Οι παίκτες του ΠΑΟ ΞΕΡΟΥΝ σε ποια ομάδα παίζουν - Αλλού γι' αλλού ο Βιτόρια

Καμιά ομάδα στον κόσμο δεν πέτυχε στόχους, τίτλους και διακρίσεις, επειδή είχε "καλούς και μαχητικούς" δημοσιογράφους φανατικά προσκείμενους σ' αυτήν και... αιώνια πιστούς οπαδούς στο πλευρό της..

Καμιά ομάδα στον κόσμο επίσης, δεν έγινε μεγάλη επειδή διέθετε "καλή επικοινωνία" που τα παρουσίαζε όλα συνεχώς καλά και άγια και είχε για τα πάντα μια πειστική δικαιολογία.
Και καμία ομάδα τέλος που από ένα σημείο και μετά και για ΠΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ αφήνεται σε όλα αυτά και μόνο, παρατάει το ποδόσφαιρο και από ένα σημείο και μετά αρχίζει να πιστεύει και η ίδια αυτά που "ζητούσε" να λένε γι' αυτήν, δεν έχει σωτηρία, παρόν και μέλλον.
Σ΄ αυτά συνοψίζεται σε γενικές γραμμές και ο λόγος που ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα χρονιά δείχνει ανήμπορος να διεκδικήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα.
Και σ' αυτά επίσης, συνοψίζεται με λίγα λόγια και η αιτία που και με τον Άρη όπως και με τον Ολυμπιακό, έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια.

Όταν από μια ομάδα δεν έχεις σχεδόν ποτέ απαιτήσεις γιατί επειδή ακριβώς την θεωρείς "κτήμα σου και δημιούργημά σου" φοβάσαι να έχεις απαιιτήσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν σε μια ομάδα της λες συνεχώς ότι τα κάνει όλα καλά, ότι βελτιώνεται πάντα και συνεχώς, ότι είναι σπουδαία και φοβερή, ότι δεν την σταματάει τίποτα παρά μόνο η... ατυχία και συνήθως και η... διαιτησία και όλες οι συνωμοσίες του πλανήτη.

Όταν μιας ομάδας της χαμηλώνεις συνεχώς τον πήχη των στόχων για να την φέρεις στα δικά σου χαμηλά στάνταρ και μέτρα και να μπορείς να την παρουσιάζεις πάντα επιτυχημένη.
Όταν σε μια ομάδα της λες ότι δεν φταις που σε ισοφάρισε ο Πανσερραϊκός αλλά φταίει ο... διαιτητής, όταν της λες για φοβερά και τρομερά σερί επειδή... κατάφερε να κερδίσει στον πόντο μια σειρά μικρομεσαίες ομάδες ή να μην χάσει παρά τις μέτριες εμφανίσεις της, όταν χάνει από τον Ολυμπιακό με κάτω τα χέρια και εσύ της λες ότι ήταν... άτυχη γιατί έχασε ευκαιρία ο Τζούρισιτς στο τελευταίο λεπτό στην ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ που έκανες και ενώ δευτερόλεπτά πριν ο αντίπαλός σου έχει χάσει ΠΕΝΑΛΤΙ (προφανώς εσύ ήσουν... άτυχος και αυτός... τυχερός που το έχασε) και στήνεις ολόκληρη ιστορία όχι για το τι πρέπει να πεις αλλά για το τι θα έλεγες αν.... αν.... αν δεν έχανες την ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ που έκανες, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς απορείς και οργίζεσαι για τον τρόπο με τον οποίο εμφανίστηκε κόντρα στον Άρη;

Λένε όλοι και γράφουν ότι δεν εμφανίστηκε, λέει, ο Παναθηναϊκός στο Βικελίδης και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο;

Γιατί θα ρωτήσω με την σειρά μου εγώ όλους αυτούς;
Σε ποιο ακριβώς παιχνίδι... εμφανίστηκε ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό;
Στα... σερί με την ψυχή στο στόμα κόντρα στις τελευταίες ομάδες της βαθμολογίας;
Στα... ντέρμπι που δεν υπήρχε στο γήπεδο, κέρδισε τον ΠΑΟΚ στο τελευταίο λεπτό και την ΑΕΚ που είχε μέσα στο ΟΑΚΑ κατοχή 70 τοις εκατό και της έκανες μια φάση από ένα ανόητο πέναλτι του Στρακόσια;

