Ξαφνιάστηκε και η ΑΕΚ από την... προσφορά Τερίμ - Έφαγε πιστολιά ο ΠΑΟ, διαιτησία από το πιο μαύρο παρελθόν!

Αυτό το... άτιμο το αποτέλεσμα... αυτό είναι τελικά που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει και όλα τα γιατρεύει και τα φέρνει στα ίσα τους.
Έτσι είναι.
Έτσι είναι και το ποδόσφαιρο.

Απλά το θέμα είναι να μπορείς κάθε φορά εκτός από το να χαίρεσαι ή να λυπάσαι για το αποτέλεσμα, να μπορείς και να δεις το τι πραγματικά... είδες μέχρι να τελειώσει ένα παιχνίδι και να έρθει το... αποτέλεσμα.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε λοιπόν την ΑΕΚ και την κέρδισε δικαιότατα με βάση την εικόνα του παιχνιδιού.

Κι έτσι ξαφνικά μέσα σε τρεις μέρες όλα... άλλαξαν.

Και ο Τερίμ ξανάγινε... αυτοκράτορας, παντοκράτορας και εκπορθητής και οι παίκτες... κατάλαβαν που παίζουν, έβγαλαν εγωισμό που τον είχαν... χάσει πριν τρεις μέρες και έπαιξαν και για τον κόσμο για τον οποίο... δεν έπαιξαν πριν τρεις μέρες με τον ΠΑΟΚ και όλα καλά κι όλα ωραία... ξανά.

Μόνο που εκείνο το τραγουδάκι ξέχασαν όλοι.
Πως όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.
Γιατί ακριβώς αυτό είδαμε και στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ.

Και το κυριότερο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά η αιτία και ο λόγος, για τον οποίο ο Παναθηναϊκός ΚΑΙ φέτος έχει τόσα σκαμπανεβάσματα, τόσα μπρος-πίσω και γιατί ακόμα και μετά από μεγάλες νίκες όπως στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό ή χθες με την ΑΕΚ, ελάχιστοι βάζουν το ένα τους χέρι τους στην φωτιά και και το άλλο στην... τσεπη για να ποντάρουν με σιγουριά ότι τελικά θα είναι αυτός που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Όλοι βλέπετε είναι στο ασφαλές "μπορεί φυσικά να το κατακτήσει αλλά... ίσως... θα δούμε... κλπ".

Κι ο λόγος που λέγαμε πριν για όλα αυτά, είναι ένας και μοναδικός.

Ο Παναθηναϊκός και επί Γιοβάνοβιτς και επί Τερίμ, είναι ακόμα μια ομάδα που τα αποτελέσματά της εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από τον... αντίπαλο και την μέρα που θα βρεθεί αυτός και από τις συγκυρίες και τις λεπτομέρειες.

Θα μου πεις, μα αυτό είναι το ποδόσφαιρο, παιχνίδι συγκυριών, λαθών, τύχης και λεπτομερειών.

Αυτό σωστό είναι.

Εκείνο όμως που... δεν είναι σίγουρα το ποδόσφαιρο, είναι παιχνίδι... ενός παίκτη και του άλλου που συμμετέχει να εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις και την μέρα του αντιπάλου.

Κι ο Παναθηναϊκός συμπεριφέρθηκε ετσι και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ.

Απλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η ΑΕΚ από την μια ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο ημίχρονο και μετά το γκολ που πέτυχε και από την άλλη όταν ο Παναθηναϊκός της πρόσφερε ευγενικά το παιχνίδι και το αποτέλεσμα στο πιάτο μετά το 65' περίπου, για μισή ώρα έδειχνε να μην ξέρει και να μην μπορεί να πάρει αυτή με την σειρά της το δώρο του αντιπάλου της.

Για την ακρίβεια μάλιστα και επειδή πολλά τρελά και παλαβά ακούω για μια ακόμα φορά και διαβάζω από χθες, ο Παναθηναϊκός δεν είχε ουσιαστικά καμιά διαφορά σαν εμφάνιση από το άτυχο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ πριν τρεις μέρες.

Με τον ίδιο αφελή και απαράδεκτο τρόπο μπήκε στο παιχνίδι και βρέθηκε να χάνει από το ξεκίνημά του.

