Βρισκόμαστε στην ευρύτερη περιοχή του Σεν Ντενί, 6.5 χλμ βόρεια της πρωτεύουσας, μισή ώρα ποδαρόδρομο από τη Μονμάρτη. Στο επίκεντρο της «Αγοράς των ψειρών», κάτι σαν «Μοναστηράκι του Παρισιού», την αγορά βασίλισσα της Ευρώπης στον χώρο των παλαιοπωλείων όπου μπορεί κανείς να βρει τα πάντα, από σπάνια βιβλία και δίσκους, έως στρατιωτικές στολές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ή ηλεκτρονικά παιχνίδια της δεκαετίας του ’80, σε πλήρη λειτουργία.

 Σε λίγους μήνες, δεν θα ήταν καθόλου παράξενο εάν κάποιος έπεφτε πάνω και σε κάποιον αθλητή, όχι προς πώληση, αλλά για περίπατο, γιατί εκεί ακριβώς θα βρίσκεται το Ολυμπιακό Χωριό, που αφού φιλοξενήσει τους 14.500 αθλητές των Θερινών Αγώνων και τους 9.000 των Πάρα Ολυμπιακών, θα μεταμορφωθεί σε μία ολοκαίνουργια συνοικία με 2.800 μεζονέτες, σχολεία, καταστήματα, αλλά και πάρκα.

Διαβάστε επίσης...

Η Βραζιλία καθιέρωσε ημέρα φόρου τιμής στον "Βασιλιά Πελέ"

Η Βραζιλία καθιέρωσε ημέρα φόρου τιμής στον "Βασιλιά Πελέ"

     

  Ό,τι δεν σκέφτηκαν, λοιπόν στο Μπελέμ, όπου ο Σόκρατες είχε γεννηθεί πριν από 70 χρόνια ή στο Σάο Πάολο, όπου σπούδασε Ιατρική με ντοκτορά στη Φυσιοθεραπεία, το φρόντισε το Παρίσι. Γιατί όμως τα αποκαλυπτήρια της «Rue du Dr Socrates» έγιναν στην Πόλη του Φωτός;

 Αφενός γιατί, πέρα από «μυαλό» της μεγαλύτερης Βραζιλίας όλων των εποχών, ιατρός και διανοούμενος ο Σόκρατες (που έφυγε από τη ζωή το ’11 σε ηλικία μόλις 57 ετών λόγω κίρρωση του ήπατος), υπήρξε ο εμπνευστής και ιδρυτής της αποκαλούμενης «Κορινθιανής Δημοκρατίας». Ένα είδος, εσωτερικού κινήματος και κανονισμού σύμφωνα με το οποίο ήταν οι ίδιοι οι παίκτες που διαχειρίζονταν ή αποφάσιζαν τα πάντα για την ποδοσφαιρική ομάδα της Κορίνθιανς, χωρίς την παραμικρή εξωτερική επιρροή. Και όπως τόνισε ο επικεφαλής του «Παρίσι 2024», Κριστόφ Ντισί, το έργο του μας ενέπνευσε για ν’ αφήσουμε ως κληρονομιά οδούς ανθρώπων με ιδιαίτερα, σπάνιες αξίες.

 Αφετέρου γιατί ο μικρότερος αδελφός του Ραί, παρόντα στην εκδήλωση μαζί με τον δήμαρχο της γαλλικής πρωτεύουσας, αλλά και τη Βραζιλιάνα πρέσβειρα, ανέκαθεν διατήρησε άριστες σχέσεις με το Παρίσι, τόσο όταν, ως ποδοσφαιριστής αγωνιζόταν στη μεγάλη Παρί Σεν Ζερμέν του ’90, των Ουεά και Ζινολά όσο αργότερα, όταν ως μάνατζερ είχε φέρει στην ομάδα τον άγνωστο, ακόμη, Ροναλντίνιο.       

 Είναι το πλέον συνηθισμένο ν’ αφιερώνεις μία οδό, μία λεωφόρο, ένα σχολείο, ένα λιμάνι, ένα αεροδρόμιο ή ένα νοσοκομείο σε κάποιον μεγάλο της Ιστορίας, των Επιστημών, της Πολιτικής, του Αθλητισμού. Κυρίως της μπάλας αν και, για παράδειγμα πολλοί είναι οι Ιταλοί που απορούν με την αμέλεια των επικεφαλής να μην έχουν ακόμη τιμήσει το όνομα του ήρωα του Μουντιάλ ’82, Πάολο Ρόσι τουλάχιστον με ένα γήπεδο. Όταν η Νάπολι, την επομένη του θανάτου του Μαραντόνα μετονόμασε με συνοπτικές διαδικασίες το Σαν Πάολο σε «Ντιέγκο Αρμάντο».