Ή μήπως στα τρία σερί παιχνίδια με τον Ολυμπιακό που στο ένα σε έπαιζε στην περιοχή σου για μισή ώρα με δέκα παίκτες και στο άλλο έχεις παραδώσει ψυχή και σώμα από το ημίχρονο;

Σε ποιο ακριβώς σημείο σε σχέση με όλα αυτά ήταν διαφορετικός ή χειρότερος ο Παναθηναϊκός με τον Άρη;
Απλά εδώ ήρθε και πάλι το στραβό αποτέλεσμα και φυσιολογικά, ήταν το δεύτερο σερί μετά την ήττα και τον αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό οπότε δεν σε παίρνει να ξαναπείς πάλι δικαιολογίες περί ατυχίας και τα σχετικά και αναγκάζεσαι πλέον να κάνεις την... ανάγκη φιλοτιμία και να πεις ότι ήταν κακός και ανεπαρκής.
Αλλά φυσικά για να μην γίνεις ρόμπα για όσα έλεγες τόσο καιρό και για την ψεύτικη εικόνα που παρουσίαζες στον κόσμο, το γυρνάς στο ότι... αυτή την φορά δεν κατέβηκε στο γήπεδο.
Λες και τις άλλες είχε κατέβει...

Κι αρχίζει πάλι το γνωστό τροπάρι του Φεβρουαρίου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, δηλαδή... κάποιοι παίκτες δεν ξέρουν που βρίσκονται, δεν έχουν συναίσθηση σε ποια ομάδα παίζουν και πάει λέγοντας.

Το κακό όμως είναι ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ότι οι παίκτες δηλαδή ΞΕΡΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ σε ποια ομάδα παίζουν.

Και ξέρουν ότι δεν παίζουν σε αυτή που εσείς παρουσιάζετε, αλλά στον πραγματικό σημερινό Παναθηναϊκό, δηλαδή σε μια ομάδα που όπως ακούνε και διαβάζουνε και αυτοί και ο προπονητής τους και η διοίκησή τους, πάει συνεχώς και σταθερά από το καλό στο καλύτερο, είναι φοβερή ποιοτική και όλα τα σχετικά και στην τελική δεν χρειάζεται να κάνει και κάτι ιδιαίτερο ή να κερδίσει κάποιο τίτλο για να είναι όλοι πετυχημένοι και ευχαριστημένοι.

Δυο τρία καλά αποτελέσματα, μια καλή προσπάθεια στο τόσο και κάμποσα ανάποδα σφυρίγματα από την διαιτησία τα οποία μοιάζει να τα... αποζητάει σαν μάνα εξ ουρανού μερικές φορές ο Παναθηναϊκός για να έχει και κάτι να λέει σαν κερασάκι στην τούρτα.

Μετά απ' όλα αυτά, αν κάποιος... απορεί ακόμα γιατί έπαιξε όπως έπαιξε ο Παναθηναϊκός στο Βικελίδης, γιατί ο Βιτόρια που τον έχει... αναγεννήσει για ένα ακόμα παιχνίδι ήταν αλλού γι' αλλού και ειδικά με τις αλλαγές δεν καταλάβαινες τι ακριβώς ήθελε να αλλάξει, γιατί  η ομάδα με το πιο ποιοτικό, το πιο ακριβό, το πιο φοβερό και τρομερό ρόστερ και βάθος αν όχι όλων των εποχών τουλάχιστον των τελευταίων δέκα χρόνων, είδε ξαφνικά να μπαίνουν για να αλλάξουν την μοίρα της ο Γερεμέγιεφ, ο Λημνιός, ο Μαντσίνι και ο Κότσιρας, τότε ας πάει να λύσει τις απορίες του ρωτώντας όλους αυτούς που του λένε εδώ και καιρό ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΙΑ τις ίδιες ιστορίες και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και θα του ξαναπούν και πάλι κατά τον Μάϊο και το Καλοκαίρι και τον Σεπτέμβριο και του χρόνου τέτοια εποχή τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια.

Από ένα σημείο και μετά, συνένοχοι στο έγκλημα είναι όχι μόνο όσοι το διαπράττουν αλλά και αυτοί που το ανέχονται και το καταπίνουν για χρόνια και χρόνια αμάσητο και κυρίως το... στηρίζουν, λέει, κιόλας.