Με τον ίδιο... απεγνωσμένο και παθιασμένο τρόπο αντέδρασε μετά το γκολ που δέχθηκε και μάλιστα με τον ΠΑΟΚ ήταν πολύ πιο πιεστικός συνολικά σαν ομάδα, ενώ με την ΑΕΚ ήταν περισσότερο η έξαψη, το ταλέντο, ή έμπνευση και η ποιότητα συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών του όπως του Ιωαννίδη που σε συνδυασμό με τον Μουκουντί ανέτρεψαν το σκορ μέσα σε πέντε λεπτά.

Και με τον ίδιο πάλι άξιο απορίας τρόπο, παραδόθηκε στο δεύτερο ημίχρονο εγκαταλείποντας εντελώς την μάχη του κέντρου με μοναδική διαφορά ότι με την ΑΕΚ παράδωσε αμαχητί τα δύο τρία του γηπέδου ενώ με τον ΠΑΟΚ κάτι προσπαθούσε να κάνει σε όλο το μήκος και το πλάτος του.

Απλά η ΑΕΚ μάλλον απορημένη και ξαφνιασμένη από την απρόσμενη προσφορά του αντιπάλου της, έδειχνε να μην ξέρει τι να κάνει το γήπεδο που της προσφέρθηκε και γύριζε συνεχώς γύρω-γύρω αμηχανη, προσπαθώντας να αποφασίσει αν τελικά έπρεπε να επιτεθεί και να φτιάξει φάσεις για να ισοφαρίσει, ή αν αυτό θα ερχόταν... από μόνο του με κάποιο μυστήριο τρόπο ή με κάποιο... άλλου είδους δώρο, πιθανότατα από κάποια απόφαση του διαιτητή.

Αυτή ήταν η εικόνα του αγώνα και φυσικά από κει και πέρα περί ορέξεως ουδείς λόγος.

Ο καθένας μπορεί να στήνει ό,τι ιστορία θέλει, να βγάζει ότι συμπεράσματα γουστάρει και να σηκώνει όσο θόρυβο και σκόνη επιθυμεί.

Μόνο που το χορτάρι δεν πρόκειται να φύγει, θα είναι εδώ και σε κάθε παιχνίδι θα ζούμε το ίδιο έργο, το οποίο μπορεί οντως και να καταλήξει με χάπι-εντ αλλά αυτό πια θα επαφίεται στην καλή μας τύχη και στο άστρο της βραδιάς.

Και κάτι τελευταίο.
Που κι αυτό το πήρε το ποτάμι του... αποτελέσματος.

Ο Παναθηναϊκός χθες αντιμετώπισε χθες μια διαιτησία από τις πιο μαύρες στιγμές του παρελθόντος αλλά και του παρόντος ή έστω του πρόσφατου παρελθόντος κάτι σε στιλ... Νταμπάνοβιτς.

Ο τύπος από την Πορτογαλία, από κάποιο σημείο και μετά, όχι μόνο συμπεριφερόταν λες και ήθελε παρά την εξέλιξη του αγώνα και του αποτελέσματος που είχε διαμορφωθεί να δώσει διαπιστευτήρια ότι... δεν φταίει αυτός γι' αυτό,. αλλά ειδικά στο τελευταίο μισάωρο, έδειχνε να έχει περισσότερη αγωνία αυτός για να... δημιουργηθούν φάσεις στην περιοχή του Παναθηναϊκού, παρά οι παίκτες της ΑΕΚ που έπαιζαν σε ρυθμούς... καθυστερήσεων όταν είχαν την μπάλα και τα δύο τρία του γηπέδου ανενόχλητοι και χωρίς αντίπαλο στην κατοχή τους.

Το περίεργο είναι ότι για μια ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός και τα επιτελεία του, πετάνε αετό και έμειναν στα πανηγύρια, ακριβώς γιατί έχουν μάθει όλα να τα βλέπουν μέσα από το αποτέλεσμα και την επικοινωνιακή του διαχείριση και όχι από το τι συμβαίνει πραγματικά στο γήπεδο.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ χθες, έφαγε τεράστια πιστολιά και είχε μια ξεκάθαρη απόπειρα αλλοίωσης του αποτελέσματος.

Το ότι τελικά αυτό δεν... αλλοιώθηκε, δεν έχει καμιά σημασία.

Γιατί την επόμενη φορά θα αλλοιωθεί.

Αλλά τότε για μια ακόμα φορά θα είναι αργά για φωνές και δάκρυα από τα επιτελεία της συμφοράς.