Η αιώνια αναζήτηση ενός, ουτοπικού θριάμβου.

 Ένα από τα πράγματα που θαυμάζουμε περισσότερο στους Άγγλους, παροιμιώδεις «δασκάλους του football» είναι η επιμονή, η ξεροκεφαλιά και η εμμονή τους με την, ένδοξη Ιστορία τους. Η αλαζονεία με την οποία αντιμετωπίζουν τα μεγάλα, ποδοσφαιρικά ραντεβού: είτε λέγονται ευρωπαϊκά, είτε παγκόσμια πρωταθλήματα. Η μοναδική τους πειθώ να θεωρούνται μονίμως το μεγάλο φαβορί -και ας το βλέπουν μόνο οι ίδιοι- μόνο και μόνο επειδή είχαν την, πολλή μεγάλη τύχη, το μακρινό πλέον 1966 να κατακτήσουν Μουντιάλ στη χώρα τους. Τον πρώτο, μέχρι στιγμής και μοναδικό τίτλο στην Ιστορία των «Τεσσάρων Λιονταριών». Λίγο, πολύ λίγο για μία χώρα που διεκδικεί, από τη Μεσαιωνική Ιταλία, την πατρότητα του ποδοσφαίρου.

 Σε σχέση όμως, με άλλες διοργανώσεις αυτή τη φορά η ομάδα του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ είναι πράγματι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση και του ιστορικού της Euro. Και αν δεν «έκοβε» τους Γκρίλις, Ράσφορντ, Μάντισον θα έπρεπε, και μόνο τιμητικά να βρίσκεται ήδη στον τελικό, περιμένοντας την οποιαδήποτε αντίπαλο. Γιατί όμως;

 Αφενός γιατί, σε συνολική αξία των ποδοσφαιριστών της έχει ήδη ξεπεράσει το φράγμα του 1.5 δις, που σημαίνει ότι είναι η ακριβότερη και των 24 φιναλίστ. Αφετέρου γιατί, στα γερμανικά γήπεδα θα παρατάξει πέντε από τους ακριβότερους παίκτες αυτή τη στιγμή στον κόσμο, όλοι τους άνω των 100εκ. ευρώ.

 Τον αρχηγό της Χάρι Κέιν, μεγαλύτερο goal scorer στην Ιστορία της Αγγλίας με 63 γκολ σε 91 παιχνίδια, που δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στην πρώτη του χρονιά με τη Μπάγερν Μονάχου (36 γκολ, σε 32 παιχνίδια). Τον Τζουντ Μπέλινγκαμ, που επίσης στην παρθενική του χρονιά με τη Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε Liga και Champions League. Τον Φιλ Φόντεν, καταλυτικό κρίκο για τη 4^η συνεχόμενη Premier League της Μάντσεστερ Σίτι. Τον Ντέκλαν Ράις, «εγκέφαλο» μίας Άρσεναλ που έως το τέλος διεκδίκησε τον τίτλο από τον Γκουαρντιόλα. Και τον Μπουκάγιο Σακά, που αφού συνήλθε από το σοκ του χαμένου, κρίσιμου και τελευταίου πέναλτι με την Ιταλία στον τελικό του Ουέμπλεϊ διατηρεί, με μέσο όρο 20 γκολ το χρόνο, την Άρσεναλ στα ψηλά του αγγλικού πρωταθλήματος.

 Καμία άλλη ομάδα, από τη μέση και κάτω δεν έχει τέτοια ποιότητα. Κυρίως, καμία  άλλη δεν τόσο διψασμένη για τίτλους όσο η Αγγλία. Γεγονός που, τουλάχιστον στα χαρτιά μετατρέπει το «It’s coming home», σε περισσότερο ρεαλιστικό από ποτέ.