Να σταματήσει ο διχασμός στον ΠΑΟ - Στις ήττες... θυμούνται Αλαφούζο-Τερίμ

Το άνετο στα όρια του εντυπωσιακού πέρασμα του Παναθηναϊκού από την Λαμία, απλά επιβεβαίωσε ότι παραμένει ισχυρός διεκδικητής του τίτλου.

Για να γίνει κάτι παραπάνω από διεκδικητής, πρέπει αρχικά να περάσει αν όχι το ίδιο άνετα, τουλάχιστον να περάσει, από την Νέα Φιλαδέλφεια και το ντέρμπι με την ΑΕΚ την Τετάρτη.
Μπορεί;
Προφανώς και μπορεί.

Κι όχι γιατί νίκησε άνετα την Λαμία, αλλά γιατί με βάση όσα έχει δείξει μέχρι τώρα και με βάση και το μέχρι τώρα άστρο που μοιάζει να έχει όποιες επιλογές κι αν κάνει ο Τερίμ, έχει αποδείξει ο Παναθηναϊκός ότι μπορεί να μην είναι ακόμα πρώτος στην βαθμολογία, αλλά όλα πια εξαρτώνται από' αυτόν.

Η ουσία είναι ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει πια επί Τερίμ ότι είναι μια ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δυνατότητες, τα οποία δεν επηρεάζονται ούτε από την σύνθεση και τακτική με την οποία θα κατέβει σε κάθε παιχνίδι, ούτε από τις πάσης φύσεως λεπτομέρειες του κάθε αγώνα.

Το πως τα κατάφερε αυτά και πως συνεχίζει να βαδίζει σ' αυτόν τον δρόμο, είναι μια άλλη ιστορία, την οποία με ασφάλεια μπορούμε να την αξιολογήσουμε, μόνο μετά την λήξη του πρωταθλήματος και ανάλογα με την τελική έκβαση της μάχης για τον τίτλο.

Στο συγκεκριμένο τάιμινγκ όμως ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει επειγόντως να βρει και άλλα "ατού" εκτός από τα κλασσικά που συνοψίζονται στα εξής.
Τερίμ με τις όποιες εμπνεύσεις και επιλογές του, Ιωαννίδης, Μπερνάρ και Αράο.

Εδώ πια θα πρέπει να αρχίσουν να μπαίνουν δυνατά στην εξίσωση όσο το δυνατόν περισσότεροι ποδοσφαιριστές του και μάλιστα όχι σε επίπεδο αναμετρήσεων με την Λαμία, αλλά σε επίπεδο σκληρών και απαιτητικών ντέρμπι τα οποία έχει μπροστά του.
Και ταυτόχρονα, κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτή η αιώνια ανοησία και... διχαστική νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζεται ο Παναθηναϊκός μετά από κάθε αγώνα και ανάλογα με το αποτέλεσμα.
Κάπου αυτή η ιστορία έχει και τα όρια.
Γιατί εδώ πια μιλάμε για πλήρη ανισορροπία στην κατανομή είτε των "μπράβο" όταν όλα πάνε καλά, είτε των ευθυνών και των "ανάθεμα" όταν κάτι στραβώνει.

Κερδίζει δηλαδή ο Παναθηναϊκός;
Αποθέωση για τους παικταράδες, μέγας και τρανός ο Ιωαννίδης, μάγος ο Μπερνάρ, φύλακας άγγελος ο κάθε φορά γκολκίπερ, μηχανάκι ο Τσέριν, φανταστικός ο Κότσιρας, άντε και ολίγο από.... Τερίμ αλλά πάντα αυτόν στο... πίσω κάδρο και με συνοπτικές διαδικασίες και φυσικά από κει και πέρα... άφαντοι όλοι.
Χάνει ο Παναθηναϊκός ή γενικότερα έχει ένα κακό αποτέλεσμα;
Αλαφούζος σε πρώτο πλάνο ξαφνικά με ανάθεμα κατάρες και... βεβαιότητες του στιλ "μ' αυτόν δεν πάμε πουθενά", Τερίμ σε... δεύτερο πλάνο πια αμέσως μετά με τις... επιλογές του και κάπου στα ψιλά... οι παίκτες που... δεν μπορούν κάτω απ' αυτές τις συνθήκες να δείξουν τα προσοντα τους.

Και φυσικά πάντα σ' 'όλο αυτό το τοπίο και τον ανορθολογισμό, πουθενά ευθυνες για τον "κόσμο" όπου κόσμο όλοι θεωρούν μόνο ένα στενό πυρήνα των οργανωμένων και φυσικά της "επικοινωνίας" και του "ρεπορτάζ" που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα αποθεώνει, αλλά το ίδιο ποτέ... δεν έχει άδικο και φυσικά ποτέ δεν φταίει.
Ε με το συγνώμη κιόλας όμως, έτσι καμιά ομάδα και κανένας οργανισμός δεν πάει μπροστά.
Εδώ ή όλοι μαζί θα κερδίσουν κάτι ή όλοι μαζί θα το χάσουν.

Κι από κει και πέρα, προφανώς θα γίνει η αποτίμηση της προσφοράς ή των ευθυνών του καθενός ανάλογα με την θέση και τον ρόλο του στην όλη προσπάθεια.

Αλλά έτσι όπως πάει τώρα το πράγμα, με έτοιμους εκ των προτέρων ΗΡΩΕΣ δηλαδή αν όλα πάνε και καλά και αντίστοιχα έτοιμους ΕΝΟΧΟΥΣ αν πάει στραβά η δουλειά, δεν γίνεται.
Κι αυτό ας το έχουν όλοι καλά στο μυαλό τους, γιατί τώρα πια μετράμε ώρες, μέρες και ελάχιστα παιχνίδια μέχρι το τέλος του δρόμου.