Ο πιο σημαντικός «παίκτης» έμεινε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι

Στο αμέσως προηγούμενο blog επέκρινα μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού που, ακόμα και τώρα, θυμούνται και αναφέρονται στους Ποντένσε και Φορτούνη που έφυγαν. Πόσο άδικο είναι αλήθεια! Πόσο άδικο γι' αυτούς που έμειναν και υπερασπίζονται τα χρώματα και το έμβλημα των Πειραιωτών. Πόσο άδικο επίσης είναι να μην αναγνωρίζεται ότι, τελικά, το πιο σημαντικό πρόσωπο απ' όλα, έμεινε το περασμένο καλοκαίρι. Ούτε στον Κάρμο ούτε στον Ελ Καμπί αναφέρομαι. Ποιό είναι αυτό; Σοβαρά ρωτάτε; Δεν είναι προφανές; Στην άκρη του πάγκου κάθεται και λέγεται Χοσέ Λουΐς Μεντιλίμπαρ.
Ό,τι και να πει κανείς πια, τα λόγια έχουν στερέψει γι' αυτόν τον μάστορα παλιάς κοπής της προπονητικής. Έχετε / έχουμε αλήθεια κατανοήσει τι ακριβώς έχει κάνει ήδη και φέτος ο Ισπανός στον πάγκο του Ολυμπιακού; Με 15+1 παίκτες, τέλη Γενάρη, έχει τον Ολυμπιακό στο +4 στο πρωτάθλημα, μέσα στο κύπελλο και με δεδομένη συνέχεια στην Ευρώπη και μετά την αυλαία του ομίλου. Ακριβώς 15 είναι οι παίκτες που έχουν ως τώρα πάνω από 1000 λεπτά συμμετοχής και άλλος 1, ο Μπιανκόν, που ακολουθεί μετά με 741'. 

Κατά σειρά οι παίκτες που έχουν πάνω από 1000 λεπτά ως τώρα στη σεζόν με τον Ολυμπιακό σε όλες τις διοργανώσεις είναι οι εξής: Τζολάκης, Ελ Καμπί, Ροντινέι, Ορτέγκα, Έσε, Τσικίνιο, Ζέλσον, Ρέτσος, Κάρμο, Μουζακίτης, Κοστίνια, Κωστούλας, Πιρόλα, Ντάντι Γκαρθία και Βέλντε.
Και, προσέξτε, ΔΕΝ παίζει με τόσους λίγους επειδή δεν του πήραν παίκτες όπως λέγεται αυθαίρετα από κάποιους. Παίζει με τόσους λίγους επειδή το ΕΠΙΛΕΓΕΙ. Επειδή ΔΕΝ θέλει ένα σωρό παίκτες, τη... ντουλάπα του γεμάτη όπως έχει δηλώσει προ καιρού. 

Αυτός είναι ο δικός του τρόπος. Σ' αρέσει; Συνεργάζεσαι μαζί του. Δεν σου αρέσει; Ε τότε δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις, απλά κάνε συνεργασία με άλλον ώστε να μη χαλάει η καρδιά κανενός. Ο Μεντιλίμπαρ λοιπόν έχει διαλέξει τους πιστούς... στρατιώτες του. Μ' αυτούς πάει στις «μάχες» φέτος.
Μ' αυτούς πήγε στο Πόρτο και θριάμβευσε. Μ' αυτούς υποδέχθηκε και τον Παναθηναϊκό τρεις μέρες μετά. Αλήθεια αν δεν γνώριζε κάποιος και έβλεπε το ντέρμπι, θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά ότι η ομάδα που είχε ταξιδέψει μεσοβδόμαδα στην Πορτογαλία για ματς με την Πόρτο και είχε κοπιάσει ήταν ο Παναθηναϊκός. Έχουν γραφτεί ουκ ολίγα εγκώμια για τον Παναθηναϊκό της εποχής Βιτορία αλλά προσωπικά αυτό που είδα στο ντέρμπι δεν περιποιεί τιμή για τον Πορτογάλο κόουτς. 