 

 Ο οποίος, μπορεί να μην έχει (ακόμη), δική του, τουλάχιστον Λεωφόρο στο Μπουένος Άιρες, αλλά για κάποιο λόγο έχει μία οδό, την «Μαραντόνα Ντράιβ» στην Ιντιανάπολις και τη λουξ συνοικία Ουέστγουντ, δίπλα στη «Γκούλιτ Ουέι», την «Ταρντέλι Λέιν», την «Πλατινί Πλέις», τη «Μπεκενμπάουερ Λέιν», την «Κρόιφ Σερκλ» ή την «Πελέ Πλέις». Τον οποίο, οι αρχές του Ρίο ντε Ζανέιρο τίμησαν και με ολόκληρη «Λεωφόρο του Βασιλιά Πελέ», την «Avenida Rei Pele», ακριβώς έξω από το θρυλικό στάδιο «Μάριο Φίλιο», γνωστότερο ως «Μαρακανά».

 Οι καλύτεροι απ’ όλους είναι (πάλι) κάποιοι Αμερικανοί στο Ντάλας, που άγνωστο επίσης το γιατί, στη συνοικία Μακ Κίνει, στα βόρεια της πόλης όπου δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Κένεντι ονόμασαν όλες τις οδούς αποκλειστικά με αγγλικές, ποδοσφαιρικές ομάδες: οδός Λίβερπουλ, οδός Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οδός Άρσεναλ κτλ. Μυστήριο επίσης με το γιατί, δεν ήταν το Άμστερνταμ, αλλά η ισπανική πόλη Ταραγκόνα που πρώτο έδωσε στην κεντρική της οδό το όνομα του μεγαλύτερου Ολλανδού ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, Γιόχαν Κρόιφ, όταν άφησε τον Άγιαξ για τη Μπαρτσελόνα.

 Πλάκα έχει και η περίπτωση του Μπλάκμπερν όπου αφιέρωσαν τις μεγαλύτερες οδούς της πόλης στους ήρωες (Σίρερ, Νταλγκλίς, Σπίντι, Φλάουερς) που κατέκτησαν τον ιστορικό τίτλο του ’95, αλλά στον Τιμ Παρκς, «εγκέφαλο» του κέντρου του αφιέρωσαν, μόνο, δύο σχολές… οδηγών.

 

 Ακόμη: τον θρυλικό Μπόμπι Μούουρ, αρχηγό της εθνικής Αγγλίας παγκόσμιας πρωταθλήτριας του ‘66 τον τίμησαν με δύο οδούς: μία στο Μπάρκινγκ, τη γενέτειρά του στο Έσεξ και μία, τόσο μικρή, που ούτε φαίνεται και που βγάζει στον αυτοκινητόδρομο του Βόρειου Λονδίνου.

 Στο Λάγκος, ο Νιγηριανός Εμάνουελ Εμενίκε, που ό,τι έβγαλε από το ποδόσφαιρο το επένδυσε μετά σε ακίνητα όχι απλά ονόμασε προς τιμήν του την κεντρική Λεωφόρο, αλλά και ολόκληρη την πρώην συνοικία Λάκι. Στο Σετουμπάλ, η άλλοτε Λεωφόρος της Υγείας λέγεται πλέον «Ζοσέ Μουρίνιο». Στο Σίντνεϊ, για να τιμήσουν την πρόκριση της Αυστραλίας στο Μουντιάλ ονόμασαν ολόκληρο τον αυτοκινητόδρομο προς τιμήν του Τιμ Κέιχιλ. Ενώ κάτι παρόμοιο έγινε και στο Ιέζολο, προς τιμήν του Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο. Όχι γιατί είναι η γενέτειρά του, απλά γιατί εκεί πήγαινε πιτσιρικάς, με την οικογένειά του για μπάνιο…        

Σόκρατες Κρόιφ Πελέ Μαραντόνα