Tο μάθημα των μεταγραφών και η... κατάρα που έγινε ευχή στον Ολυμπιακό

Μεταγραφικό καλοκαίρι 2023 και μεταγραφικό καλοκαίρι 2024 για τον Ολυμπιακό. Τι κοινό έχουν; Γκρίνια. Μουρμούρα. Μερίδα του κόσμου των Πειραιωτών, που δεν τη λες και αμελητέα, γκρινιάζει και φέτος όπως έκανε και πέρυσι. Θεωρεί / εκτιμά / πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε και έπρεπε να... σπρώξει πολύ παραπάνω χρήμα για την ενίσχυση του ρόστερ. 

«Η ομαδάρα που κατέκτησε το Conference έπρεπε να μείνει ως είχε και να ενισχυθεί κι άλλο για να κάνουμε κι άλλη υπέρβαση στο Europa φέτος ώστε να γιορτάσουμε όπως πρέπει τα 100ά γενέθλια του συλλόγου», είναι η γενική ιδέα των παραπόνων.

 
Αφού... προσπεράσουμε ότι λίγο-πολύ οι ίδιοι άνθρωποι, μόλις τον περασμένο Μάρτιο, προέτρεπαν τον Βαγγέλη Μαρινάκη να αποσύρει την πρώτη ομάδα από τις υποχρεώσεις και να «κατεβάσει» την Κ19 στα ματς που απέμεναν, θα σημειώσουμε ότι από την αρχική 11άδα του τελικού της ΟΠΑΠ Arena κόντρα στη Φιορεντίνα λείπουν μόλις οι 3 από τους 11, οι Ιμπόρα, Φορτούνης και Ποντένσε. 

Ο πρώτος έφυγε γιατί ήθελε να βάλει τίτλους καριέρας στη μεγάλη ποδοσφαιρική του αγάπη, τη Λεβάντε, οι άλλοι δύο έφυγαν γιατί κυνήγησαν το... τρελό χρήμα. Το χρήμα που τους δόθηκε είναι πολύ παραπάνω απ' αυτό που πραγματικά αξίζουν αν συνυπολογιστεί η ηλικία τους (ο Φορτούνης 32 και ο Ποντένσε 29) και η μηδαμινή πια (ειδικά του Κώστα) μεταπωλητική τους αξία. Ακόμα και ο Ολυμπιακός, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν περισσότερο γαλαντόμος απ' όσο έπρεπε με τους δύο αλλά ήθελε να τους (εκ)τιμήσει για όσα έχουν ήδη προσφέρει στον σύλλογο και είναι πολλά.

Είναι αποδυναμωμένος, ενισχυμένος ή λίγο-πολύ το ίδιο ο Ολυμπιακός σε σχέση μ' εκείνον που τέλειωσε θριαμβευτικά την περασμένη σεζόν; Γνώμη έχω αλλά αν κάτι έχω διδαχθεί παρακολουθώντας ποδόσφαιρο ως φαν όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και ως δημοσιογράφος (καμιά 40αριά χρόνια πάνε πίσω οι πρώτες αχνές αναμνήσεις μου ως φαν) είναι ότι πρέπει να αποφεύγει να βγάζω «μεγάλα» συμπεράσματα για τόσο «μικρά» δείγματα γραφής. 

Για την ακρίβεια, δεν βγάζεις ΠΟΤΕ συμπεράσματα Αύγουστο και Σεπτέμβριο. Μα καλά, τι λέω; Ειδικά μετά την περυσινή σεζόν και τα απίθανα που συνέβησαν στον Ολυμπιακό (Μάρτη μήνα η ομάδα ήταν, σύμφωνα με τη συντριπτική πλειοψηφία, του πεταματού και η χρονιά χαμένη), προσωπικά σκέφτομαι ότι η μεγαλύτερη αλήθεια στο ποδόσφαιρο είναι αυτό που λένε παίκτες και προπονητές (τυχαίο άραγε;) διαρκώς και το βαριόμαστε ως κλισέ.

Τι λένε: Βλέπουμε παιχνίδι με παιχνίδι. Ακριβώς αυτό. Βδομάδα με βδομάδα. Άντε μήνα μήνα. Όχι παραπάνω. Έρχεται το ποδόσφαιρο και σου ρίχνει μια... μπούφλα και σε βάζει στη θέση σου. Είτε αποθεώνεις μια ομάδα και εκείνη ύστερα καταρρέει και σε εκθέτει είτε το αντίθετο, αυτό που συνέβη πέρυσι με τον Ολυμπιακό. Το μόνο που πρέπει είναι να κάνεις τα ποδοσφαιρικά σωστά και ύστερα να περιμένεις / ελπίζεις ότι θα λειτουργήσει το πλάνο. Α, θες και σταθερό πλάνο, όχι να το αλλάζεις διαρκώς, βδομάδα βδομάδα, ούτε καν μήνα μήνα.

