Κατάργηση βασικων ελευθεριών, εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, δολοφονίες αντικαθεστωτικών, πνευματικός και πολιτισμικός μεσαίωνας και επιστέγασμα η Κυπριακή τραγωδία. Αυτό είναι το μελανό κράμα της 7ετούς Χούντας των Συνταγματαρχών με μερικές λέξεις.

Σε αυτή τη τυραννική δίνη, μεγάλωσε ο Άγγελος Ποστέκογλου μερικά χιλιόμετρα μακριά από το στάδιο «Νίκος Γκούμας» στη Νέα Φιλαδέλφεια, λαμβάνοντας από εκεί τις πρώτες του κιτρινόμαυρες ποδοσφαιρικές εικόνες, λόγω και της αγάπης του πατέρα του για την ΑΕΚ. Μνήμες που έμειναν θαμπές παρ' όλα αυτά γιατί σε ηλικία 5 ετών μεταναστεύουν οικογενειακώς στην Βικτόρια της Μελβούρνης, ένα μέρος στην Αυστραλία που αποτελεί χαρακτηριστικό του το έντονο ελληνικό στοιχείο.

Στη μεγάλη του συνέντευξη στο Sky Sports, ο Άγγε, υπογράμμισε τη δική του εκδοχή για το τι σήμαινε αυτή η κίνηση για την οικογένειά του.

 «Οι άνθρωποι παρερμηνεύουν την ιστορία της μετανάστευσης. Ακούω συχνά να λένε ότι καλά, ξέρετε, μεταναστεύουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι αυτή η ιστορία του μετανάστη. Πηγαίνουν σε άλλη χώρα για να προσφέρουν ευκαιρίες στην επόμενη γενιά.

Η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν απέκτησαν μια καλύτερη ζωή. Είμαι πεπεισμένος ότι θα είχαν μια πολύ καλή ζωή, όσο δύσκολα κι αν ήταν, στην Ελλάδα, όπου ήταν όλη η οικογένειά τους, οι κοινωνικές τους διασυνδέσεις, η γλώσσα τους, η ζωή τους όλη με λίγα λόγια. Τα άφησαν όλα αυτά πίσω γιατί ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία πιστεύω, στα παιδιά τους.

Συχνά αναλογίζομαι πόσο τεράστιο δώρο είναι για κάποιον, να θυσιάζει κανείς τη δική του ευτυχία, από πολλές απόψεις, την ευημερία του για τα παιδιά του. Είναι ένα μάθημα για μένα και κάνω ότι μπορώ για να τους το ανταποδίδω», αναφερόμενος προφανώς στα όσα επακολούθησαν του 1967, αφού το 1970 μετοίκησαν από την Ελλάδα στην Αυστραλία, κάνοντας το γύρο του με πλοίο. Ένα ταξίδι που κράτησε έναν μήνα!

Τα πρώτα χρόνια στη Μελβούρνη δεν ήταν καθόλου εύκολα για τους Ποστέκογλου. Εκείνη την εποχή, στα 70s δηλαδή, η Αυστραλία είχε ανάγκη από ένα μεγάλο αριθμό σε εργατικό δυναμικό, ψάχνοντας μετανάστες ουσιαστικά, για να καλύψει τις απαιτήσεις της αγοράς. Ο πατέρας του, Δημήτρης Ποστέκογλου ήταν ανειδίκευτος εργάτης και έτσι η μετακίνηση στην Ωκεανία, ήταν μία απόφαση που κρίθηκε ευνοϊκή. Αρχικά έμεναν σε έναν προσφυγικό καταυλισμό για λίγο και στη συνέχεια, μοιράζονταν το σπίτι με μια άλλη οικογένεια. Οι γονείς του έκαναν 2-3 δουλειές, εργαζόμενοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, με την κυριολεκτική έννοια να αντικατοπτρίζει περισσότερο την πραγματικότητα παρά η σχηματική. Μαζεύοντας σταδιακά χρήματα, έπιασαν το πρώτο ορόσημο, καταφέρνοντας με πολλούς κόπους να αγοράσουν ένα σπίτι. Γεγονός που ήταν θεμέλιος λίθος στην προσπάθεια τους για να επανατοποθετήσουν ένα ένα τα κομμάτια στο παζλ της ζωής τους.

