Όταν σπούδαζα στην Ολλανδία, έμενα στο Νότιο Άμστερνταμ. Πέραν του γεγονότος ότι είναι γεμάτο με κανάλια, όπως και σε όλη την πόλη άλλωστε, τις ηλιόλουστες μέρες που έκανα τις βόλτες μου με το ποδήλατο, έβλεπα παντού γήπεδα ποδοσφαίρου. Ορισμένα δίπλα σε λίμνες με κύκνους και άλλα στον πυρήνα των γειτονιών δίπλα από πολυσύχναστες υπεραγορές. Τα πιο εντυπωσιακά (σας το έχω ξαναγράψει) τα χάζευα όταν βρισκόμουν στο τρένο και ήταν δίπλα από βοσκοτόπια και φάρμες.

Ποιο είναι όμως το ενδιαφέρον υπόβαθρο αυτής της κατηγορίας γηπέδων; Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι νέοι που έμεναν σ' αυτές τις περιοχές, που βρίσκονται ως επί το πλείστο στο Βόρειο Άμστερνταμ, έπαιζαν ποδόσφαιρο σε πλατείες. Κάτι που η αστυνομία απαγόρευε και είχε τους λόγους της.

Στο Ζούντερντόρπ, αντί για παπούτσια, υπήρχαν κάποιοι τρελοί τυπάδες που φορούσαν τσόκαρα! Ναι καλά διαβάσατε τσόκαρα! Η αστυνομία ως εκ τούτου για να σταματήσει όλη αυτή τη φασαρία που δημιουργούσαν είτε έπαιρνε την μπάλα, είτε τους απομάκρυνε από την πλατεία.

Επίσης όχι απλά δεν σταμάτησαν την απίστευτη τους παράδοση, αλλά είχαν την ιδέα να ιδρύσουν και ποδοσφαιρικό σύλλογο, το 1951. Πήγαιναν λοιπόν από σπίτι σε σπίτι, από πόρτα σε πόρτα για να μαζέψουν χρήματα και να νοικιάσουν ένα κομμάτι γης. Για το όνομα δεν ανησυχούσαν, δεν το πολυσκέφτηκαν κιόλας... ονομάζοντας τον σύλλογο τους Het Begon op Klompen, που θα πει "Ξεκινώντας με Τσόκαρα"!

Η πρώτη τοποθεσία του γηπέδου τους ήταν το βοσκότοπο της οικογένειας Κούμπε, της οποίας έδιναν 25 φιορίνι το μήνα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όπως καταγράφεται από Ολλανδούς ιστορικούς ήταν να κάνουν το έδαφος επίπεδο. Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα αγωνιστικό χώρο σκέτο βοσκοτόπι.

Τελικά η μετάβαση σε άλλη τοποθεσία αποδείχθηκε η μόνη επιλογή για το μέλλον, κάτι που προέκυψε κατόπιν συνεργασίας πολλών εθελοντών του Άγιαξ και του δήμου του Άμστερνταμ. Η σημερινή τοποθεσία μάλιστα του γηπέδου τους στο Τερμίτεργκαου, πριν από 65 χρόνια ανήκε σε μια άλλη επιφανής οιγόνεια, αυτή των Ούμπελς.