές ομάδες στην Κόλαση και ακριβώς τις ίδιες, στο 100’ φεύγα στον Παράδεισο. Τύχη; Σύμπτωση; Δικαιοσύνη; Αδικία; Απλά και ξάστερα, κωλοφαρδία; Λίγο απ’ όλα. Και τι σημασία έχει θα πει, και δικαίως ο οποιοσδήποτε φίλαθλος. Νίκη να’ ναι, και ας έρθει στο 90’ με πέναλτι, στο 91’ με αυτογκόλ, ακόμη καλύτερα στο 92’ με γκολ- οφσάιντ. Που σαν άποψη στέκει, έχει μία εύλογη δόση αλήθειας, εάν όμως τη συμμεριστούμε θα πρέπει παράλληλα ν’ αποδεχτούμε και τον παράγοντα «τύχης».

 Για παράδειγμα, η Ιταλία του ’94 ήταν πολύ καλύτερη από τη Βραζιλία: αλλά έχασε το τρόπαιο στα πέναλτι. Η Γαλλία του 2006 ήταν πολύ καλύτερη από την Ιταλία, αλλά κι εκείνη έχασε το κύπελλο στα πέναλτι. Στο Μουντιάλ του ’14, η Ελλάδα ήταν πολύ καλύτερη από την Κόστα Ρίκα, κι εκείνη όμως έχασε την πρόκριση από τα 11 μέτρα. Η ΑΕΚ στο Ζάγκρεμπ ήταν πολύ καλύτερη απ’ ότι στην «Αγιά Σοφιά». Ο Παναθηναϊκός στη «Λεωφόρο» ήταν πολύ καλύτερος απ’ ότι στη Μασσαλία. Ο Ολυμπιακός, άστο: ήταν κακός και στο «Καραϊσκάκης» και στο Βέλγιο. Σημασία έχει ότι και οι τρεις πέρασαν. Καλώς ή κακώς, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πέτυχαν τον στόχο τους και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση.

 

 Αλλοίμονο, ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και στις τρεις: στάθηκαν όμως τυχερές. Απίστευτα τυχερές. Αδιανόητα τυχερές. Παρανοϊκά τυχερές,. Γιατί τα γκολ και οι προκρίσεις δεν επιτυγχάνονται από μόνα τους, μόνο με την ψυχή, το κίνητρο ή το όποιο γόητρο. Χρειάζεται να σε αγγίξει κι εκείνη η αόρατη, από ψιλά δύναμη. Να βρεις τον σωστό διαιτητή, στο κατάλληλο σημείο, και το ακόμη σωστότερο επιτελείο Var που θα πάρουν πάνω τους το ρίσκο, στο 90’ φεύγα, μίας σημαντικότατης απόφασης.

 Γιατί το πέναλτι του Γκεντουζί, στο 99’ του Μαρσέιγ- Παναθηναϊκού ή του Λιούμπισιτς στο 101’ του ΑΕΚ- Ντιναμό Ζάγκρεμπ μπορεί να ήταν πεντακάθαρα σαν το νερό, αυτό όμως δεν προεξοφλεί, σε καμία περίπτωση ότι θα το έβλεπε και ο οποιοσδήποτε άλλος διαιτητής έχοντας μετά το θάρρος να συμβουλευτεί και το Var. Έτυχε να τα δουν. Έτυχε να τα σφυρίξουν. Κάποιος άλλος, μπορεί επίσης να τα θεωρούσε πέναλτι, αλλά σε μία τόσο κρίσιμη, χρονική στιγμή, να μην τα σφύριζε. Σωστά;

 

 Άλλοι θα συμφωνήσουν, άλλοι πάλι θα διαφωνήσουν. Εμείς απλά σχολιάζουμε, χωρίς να κρίνουμε τα όσα, ανεπανάληπτα, για γερά νεύρα η αλήθεια είναι, βιώσαμε σε Μασσαλία, Γκενκ ή Νέα Φιλαδέλφια. Όπου η ΑΕΚ, στο 92’ είχε αποκλειστεί, στο 93’ είχε κερδίσει το δικαίωμα της παράτασης. Και στο 101’, μετά το πέναλτι του Λιούμπισιτς την πρόκριση στα play-offs  του Champions League. Το ίδιο και ο Παναθηναϊκός: στο 98’ είχε αποκλειστεί, στο 99’ κέρδισε το πέναλτι που τον έστειλε στην παράταση και στη διαδικασία από τα 11 μέτρα, πέρα από την ευστοχία των παικτών του, ευχαρίστησε και την αστοχία του Γκεντουζί, του ιδίου που είχε προκαλέσει και το πέναλτι στο ’99. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τον Ολυμπιακό που βρήκε, από το πουθενά το γκολ- πρόκρισης στο 96’.

 Όσον αφορά το κοινό του Γκεντουζί με τον Λιούμπισιτς, τίποτατο σπουδαίο: είναι απλά και οι δύο «μαλλιάδες», με πλούσια, δηλαδή κόμη. Αλήθεια, η Μπράγκα, η Αντβέρπ, η Χαρτς ή η Τσουκαρίτσκι έχουν (αχρείαστοι να’ ναι) τέτοιους;    

Κύπελλα Ευρώπης