Στα 9 του ο Άγγελος (1974), πατάει για πρώτη φορά χλοοτάπητα στις ακαδημίες της Ελλάς Νότιας Μελβούρνης. Μετά από 10 χρόνια θα πραγματοποιήσει το επίσημο του ντεμπούτο. Όπως παραδέχεται, ναι μεν η ομάδα είχε αρκετούς Έλληνες, ωστόσο υπήρχαν και παίκτες με ποικίλα υπόβαθρα. Προπονητής του ήταν ο Ούγγρος goat, Φέρεντς Πούσκας. Αν και αποσύρθηκε νωρίς από την ενεργό δράση λόγω σοβαρού τραυματισμού (στα 27) κατέκτησε το 1984 και το 1991 το πρωτάθλημα Αυστραλίας, ενώ το 2000 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αριστερός μπακ της ομάδας του για τον 20ο αιώνα.

Στη συνέχεια υπηρέτησε την Ελλάς Νότιας Μελβούρνης και ως προπονητής για μια τετραετία. Το 2008 ο Ελληνοαυστραλός πρόεδρος της Παναχαϊκής, Κώστας Μακρής τον βάζει στο μάτι, αφού είδε και την πορεία του με τις μικρές εθνικές της Αυστραλίας. Η παρουσία του μία σεζόν διήρκησε στην Μεγάλη Κυρία της Πελοποννήσου, αφού η διοικητική ηγεσία που ανέλαβε το 2009, δεν αποτίμησε θετικά το έργο του. Στο μεταξύ χαρακτηριστική ήταν τότε η δήλωσή του «Το μόνο που ζητάω είναι λίγη υπομονή μέχρι να γνωρίσω την ομάδα. Μου αρέσει να κάνω σταθερά και σίγουρα βήματα».

Χρονιά κλειδί για την προπονητική του καριέρα ήταν το 2013, όταν ανέλαβε τα ηνία της Εθνικής Αυστραλίας, με την οποία θα γράψει ιστορία, κατακτώντας το 2015 το μοναδικό Κύπελλο Ασίας που έχει στο παλμαρέ της. Όταν αποχώρησε το 2017, υπέγραψε στη Γιοκοχάμα Μαρίνος της Ιαπωνίας. Κατά την θητεία του εκεί θα χάσει τον άνθρωπο που όπως είπε του έμαθε πόσα πολλά πράγματα μπορεί να σημαίνει ο βασιλιάς των σπορ, τον πατέρα του.

 «Το ποδόσφαιρο ήταν ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν του. Μεταδίδοντας μου αυτό το πάθος, αισθανόταν ότι μου έδινε ένα απίστευτα μοναδικό είδος ανατροφής, που είχε ως πυρήνα του το ποδόσφαιρο, παρά το ότι μεγάλωνα σε μια ξένη χώρα. Το ποδόσφαιρο ήταν η κουβέρτα ασφαλείας του, από την οποία ότι και αν συνέβαινε μου μετέφερε αξίες και ιδανικά.

Είχαμε τη τελευταία μας συζήτηση πριν τον χάσω, όταν ήμουν προπονητής στη Γιοκοχάμα. Το τελευταίο παιχνίδι που είδε, κερδίσαμε με 7-2 και ήταν ενθουσιασμένος γιατί πετύχαμε τόσα πολλά γκολ. Έφτασα εκεί και είχα μια καλή κουβέντα μαζί του. Αυτή ήταν ίσως η μόνη φορά που είπε ότι ήταν πραγματικά περήφανος για μένα και για ό,τι είχα πετύχει. Για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να ήταν ακόμα γύρω μου και να μου πει ακόμα δεν έκανα αρκετά και θα μπορούσα να είμαι καλύτερος από αυτό που είμαι τώρα». εξομολογήθηκε συγκινημένος.

Στο πρόσφατο παρελθόν, τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Επανέφερε τη Σέλτικ στην κορυφή του Σκωτσέζικου ποδοσφαίρου το 2021, κατακτώντας 2 προταθλήματα με τις καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών βαθμολογικά. Το περασμένο καλοκαίρι όταν ήρθε η πρόταση από την Τότεναμ, δεν το πολυσυζήτησε γιατί όπως είπε ζει για να δημιουργεί χαμόγελα μέσω του ποδοσφαίρου.

Αυτό του το δίδαξε η Ελλας Νότιας Μελβούρνης. Η Κυριακάτικη MatchDay της Πρέμιερ Λιγκ ήταν η ευκαιρία των Ελλήνων της Αυστραλίας, να χαλαρώσουν ολοι μαζί, να μιλήσουν ελληνικά, να νιώσουν άνετα για 2 ώρες.

Άγγελος Ποστέκογλου