Δεν φταίει ο Ακαϊντίν, αλλά οι Πέρεθ και... Τερίμ - Ελάχιστη η προσφορά Μπακασέτα

Να ξαναπούμε για μια ακόμα φορά τα ίδια δεν έχει νόημα για τον Παναθηναϊκό.

Απλά αν έχει κάτι νόημα, αυτό είναι να ξαναθυμίσουμε στον κόσμο του Παναθηναϊκού αλλά και σε όσους έχουν ακόμα ποδοσφαιρικές αντοχές και αντίστοιχη λογική σ' αυτό τον σύλλογο, αυτό που είπαμε πολλές φορές τον τελευταίο καιρό.
Ότι θα πρέπει δηλαδή να μάθουν να ζουν με αυτόν τον Παναθηναϊκό, την αγωνιστική συμπεριφορά του και τα αποτελέσματα που φέρνει κάθε αγωνιστική με βάση αυτή του την συμπεριφορά και δυνατότητες.
Ουτε να αλλάξει κάτι τώρα μπορεί, ούτε και να μεταμορφωθεί δραματικά.
Αυτός είναι και αυτός θα είναι μέχρι τέλους.
Κι έτσι, μέσα απ' αυτές τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες και τα μπρος-πίσω θα κληθεί να δώσει την μάχη για το πρωτάθλημα στα πλέι-οφ.

Από κει και πέρα το να πέφτει κλάμα και οδυρμός και ανάθεμα και κατάρες μετά από κάθε γκέλα και διθυραμβικά αφιερώματα του στιλ "'έβγαλε αντίδραση" μετά από κάθε νίκη, όχι απλά δεν έχει νόημα, αλλά αποδείχτηκε ήδη ότι κάνει και ζημιά.
Και στο Ηράκλειο δηλαδή, ο Παναθηναϊκός ήταν περίπου ίδιος με όλα τα τελευταία παιχνίδια του.
Και το πρόβλημα δεν ήταν φυσικά, το ότι δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που έκανε, όπως κατά κόρο λέγεται από χθες το βράδυ.
Στο κάτω-κάτω δηλαδή, πόσα ακριβώς γκολ πρέπει να βάλει ο Παναθηναϊκός για να κερδισει μια ομαδα σαν τον ΟΦΗ;
Τέσσερα, πέντε και έξι;
Αλίμονο.
Έβαλε λοιπόν δύο γκολ ο Παναθηναϊκός. Και μάλιστα για την απόδοση που έπιασε και για τον αριθμό των ευκαιριών που δημιούργησε, θα μπορούσαμε να μιλάμε και για ένα σχετικά καλό ποσοστό ευστοχιας και αποτελεσματικότητας.

Το θέμα είναι όμως ότι... έφαγε και δυο γκολ.
Και γι' αυτό δεν κέρδισε.
Όπως και με την Λαμία ο Παναθηναϊκός έβαλε δύο γκολ. όμως και εκεί... έφαγε επίσης δύο.
Αν πρόκειται δηλαδή για να κερδίσεις την Λαμία την Κηφισιά και τον ΟΦΗ να βάζεις πάνω από τρία και τέσσερα γκολ για να νιώθεις σιγουριά ότι θα κερδίσεις, τότε όντως δεν πας πουθενά.
Επομένως η κουβέντα περί αξιοποίησης των ευκαιριών ή περί ευστοχίας και όλα τα σχετικά είναι και άνευ ουσίας και λάθος.

Το θέμα και το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, είναι ότι ακριβώς το σχετικά νορμάλ ποσοστό αποτελεσματικότητας που έχει επιθετικά, ΔΕΝ ΤΟΥ ΦΤΑΝΕΙ για να κερδίσει ακόμα και με ομάδες στην μέση ή ακόμα χειρότερα και στον πάτο της βαθμολογίας.
Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ποιος παίζει στόπερ, καθώς αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός όποτε έπαιζε δίδυμο ο Ακαϊντιν με τον Ούγκο που έχουν συγκεντρώσει πάνω τους όλα τα πυρά.
Το έπαθε και με τον Αράο στα στόπερ που μάλιστα έκανε και το αυτογκόλ στην τελευταία γκέλα στην Λεωφόρο, το έπαθε και με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς στόπερ στην άμυνά του.

Το πρόβλημα είναι απο την μια συνολική ανασταλτική λειτουργία του, ειδικά όταν το βασικό του εξάρι είναι ο Πέρεθ και από την άλλη αυτό το περίεργο αλαλούμ που επικρατεί από πλευράς τακτικής από την μέρα που ήρθε ο Τερίμ.

Ο Παναθηναϊκός δυστυχώς, μοιάζει να παίζει στα παιχνίδια στην... τύχη.
Στο ότι κάτσει δηλαδή και στο όσα πάνε και όσα έρθουν.
Δεν έχει μια σταθερή αγωνιστική φιλοσοφία, δεν έχει ένα σταθερό προσανατολισμό και στην μεγαλύτερη διάρκεια των αγώνων του δεν καταλαβαίνεις πως ακριβώς θέλει να παίξει και πως παίζει.

Σ' αυτά συνυπολογίστε και το πλήρες ανακάτεμα που έχει φέρει χωρίς αντίστοιχη προσφορά δημιουργικά η ντε φάκτο τοποθέτηση του Μπακασέτα στα χαφ, που μπορεί να αποκαλέστηκε μεταγραφή του αιώνα και ότι άλλες υπερβολές ακούσαμε όταν αποκτήθηκε, αλλά μέχρι στιγμής ελάχιστα έχει προσφέρει στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, για να μην πω ότι έχει... αφαιρέσει κιόλας κάποια στοιχεία που είχε πριν τον ερχομό του.

Κι αν όλα αυτά δεν τα εξισορροπούν το φορμάρισμα του Μπερναρ, που ειναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ καλύτερο από τα προηγουμενα γεγονός που είδαμε στον παναθηναϊκό από τον ερχομό του Τερίμ και μετά, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα ακόμα και απ' αυτά που οδήγησαν τον Παναθηναϊκό να τερματίσει τέταρτος και καταϊδρωμένος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.

Το ερώτημα είναι με αυτές τις συνθηκες και με δεδομένη τη δυσκολία να αλλάξει πρόσωπο ο Παναθηναϊκός απ' ότι φαίνεται τον τελευταίο καιρό, γυρίζει η κατάσταση;
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει αυτό το πρωτάθλημα;
Μπορεί φυσικά.
Κι όχι γιατί αυτός θα αλλάξει δραματικά ή θα μεταμορφωθεί απο ασχημοπαπο σε κυκνο.
Αλλά γιατί ακόμα κι έτσι, μπορεί να πάρει αποτελέσματα από την μια και γιατί δεν αποτελούν τεράστιο φόβητρο από την άλλη οι βασικοί αντίπαλοί του στην διεκδίκηση του τίτλου.
Το ότι δεν ξεκινάει αυτή την μάχη με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις ή έστω με κάποια στάνταρ που να προκύπτουν από τις εμφανίσεις του, είναι προφανές.
Αλλά έτσι κι αλλιώς... η ελπιδα πεθαίνει τελευταία.