Μόνο εξτρέμ δεν ήταν οι Τζούρισιτς, Τετέ - Ερωτηματικά για την επιλογή Ζέκα

Το γκολ του Αράο στο τελευταίο σχεδόν λεπτό των καθυστερήσεων στο Αγρίνιο ήταν από πολλές απόψεις καθοριστικό.

Το τρίποντο δεν χρειάζεται καν συζήτηση ότι ήταν το μοναδικό ζητούμενο και απ' αυτό το παιχνίδι, πολύ περισσότερο που εκτός των άλλων κράτησε τον Παναθηναϊκό σε απόσταση βολής από την κορυφή μετά την εντυπωσιακή νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ που σε διαφορετική περίπτωση θα είχε ξεφύγει αρκετά μπροστά στην βαθμολογία.

Διαβάστε επίσης...

Η πρώτη αλλαγή Βιτόρια στον ΠΑΟ και γιατί έβαλε Ζέκα - Ανατροπή με Σπόραρ;

"Με τον Βιτόρια δεν ξέρουν ότι θα παίζουν σίγουρα! Αδιάφοροι ή απροπόνητοι"

Την ίδια στιγμή για μια ακόμα φορά το τρίποντο επιτρέπει -σε ορισμένους έστω- να δουν με πιο ήρεμο τρόπο και χωρίς τριγμούς την πραγματική εικόνα του Παναθηναϊκού και να βγάλουν σωστά και χωρίς ακρότητες συμπεράσματα.

Γιατί το να προσπαθήσεις να... διακρίνεις και ακόμα περισσότερο να θεωρησεις οριστικά κάποια πράγματα μόνο και μόνο επειδή το γκολ στο τελευταίο λεπτό σου επιτρέπει να τα λες στο φόντο μιας εκτός έδρας νίκη, είναι τουλάχιστον αδόκιμο.

Το σωστό ποδοσφαιρικά είναι να δεις το παιχνίδι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και αυτό πρακτικά σημαίνει να το δεις σαν ένα ακόμα παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός ναι μεν ήταν βελτιωμένος, ναι μεν ήταν και καλός για ένα μεγάλο διάστημα και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, αλλά που πάλι είχε την ίδια σχεδόν εξέλιξη με τα προηγούμενα.

Προηγήθηκε δηλαδή στο καλο του διάστημα, έπεσε η απόδοσή του στην συνέχεια, έφαγε το γκολ της ισοφάρισης, ήταν ουσιαστικά απών το τελευταίο μισάωρο από το παιχνίδι χωρίς πρακτικά να απειλήσει ενώ ταυτόχρονα κινδύνεψε σοβαρά να δεχτεί και άλλα γκολ, αλλά τελικά κατάφερε στο τελευταίο λεπτό να πάρει την πολύτιμη νίκη.

Αυτή ήταν η εικόνα του παιχνιδιού στο Αγρίνιο.

Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός παρουσίασε όντως κάποια καλά στοιχεία στο παιχνίδι του, αλλά ταυτόχρονα παρουσίασε και πάλι τα γνωστά του προβλήματα και κυρίως αυτή την ακατανόητη συμπεριφορά να ξεκινάει δηλαδή καλά σχετικά τα παιχνίδια του, αλλά να πέφτει και να κινδυνεύει σοβαρά με το πέρασμα της ώρας; και ειδικά από κάποιο σημείο και μετά.

Στο καλό του διάστημα ο Παναθηναϊκός στηρίχθηκε κυρίως στο κέντρο του, το οποίο εκτός από την καλή απόδοση μεμονωμένα των παικτών που το απαρτίζουν, ήταν αφέστατ πιο γρήγορο, πιο μαχητικό, πιο αποτελεσματικό ανασταλτικά και πιο δημιουργικό επιθετικά.

Και ο Αράο κατά κύριο λόγο και ο Ουναχί και ο Τσέριν ουσιαστικά κυριάρχησαν στην νευραλγική μεσαία γραμμή του γηπέδου και από κει και πέρα μπροστά ο Παναθηναϊκός δημιουργησε καταστάσεις και σκόραρε και πάλι με τον γνωστό τρόπο.

Κυρίως δηλαδή με τις ατομικες ενεργειες των παικτών του, με τις πλαγιοκοπήσεις του Βαγιανίδη από δεξιά και με τον μόνιμο πια σκόρερ των τελευταίων αγώνων τον Τζούρισιτς.