Τώρα λοιπόν ο Ολυμπιακός χρειάζεται χρόνο, όπως όλες οι ομάδες άλλωστε. Χρόνο για να βρουν φυσική κατάσταση οι παίκτες που την έχουν ανάγκη. Χρόνο για να δέσουν οι νέοι με τους παλιούς και να μάθουν τι ακριβώς ζητάει ο Μεντιλίμπαρ. Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί που το πατάς και γίνονται όλα. Αν υπήρχε τέτοιο θα ήθελα να είναι ένα που... φορτίζει με υπομονή όλο τον κόσμο. Ναι, ξέρω, επιστημονική φαντασία, δεν πρόκειται να συμβεί.

Κι ενώ λοιπόν άλλοι επιλέγουν να μουρμουρίζουν κάθε καλοκαίρι, ό,τι κι αν συμβεί θέλοντας πάντα παραπάνω, άλλοι προσπαθούν να παίρνουν τα μαθήματα. Τόσο φέτος όσο και πέρυσι ο οργανισμός Ολυμπιακός δίδαξε στα μεταγραφικά ότι δεν χρειάζεται να δώσεις ένα... καράβι λεφτά για να πάρεις καλούς παίκτες, παίκτες που κάνουν τη διαφορά ή παίκτες που συμπληρώνουν ιδανικά ένα σύνολο και αποδεικνύονται χρήσιμοι σε κομβικές στιγμές μιας σεζόν.

Πόσο στοίχισε πέρυσι (για να αποκτηθεί) ο Ιμπόρα; Πόσο στοίχισε πέρυσι ο Κίνι; Πόσο στοίχισε ο Γιόβετιτς. Πόσο στοίχισε ο Ελ Καμπί; Τίποτα. Μηδέν. Ήταν (ή έμειναν) ελεύθεροι (και υπήρξε μουρμούρα γι 'αυτό από τους... γνωστούς άγνωστους). 

Πόσο στοίχισαν οι δανεισμοί των Όρτα και Κάρμο; Πόσο στοίχισε η μεταγραφή του Τσικίνιο; Προφανώς και πλήρωσε ουκ ολίγα ο Ολυμπιακός για Έσε, Ορτέγκα και Ζέλσον. Και φέτος πλήρωσε πολλά για Βέλντε, Πιρόλα, Κοστίνια και Γιάρεμτσουκ. Όμως και πάλι έκανε μεταγραφικά κόλπα με παίκτες που ήταν ελεύθεροι (ή έμειναν ελεύθεροι) όπως ο Ολιβέιρα, ο Γουΐλιαν ή ο Ντάνι Γκαρσία. Ό,τι αξίζει δεν κοστίζει απαραίτητα και το αντίστροφο.

Α, και κάτι τελευταίο. Τελικά αυτή η... κακιά Νότιγχαμ που την ανέλαβε ο Βαγγέλης Μαρινάκης και... παράτησε τον Ολυμπιακό, αποδεικνύεται ευλογία, όχι κατάρα. Ο Νταβίντ Κάρμο αποτελεί την τελευταία μεγάλη απόδειξη, δεν είναι η πρώτη και πιθανότατα ούτε η τελευταία. Ο Ολυμπιακός που αναγκάζει τον πρόεδρό του να κάνει διαρκώς Αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου δεν άντεχε να δώσει τα τρελά ποσά που έδωσε η Φόρεστ για να γίνει ιδιοκτήτρια του Κάρμο και να τον δανείσει στον Ολυμπιακό. 

Αλλά ακόμα κι αν επικρατούσε... τρέλα στο λιμάνι ώστε να παρθεί απόφαση να δοθούν 14-15 εκατ.ευρώ για έναν παίκτη (έστω και τόσο σημαντικό) μοιάζει απίθανο να ήθελε ο Κάρμο να δεθεί (σχεδόν) εφ όρου ζωής με μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ομάδα. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι ένας (Πορτογάλος) παίκτης με φιλοδοξία δεν ονειρευόταν μικρός να παίξει στην Ελλάδα αλλά την Αγγλία, την Ισπανία και τα άλλα μεγάλα πρωταθλήματα.