Κόντρα σ' έναν κατάκοπο αντίπαλο που αναγκάστηκε να παίξει για περίπου 50 λεπτά με παίκτη λιγότερο, οι πράσινοι επέδειξαν μεγάλη αδυναμία να εκμεταλλευτούν όλα τα υπέρ τους δεδομένα (σ.σ.: κόπωση αντιπάλου, αποβολή) και μπορεί να πει κανείς ότι αν μια ομάδα δικαιούνταν τη νίκη αυτή ήταν οι γηπεδούχοι. Δίχως την ατυχία του Κάρμο στο πέναλτι εξάλλου, προσωπικά δυσκολεύομαι να φανταστώ πως αλλιώς θα σκόραραν οι πράσινοι...
Το ύφος και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Ιωαννίδη μετά το ματς εξάλλου, τα «είπε» όλα για την ευκαιρία που έχασε ο Παναθηναϊκός και την εικόνα που είχε. Και μόνο τυχαίο δεν είναι που ο πάντα απαιτητικός Βαγγέλης Μαρινάκης πήγε στα αποδυτήρια μετά το ματς και είπε όσα είπε στους παίκτες δηλώνοντας απόλυτα ικανοποιημένος και περήφανος. Αλλά ας αφήσουμε τα του Παναθηναϊκού, είναι δουλειά άλλων να τον σχολιάσουν.

Ας επιστρέψουμε στα δικά μας. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού, με δεδομένα τα μεγάλα φορτία κόπωσης, ήταν στα όρια της υπέρβασης. Υπέρβαση είναι να συνεχίζει να τρέχει διαρκώς και να πιέζει ο Ελ Καμπί. Υπέρβαση έκαναν οι Ροντινέι και Ορτέγκα και έδειξαν χαρακτήρα. Ο πρώτος ήταν αληθινός ηγέτης ο δεύτερος τα πήγε περίφημα με δύο από τους πιο ποιοτικούς / επικίνδυνους παίκτες του ΠΑΟ (Πελίστρι, Τετέ) που έπαιξαν από την πλευρά του και τους περιόρισε σε σχεδόν απόλυτο βαθμό. Έκανε επιθετικές άμυνες, έκλεψε μπάλες μέχρι και αντεπιθέσεις ξεκίνησε. Ας ειπωθεί και καμιά καλή κουβέντα για τον Αργεντινό που είναι μόνιμα στο... στόχαστρο πολλών, σχεδόν εμμονικά όπως κάποτε ο Ρέαμπτσιουκ, ούτε... κατάρα να κουβαλάει η θέση του αριστερού μπακ.

Απίθανος, σαν ώριμος 25άρης στα καλύτερά του, ήταν ο Μουζακίτης. Συγκινητικός, ως συνήθως, ο Έσε. «Σκυλί» πραγματικό. Υπέροχο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο Ρέτσου και Κάρμο, συνέχισαν από 'κει που τελείωσαν με την Πόρτο. Ο Νταβίντ έβαλε και το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά ήταν άτυχος στη φάση του πέναλτι και μαγκιά του που στις δηλώσεις του δεν κρύφτηκε, δεν απέφυγε να τοποθετηθεί.
Ο Ζέλσον, παρότι προέρχονταν από απουσία λόγω μυϊκής ενόχλησης, δεν ήταν στα καλύτερά του (σ.σ.: αν θυμηθούμε τι ματσάρες έχει κάνει σε Τούμπα, Μάλμε και εντός με ΑΕΚ θα καταλάβουμε τι εννοώ) αλλά όσο έπαιξε βοήθησε απασχολώντας την άμυνα του ΠΑΟ και κερδίζοντας διαρκώς φάουλ κοντά στην περιοχή του ΠΑΟ. Από ένα εξ' αυτών προήλθε το γκολ του Κάρμο. 