Στο διάστημα αυτό πάντως, και πάλι μπροστά δεν λειτούργησε... αρμονικά τουλάχιστον σε σχέση με την υποτιθέμενη διάταξη που είχε μέσα στο γήπεδο και λέμε υποτιθέμενη γιατί εκτός του Γιερεμέγιεφ κανείς άλλος δεν λειτούργησε αυστηρά με βάση την θέση και τον ρόλο που είχε στο ξεκίνημα του αγώνα.

Και ο Τζούρισιτς δηλαδή και ο Τετέ, μόνο... εξτρέμ δεν φαινόντουσαν μέσα στο γήπεδο και μόνο σαν εξτρέμ δεν έπαιξαν.

Έχουν βέβαια την ποιότητα και την κλάση να κάνουν ωραία πράγματα και έκαναν όντως κάθε φορά που έπιαναν την μπάλα, αλλά παρ' όλα αυτά εξτρέμ με την κανονική έννοια της θέσης και κυρίως του ρόλου που έχει ένα εξτρέμ δεν ηταν.

Μάλιστα ορισμένες φορές και οι δύο ήταν εντελώς εκτός τόπου σε σχέση με τον χώρο που υποτίθεται ότι κάλυπταν, με αποτέλεσμα να τους βλέπουμε κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά του γηπέδου στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.

Μπορεί και να ήταν αποτέλεσμα κάποια τακτικής όλη αυτή η εικόνα, με την έννοια ότι ο Βιτόρια βλέποντας ότι και οι δύο ούτε θέλουν κι ούτε μπορούν πρακτικα να λειτουργήσουν σε ένα ρόλο αυστηρά στα πλάγια της επίθεσης, μπορεί να τους έδωσε το "ελεύθερο" να παίξουν όπως και όπου θέλουν ποντάροντας ότι η ποιότητά τους ακόμα κι έτσι θα δώσει λύσεις και θα λειτουργήσει θετικά συνολικά, όπως και έγινε άλλωστε για μια ακόμα φορά.

Αυτό βέβαια δημιουργεί συνήθως κάποια προβλήματα και κυρίως περιορίζει την ανάπτυξη του Παναθηναϊκού σχεδόν αποκλειστικά από τον άξονα και όχι από τα πλάγια, άσχετα αν στο Αγρίνιο, το θράσος, η καλή μέρα και η καλή συνολικά παρουσίαση του Βαγιαννίδη που ανέβαινε συνεχώς από τα δεξιά έκαναν αυτό το πρόβλημα να μην φαίνεται τουλάχιστον από την πλευρά του.

Από κει και πέρα, είναι φυσιολογικό όταν παίζεις έτσι από κάποιο σημείο και μετά να μην μπορείς να κρατήσεις το τέμπο, τον ρυθμό, την ένταση και την δημιουργικότητά σου για μεγάλο χρονικό διάστημα και ίσως αυτό να είναι και η αιτία που ο Παναθηναϊκός από κάποιο σημείο και μετά και κυρίως μετά το 65' εξαφανίστηκε από το γήπεδο και οι δύο συγκεκριμένοι ο Τζούρισιτς και ο Τετέ δηλαδή είχαν "καθίσει" αγωνιστικά και κυρίως ο πρώτος.

Απ' την άλλη 'όμως οι αλλαγές που έκανε ο Βιτόρια σηκώνουν αρκετή συζήτηση και πάντως σίγουρα η... επανεμφάνιση του Ζέκα μόνο ερωτηματικά δημιούργησε για την σκοπιμότητα και την χρησιμότητα της συγκεκριμένη επιλογής, αλλά αυτή η κουβέντα θα γινόταν σε άλλο φόντο και ένταση αν δεν υπήρχε το γκολ του Αράο που όμως υπάρχει αλλάζει τα δεδομένα της ιστορίας και επομένως βάζει και στο περιθώριο την όλη συζήτηση.

Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός πήρε ένα σπουδαίο τρίποντο σε μια πολύ δύσκολη έδρα και με ένα εξ ίσου δυσκολο αντιπαλο, ανέβηκε σκαλιά στη  βαθμολογία και μπορεί να βλέπει με αισιοδοξία την συνέχεια με βάση το ότι θεωρητικά τουλάχιστον ο χρόνος δουλεύει υπέρ του, με τον Βιτόρια να προσαρμόζεται και να μαθαίνει όλο και περισσότερο την ομάδα, τους παίκτες, τις συνθήκες του πρωταθλήματος και το τι πρέπει να δουλέψει ακόμα περισσότερο με τους παίκτες του, καθώς και τα ατομικά χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες ή τις αδυναμίες του καθενός τους.