Για να μην μπερδευόμαστε με το ξεκίνημα της κουβέντας.

Όποιος είδε στον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι με τον Βόλο "σημάδια βελτίωσης", "διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης", "άλλο πλάνο στο παιχνίδι", "διαφορετική αγωνιστική συμπεριφορά" σε σχέση με ό,τι έβλεπε στα προηγούμενα παιχνίδια, είναι επιεικώς απατεώνας και μάλιστα ούτε καν... ποδοσφαιρικά απατεώνας, αλλά απατεώνας κανονικά και με τον νόμο που επιχειρεί να δουλέψει ψιλό γαζί αυτούς στους οποίους απευθύνεται.

Εκτός φυσικά κι αν είναι τόσο ασχετος με το αντικείμενο, που πιστεύει πραγματικά, ότι μια ομάδα... αδούλευτη εντελώς, χωρίς κανένα πλάνο και τακτική, με παίκτες που δεν ήξεραν τι ήθελαν μέσα στο γήπεδο, χωρίς δυνάμεις και μια σειρά άλλα που έλεγε ότι έβλεπε τόσο καιρό, θα μπορούσε μέσα σε  ΔΥΟ μέρες να αλλάξει επειδή μόνο και μόνο στον πάγκο ήταν ένας άλλο προπονητής.

Αυτά δεν γίνονται και δεν γίνονται όχι γιατί πέτσι εκτιμούμε εμείς ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί πολύ απλά... δεν γίνονται.

Ο Παναθηναϊκός στον Βόλο ήταν σχεδόν ίδιος με τα προηγούμενα και μάλιστα είχε σχεδόν ίδια αγωνιστική συμπεριφορά με εκείνη που παρουσίασε στα τελευταία του παιχνίδια, δηλαδή με την Τσέλσι και τον Άρη.
Ένα σχετικά καλό ξεκίνημα για περίπου είκοσι με τριάντα λεπτά και μετά... σβήσιμο οι μηχανές.

Οι διαφορές στο τελευταίο παιχνίδι σε σχέση με τα προηγούμενα, που επέτρεψε στο ΠαναθηναΪκό και να κάνει σχετικά πολλές ευκαιρίες και να πάρει επίσης σχετικά εύκολα την νίκη, ήταν τρεις.

Η πρώτη ότι ο Βόλος δεν ήταν ούτε Τσέλσι ούτε Άρης, η δεύτερη ότι έμεινε με δέκα παίκτες και η τρίτη ο Τσέριν που όταν μπήκε στο τελευταίο διάστημα του αγώνα, άλλαξε εντελώς το παιχνίδι στον χώρο του κέντρου και μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να τελειώσει το παιχνίδι με κάποιες καλές στιγμές και να κερδίσει ετσι και τις εντυπώσεις στο τέλος του αγώνα.

Κατά τα άλλα και πάλι από το 30' του αγώνα και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έχασε την κυριαρχία στο γήπεδο, ο Βόλος με δέκα παίκτες μέχρι και ευκαιρίες του έφτιαξε και πάλι τα δύο του μπακ δεν είχαν βοήθεια από τους μπροστινούς τους και ειδικά ο Βαγιανίδης από τον Τετέ ενώ αντίθετα η "Σερβικη" πλευρά με Μλαντένοβιτς και Τζούρισιτς έκανε όλο το παιχνίδι και πάλι στο κέντρο γινόταν ένας σχετικός χαμός και μπέρδεμα αφού και ο Τζούρισιτς και ο Τετε και ο Ουναχί έπαιζαν στο μεγαλύτερο διάστημα εκεί που έπαιζε και ο Μπακασέτας με αποτέλεσμα ο τελευταίος απλά να περιμένει πότε θα πάρει την μπάλα για να κάνει μακρινά σουτ και αυτά ήταν σε γενικές γραμμές όσα είδαμε ΚΑΙ στο παιχνίδι με τον Βόλο.

Κι όλα αυτά προφανώς και δεν έχουν να κάνουν με κάποια λάθη ή οτιδήποτε άλλο του Βιτόρια καθιώς ο άνθρωπος προφανώς και δεν προλάβαινε να κάνει οτιδήποτε, εκτός από κάποιες ψυχολογιού τύπου παρεμβάσεις και κάποιες παρατηρήσεις στην διάρκεια του αγώνα προκειμένου να διορθώσει πράγματα που εβλεπε να κάνουν λάθος οι παίκτες του.

Η ουσία είναι ότι ο Βιτόρια έχει μπόλικη δουλειά μπροστά του.
Δουλειά που πρέπει να γίνει με την ομάδα στις προπονήσεις και να αρχίσει να βγαίνει στο γήπεδο και όχι στους ενθουσιασμούς των περιγραφών του αγώνα ή στις αναλύσεις και τα συμπεράσματα μετά από κάθε παιχνίδι των δημοσιογράφων και του κόσμου.
Γι' αυτό και αποτελέσματα σαν κι αυτό στον Βόλο είναι υπερπολύτιμα για τον Παναθηναϊκό προκειμένου να κάνει την δουλειά του ο άνθρωπος όσο γίνεται πιο ήρεμα, συγκεντρωμένα και χωρίς βαρύ κλίμα ή γκρίνια και απ' αυτή την άποψη η νίκη στον Βόλο ήταν σπουδαία και πολύτιμη για τον Παναθηναϊκό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι για να λέμε και να γράφουμε και να παριστάνουμε ότι κάνουμε και κάτι σπουδαίο, που επειδή ακριβώς τίποτα δεν είναι... σπουδαίο απλά επί της ουσίας ανακαλύπτουμε πράγματα, εμφανίσεις και.. αλλαγές που αντικειμενικά δεν γίνεται να υπάρχουν και να συμβούν μέσα σε δύο μέρες ή ακόμα και σε μια εβδομάδα ή σε ένα μήνα.
Σιγά σιγά, με μοναδικό κριτήριο την δουλειά και το γήπεδο.