Μετά την αποβολή «θυσιάστηκε» από τον Μεντιλίμπαρ αφού έπρεπε να «σφίξει» την ομάδα με την είσοδο του έμπειρου και για μία ακόμα φορά χρήσιμου Ντάνι Γκαρθία. Πολύ χρήσιμος ήταν φυσικά και ο Κωστούλας που μπήκε αλλαγή και έδωσε σκληρές μάχες. Ακόμα και ο Γιάρεμτσουκ στο λίγο που μπήκε, έγινε αισθητός στην αντίπαλη άμυνα, κέρδισε και την αποβολή του Ίνγκασον.
Για να κατανοήσουμε πλήρως τι κατάφερε χθες ο κατάκοπος Ολυμπιακός των 10 παικτών απέναντι στον φρέσκο Παναθηναϊκό των 11 αρκεί αυτό: στα μισά του α' ημιχρόνου, στο 11 εναντίον 11, η κατοχή υπέρ του Ολυμπιακού ήταν 68-32%. Στο φινάλε του ματς, με τους πράσινους να παίζουν 50 λεπτά με παίκτη παραπάνω, η υπέρ τους κατοχή ήταν 61-39%. Δηλαδή ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς πιο κυριαρχικός στο 11 vs 11 απ' όσο ο Παναθηναϊκός με παίκτη παραπάνω. Και φυσικά στο φινάλε του ματς οι τελικές ήταν 10 υπέρ του Ολυμπιακού και 8 υπέρ του ΠΑΟ... Τι άλλο να πεις;
Στο διά ταύτα, ο Ολυμπιακός προφανώς και ήθελε να κερδίσει και δεν εγκατέλειψε το πλάνο νίκης ακόμα και όταν έμεινε τόσο νωρίς με παίκτη λιγότερο. Απλά μαζεύτηκε λίγο πίσω για να κλείσει διαδρόμους και να μην είναι πολύ ευάλωτος. Ακόμα κι έτσι βέβαια, τελικά αυτό το 1-1 είναι μια... νίκη στα σημεία, για να δανειστούμε ορολογία από άλλο σπορ. Κράτησε στο -4β. τον ΠΑΟ και πλησίασαν ξανά ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Η επόμενη αγωνιστική που βρίσκει τον Ολυμπιακό να πηγαίνει στη Λιβαδειά, τον Παναθηναϊκό να υποδέχεται τον ΟΦΗ και τον ΠΑΟΚ την ΑΕΚ δείχνει πολύ σημαντική. Πριν απ' αυτό βέβαια υπάρχει για τον Ολυμπιακό το ματς με την Καραμπάγκ όπου θα ξεκαθαρίσει η θέση του στον όμιλο και πότε θα ξαναπαίξει Ευρώπη, αν θα γλιτώσει ένα γύρο.

ΥΓ: Για τη διαιτησία ξέρετε ότι δεν μου αρέσει να μιλάω. Προσωπικά υπογράφω και με τα δύο χέρια την ατάκα που είπε ο Μεντιλίμπαρ στη συνέντευξη Τύπου. Είπε αυτό που αισθάνονταν ότι πρέπει να πει αλλά το έκανε μιλώντας, ξανά, ποδοσφαιρικά. Αφού υπογράμμισε αυτό που όλοι είδαν για τη φάση της αποβολής, ότι δηλαδή ο Τζούρισιτς ακόμα κι αν δεν έπεφτε δεν προλάβαινε τη μπάλα που είχε ήδη φτάσει στην αγκαλιά του Τζολάκη που είχε βγει στο όριο της περιοχής του, ανέφερε: «Υπάρχει μία διαφορά απόψεων όμως πολλές φορές ανάμεσα στους διαιτητές και σε αυτούς που έχουν παίξει ποδόσφαιρο». Ακριβώς αυτό!

ΥΓ2: Άπειρα respect σε όλους όσοι βρέθηκαν στο Γ.Καραϊσκάκης και δεν διέκοψαν με κανέναν τρόπο (δεν έπεσε ούτε... χαρτοπετσέτα στο γήπεδο) τον ρυθμό του αγώνα και φυσικά σεβάστηκαν με ανατριχιαστική σιγά το ένα λεπτό στη μνήμη του Δομάζου.

ΥΓ3: Ο Ολυμπιακός είναι αήττητος σε Ελλάδα και Ευρώπη από τις 27 Οκτώβρη και το ματς με τον Αστέρα στην Τρίπολη (1-0).