Όταν το παιδί σου δεν το βλέπεις ως… ΑΤΜ - Κανείς δεν ασχολήθηκε με Ζαφείρη

Είχα την χαρά να φιλοξενήσω ραδιοφωνικά μαζί με τον φίλο μου τον Γιώργο Μάντζιο τον πατέρα του Χρήστου Ζαφείρη. Νόμιζα πως τον είχαμε εντοπίσει στην Σκωτία ή τέλος πάντων στο ταξίδι της επιστροφής για το Οσλο. Για μένα αυτό φάνταζε το προφανές αφού ο γιος του έπαιζε με την Εθνική Ανδρών και νόμιζα πως δεν θα το έχανε το ματς. Αιφνιδιάστηκα όταν μου είπε πως σταμάτησε για λίγο να δουλεύει ένα αυτοκίνητο που είχε για επισκευή στο συνεργείο αυτοκινήτων στο Οσλο. Εκεί εργάζεται ο άνθρωπος.

Και είπε τόσα πολλά και ενδιαφέροντα που επιβεβαιώνουν αυτό που δεν πρέπει να το προσπεράσουμε αλλά κυρίως να το αναδείξουμε και αφορά τις βάσεις που έχουν πάρει αυτά τα παιδιά που πλέον θαυμάζουμε στην Εθνική Ομάδα και δεν χορταίνουμε να τα βλέπουμε: αυτά τα παιδιά έχουν ισχυρές βάσεις επειδή πολύ απλά έχουν και τους γονείς τους πίσω ή τέλος πάντων ένα οικογενειακό περιβάλλον που ένα πράγμα έχουν καταφέρει: να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους ή σε κανέναν να βλέπουν το παιδί τους ως… ΑΤΜ ή την κότα που γεννά χρυσά αυγά. Προφανώς και στην περίπτωση του Ζαφείρη ή και στην περίπτωση του Καρέτσα μιλάμε για παιδιά μεταναστών που έφυγαν από την Ελλάδα νωρίς και γλίτωσαν και από την τοξικότητα.

Θα κάνω μια μοιραία σύγκριση: πριν από μερικά χρόνια περνούσα έξω από γήπεδα 5Χ5 όπου δεκάδες αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα επειδή κάθε σαββατοκύριακο έχουμε εκεί παιχνίδια ή προπονήσεις ακαδημιών. Δεν πρέπει το πιτσιρίκι να ήταν παραπάνω από 7 ετών. Και μέσα από το αυτοκίνητο ακούω τον μπαμπά να φωνάζει «δίνω 30 ευρώ τον μήνα και δεν μπορείς να κάνεις μια σωστή πάσα…». Ουρλιάζοντας το είπε στο πιτσιρίκι που είχε κατεβάσει το κεφάλι. Συγκρατήθηκα είναι η αλήθεια. Αλλά σκέφτηκα: μπορεί ναι αυτά τα 30 ευρώ να τα στερείται ο άνθρωπος. Αλλά δεν καταλαβαίνει την αξία του να αθλείται ή να κοινωνικοποιείται το παιδί του; Δηλαδή αυτά τα 30 ευρώ είναι σε μορφή επένδυσης για να τα πάρει πίσω ελπίζοντας πως ο γιος του θα είναι ο νέος Κωνσταντέλιας ή νέος Καρέτσας;

Ο μπαμπάς του Ζαφείρη για παράδειγμα θα μπορούσε να είχε παραιτηθεί από τη δουλειά του, θα μπορούσε να είχε μετακομίσει στην Πράγα και να τον ζούσε ο γιος του. Κανείς δεν θα τον κάκιζε για αυτό εφόσον έχει κάνει τόσες θυσίες για το παιδί του. Αλλά δεν είναι από αυτούς που τον βλέπουν ως ΑΤΜ και πραγματικά έχω τεράστιο respect στο πρόσωπο του και δεν είναι ο μόνος. Από την άλλη κάθομαι και σκέφτομαι πόσα παιδιά έχουν καταστραφεί είτε επειδή οι γονείς τους απλά ενδιαφέρονται για το συμβόλαιο είτε γιατί έγιναν κακοί συμβουλάτορες τους. Θα μπορούσα να αναφέρω και παραδείγματα αλλά δεν το θέλω. Το σίγουρο είναι πως σε αυτή την ηλικία μπορείς εύκολα να «τρελαθείς» να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Όταν όμως έχεις βάσεις από την οικογένεια σου και κυρίως ξέρεις γιατί παίζεις ποδόσφαιρο και πως το κάθε βήμα πρέπει να είναι προσεκτικό δεν ανησυχείς.

Μια που αναφέρθηκα στον Ζαφείρη να σας πω και κάτι ακόμη: είναι ο φίλος μου ο Γιώργος ο Σχιζοδήμος στην Νορβηγία. «Ρε Γιώργο είναι δυνατόν να μην ασχολούνται με τον Ζαφείρη» μου έλεγε συνεχώς για τις ελληνικές ομάδες όταν ήταν  16 και 17 χρονών. Καμιά δεν ασχολήθηκε. Και προφανώς καμιά πλέον δεν μπορεί να πάρει τον Ζαφείρη ή πολύ περισσότερο τον Καρέτσα. Και λέω «πολύ περισσότερο» γιατί πολύ απλά αυτή τη στιγμή η Γκενκ τον κοστολογεί τουλάχιστον 20.000.000 ευρώ.  Αλλά και αυτά τα χρήματα να τα έδινε μια ελληνική ομάδα –για την οικονομία της κουβέντας- γιατί αυτά τα παιδιά να παίξουν στο ελληνικό Πρωτάθλημα; Τι κίνητρα έχουν; Και με το χέρι στην  καρδιά αν εσείς ήσασταν γονείς ενός τέτοιου παιδιού υπήρχε περίπτωση να του πείτε «παίξε στην Ελλάδα;»

Μετά το τέλος του αγώνα ήταν αμέτρητα τα ποσταρίσματα για την Εθνική γεμάτη ΠΑΟΚ. Προφανώς και οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ έχουν το υπερηφανεύονται. Και από του χρόνου θα έχουμε και τον Τζίμα. Αλλά τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ΔΕΝ τα χάρηκε ο ΠΑΟΚτσής στην ομάδα του. Το ζήτημα είναι όμως άλλο: εγώ είμαι σίγουρος πως στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ υπάρχουν και πολλά παιδιά που στο μέλλον θα τα δούμε στην Εθνική. Αλλωστε είναι ήδη μέλη των μικρών Εθνικών Ομάδων. Η απορία μου μια: σε αυτό το ελληνικό Πρωτάθλημα πόσο ρίσκο είναι να τα δούμε έστω και σταδιακά σε αγώνες της πρώτης ομάδας; Η απάντηση; Το ξαναέγραψα. Την δίνει ο Στέφανος Τζίμας. Και δεν χρειάζεται να το αναλύσω εκ νέου.