Με την ψυχραιμία και τον ρεαλισμό της επόμενης ημέρας, και με απόλυτο σεβασμό για την κάθε συνοικία, το κάθε κομμωτήριο και, κυρίως την κάθε Κυρία Γεωργία (προς Θεού, αναφορές εντελώς τυχαίες, καθαρά για λόγους «λογοπαίγνιου»), συνειδητοποιήσαμε ότι η Ελλάδα έβγαλε τα μάτια της, με τα ίδια της τα χέρια.

Καμία σημασία δεν έχει, το γεγονός ότι αποκλείστηκε στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι: όπου θα μπορούσε να είχε και προκριθεί εάν οι Μπακασέτας και Γιακουμάκης, που με διαφορετική κατάληξη θ’ αποκαλούνταν σήμερα Μπακα-Ντόνα και Γιακου-Μέσι, δεν είχαν αστοχήσει. Όσο το ότι επέτρεψε, ναι μεν σε μία αθλητική και μαχητική Γεωργία, στο σύνολό της όμως μετριότατη, ακίνδυνη και άτεχνη ομάδα καφενείου ή συνοικιακού κομμωτηρίου, να φτάσει έως τη ρώσικη ρουλέτα. Αντί να της επιτεθεί, να την τρομοκρατήσει και να την αποπροσανατολίσει κλειδώνοντας την πρόκριση από το πρώτο ημίχρονο. Και γι’ αυτό, την ευθύνη φέρει αποκλειστικά και μόνο ο Γκουστάβο Πογιέτ.

 

 Εννοείται πως τώρα είναι αργά: ό,τι έγινε, έγινε. Ποιο το νόημα ν’ αναλύσουμε τα πως και τα γιατί, ειδικά ύστερα από τέτοια ψυχρολουσία; Κανένα, απολύτως. Τη νοοτροπία αναλύουμε και την εξ’ αρχής λανθασμένη προσέγγιση του αγώνα. Τα μεγαλύτερα λάθη του Ουρουγουανού προπονητή, που κατά τα άλλα τη τελευταία 2ετία έδωσε μία συγκεκριμένη ταυτότητα στην ομάδα αξιολογώντας και αναδεικνύοντας ό,τι ταλαντούχο κυκλοφορούσε στην πιάτσα ήταν, 1) να μην πιστέψει ότι η Γεωργία είχε τρομοκρατηθεί από την Ελλάδα, και όχι το αντίθετο. 2) Ν’ αφήσει πολύ ώρα μόνο του, έναν επιθετικό να παλεύει με τα μεγαθήρια, αντί να τον βοηθήσει με έναν ακόμη, για παράδειγμα τον Παυλίδη, που με 72 γκολ σε τρεις σεζόν με την Άλκμαρ, δεν υπάρχει περίπτωση, όλο και κάποιο τρόπο θα είχε βρει για  να στείλει τη μπάλα στα δίκτυα.

 Εύκολο, σύμφωνοι να γίνεις προφήτης μετά θάνατον. Και το πλέον φυσιολογικό, εάν είχαμε προκριθεί, είτε μετά, είτε όταν το οριζόντιο δοκάρι σταμάτησε την κεφαλιά του Μαυροπάνου θα ήταν σήμερα να μιλάμε για την απόλυτη ομάδα, σοβαρή και αλάνθαστη, πανέτοιμη το καλοκαίρι να φτάσει μακριά και στα γερμανικά γήπεδα. Αντί αυτού όμως, το Euro θα το δει από τον καναπέ της. Και όχι γιατί έφταιξαν η ατυχία ή τα πέναλτι: εξάλλου, πολλοί μεγαλύτεροι παίκτες αστόχησαν από τα 11 μέτρα. Αλλά γιατί δεν πίστεψε στις, δεδομένα ανώτερες της όποιας Γεωργίας, δυνατότητές της.       

Εθνική Ελλάδας Euro