Αν δεν νικούσε ούτε τώρα η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό…

Στην ΑΕΚ και τον όμορφο κόσμο της κάποια πράγματα τα καταλαβαίνω. Σε κάποια απ’ αυτά συμφωνώ, σε κάποια όχι. Λογικό. Σε όλους συμβαίνει. Κάποια πάλι πράγματα, μετά από τόσα χρόνια, συνεχίζω να μην τα κατανοώ. Το πιο βασικό απ’ όλα είναι το γεγονός ότι ενώ τα πράγματα όντως δεν είναι καλά, σαν να δημιουργείται ένας μεγάλος… στόχος που μπαίνει ώστε να τα κάνουμε ακόμη πιο δύσκολα, απ’ ότι πραγματικά είναι.

Η ΑΕΚ την Τετάρτη κέρδισε τον Ολυμπιακό 2-0 σε μία ρεβάνς που ήταν τυπική. Αποκλείστηκε από το Κύπελλο, όπως ήταν λογικό μετά την άθλιά εμφάνισή της και το βαρύ σκορ που ηττήθηκε στο Φάληρο. Η ομάδα προερχόταν από δύο σερί ήττες από τον συγκεκριμένο αντίπαλο, από ισοπαλία με τον Άρη και ήττα με απίθανη ανατροπή από τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια, μόλις πριν λίγες ημέρες.

Σκέφτομαι, τι θα γινόταν από το βράδυ της Τετάρτης αν η ΑΕΚ δεν κέρδιζε τον Ολυμπιακό ξανά, ακόμα και σε αυτό το… αδιάφορο παιχνίδι όπως το «βάφτισαν» πολλοί, για να μειώσουν την όντως αδιάφορη ουσιαστικά νίκη.

Συγγνώμη, αλλά ποτέ δεν θα μειώσω μία νίκη επί του Ολυμπιακού! Και… φιλικό ματς να δίνεται είναι γνωστό πως επιθυμία πάντα είναι η νίκη. Και από τις δυο πλευρές. Πολλοί βέβαια «έκριναν» πως αυτή ήρθε επειδή ο Ολυμπιακός έκανε πολλές αλλαγές και δεν είχε κίνητρο. Πολλές αλλαγές έκανε ο Ολυμπιακός και στο πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη και, δυστυχώς, θυμόμαστε πώς πήγε. Επίσης, κίνητρο πάντα υπάρχει σε τέτοια ματς. Πάντα. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα στην Ελλάδα είχε να χάσει από τον Οκτώβρη και εκείνο το ματς στην Τρίπολη. Θα καυχιόταν και καλά θα έκανε αν κέρδιζε ξανά την ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια και συνέχιζε το αήττητο σερί του, όντας καλύτερη ομάδα φέτος.

Εννοείται η νίκη της ΑΕΚ αυτή δεν είχε κάποιο ουσιαστικό κέρδος. Αλλά γιατί να μειωθεί; Γιατί πρέπει να μειωθεί; Επειδή δεν μπορεί να πανηγυριστεί; Δηλαδή ή θα πανηγυρίζουμε έξαλλα ή θα μειώνουμε και τις νίκες;

Ούτε έφτιαξε η σεζόν της ΑΕΚ απ’ αυτό το 2-0, ούτε σκέπασε τη συντριβή στο Φάληρο, ούτε ακόμα και την απίθανη ήττα της προ ημερών από τον ΠΑΟΚ επισκίασε. Εννοείται αυτό. Αλλά, όχι και να υπάρχει τέτοια ισοπέδωση και κυρίως ειρωνεία. Ειδικά την ειρωνεία τη σιχαίνομαι. Ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, υπάρχει και το γκρι. Η ΑΕΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό έπειτα από καιρό, έπαιξε με πάθος, είχε διάθεση, έβαλε δυο γκολ, θα μπορούσε να βάλει άλλα δύο τουλάχιστον. Έπαιξε ένα καλό ποδόσφαιρο κατά διαστήματα. Έκανε και τα λάθη της, που αυτή τη φορά δεν πλήρωσε. Ως εκεί. Τελεία και παύλα. Γιατί πρέπει μετά να μπούμε σε έναν κυκεώνα αναλύσεων; Γιατί πάντα πρέπει να σχολιάζουμε τα πάντα και να μην αφήνουμε τίποτε να περάσει;

Αν η ΑΕΚ έχανε ξανά από τον Ολυμπιακό και σωστά θα είχαμε ξανά υπεραναλύσεις και πλήρη απογοήτευση για μία ακόμη ήττα. Τώρα το ματς βαφτίστηκε «αδιάφορο» επειδή κέρδισε η ΑΕΚ. Αν έχανε δεν θα ήταν; Κέρδος είναι ότι η ομάδα απέκτησε ένα πρωινό ηρεμίας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για ένα τόσο εύθραυστο ψυχολογικά γκρουπ, όπως είναι η ΑΕΚ του τελευταίου μήνα κυρίως, να δουλέψει με σχετική ηρεμία για το τρομερά σημαντικό της Κυριακής με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ.  

Η ΑΕΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό, το χάρηκε ο πολύς, για τα δεδομένα που υπήρχαν, κόσμος που βρέθηκε στις εξέδρες και ήταν εξαιρετικός και φουλ για το ντέρμπι της Κυριακής. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από ηρεμία για να καταφέρει να κλείσει τη σεζόν όσο γίνεται πιο καλά και να κάνει από τις 12 Μαΐου όλα όσα, πολλά, πρέπει να κάνει στο σχεδιασμό της προκειμένου τη νέα σεζόν να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο, να σταθεί εκεί αξιοπρεπώς και να πάρει το νταμπλ. Αυτοί είναι οι στόχοι με το που ολοκληρωθεί η φετινή χρονιά. Εσωτερική ηρεμία, όμως, χρειάζεται για να βγει 2η, ώστε να γίνει πιο εύκολα ο σχεδιασμός για την επόμενη. Κι αυτή η ηρεμία δεν θα έρθει με ειρωνεία ή… αποθέωση σε ενδεχόμενες νίκες που έρθουν στην πορεία. Η ηρεμία θα έρθει με το «παρών» που δίνει ο κόσμος κοντά της όπως πάντα, με προσπάθεια παικτών και προπονητή μεγαλύτερη απ’ ότι τώρα και μόνο μέσα από νίκες. Ήρθε μία το βράδυ της Τετάρτης απέναντι στον Ολυμπιακό. Όσο… αδιάφορη κι αν ήταν, έγινε απέναντι σε αυτούς…