Αυτό δεν είναι ΑΕΚ! Σμπαράλια ο Αϊτόρ - Δεν υπάρχουν Τζαβέλλας-Βράνιες

ΑΕΚ: Την έκανε σμπαράλια ο Αϊτόρ - Μόνο ο Αραούχο αξίζει. Η μεγαλύτερη αποτυχία αυτής της ομάδας, δεν είναι ότι απέτυχε έχοντας το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι, ότι έκανε τους ΑΕΚτζήδες να αποκτήσουν ανοσία σε αυτήν, γιατί οι νίκες και οι χαρές αυτήν τη σεζόν μοιάζουν σαν... παρενθέσεις.

Μετά από μία ήττα, με 3-0, από τον Παναθηναϊκό, μέσα στη Λεωφόρο, με το σκορ να διαμορφώνεται από το πρώτο ημίχρονο, από να αρχίσεις και πού να τελειώσεις;

Από το ανόητο πέναλτι που έκανε ο Ρότα στο 15'; Από την ολιγωρία της άμυνας, δύο λεπτά αργότερα και τον Παλάσιος να περνά τον Τζαβέλλα, σαν αργοκίνητο ρωσικό τανκ που κόλλησε στον πόλεμο της Ουκρανίας και τον Τσιντώτα να δέχεται γκολ από την κλειστή γωνία; Για τη συνολική αντίδραση της άμυνας στο γκολ του Ιωαννίδη στο 29';

Για το γεγονός, ότι ένας παίκτης, ο Αϊτόρ έκανε σμπαράλια όλη την ΑΕΚ, την ομάδα που είχε το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας και το καλύτερο αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα;

Και όμως η ΑΕΚ μπήκε καλά στο παιχνίδι! Πιέσε ψηλά και δεν επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να αναπτυχθεί. Οι γηπεδούχοι όμως εκμεταλλεύτηκαν συγκυρίες, ολιγωρίες, λάθη και αμαρτήματα και κατάφερα να καθαρίσουν μέσα σε ένα μισάωρο τη νίκη.

Γιατί η άμυνα της Ένωσης ήταν διάτριτη από παντού. Τόσο από τον άξονα όσο από τα άκρα. Με έναν αργό Χατζισαφί χωρίς επιστροφές, με έναν κακό Ρότα σε σχέση με το προηγούμενο ματς (το μάτιασαν το παιδί) αλλά και με ένα αμυντικό δίδυμο που δεν μπορεί να παίξει μαζί. Βράνιες και Τζαβέλλας απλά δεν πρέπει να ξαναπαίξουν μαζί, γιατί ο ένας συμπαρασέρνει τον άλλον στην τρικυμία. Έτσι χωριό δεν γίνεται...

Και πάμε στο κέντρο. Εκεί και αν απόρησαν οι Ενωσίτες με την επιλογή του Γιαννίκη να βάλει τον αργό Σάκχοφ, με την ψυχολογία στο ναδίρ καθώς η 9 μηνών έγγυος γυναίκα του βρίσκεται στην Ουκρανία και υπάρχει αγωνία εξαιτίας της ρωσικής εισβολής δίπλα στον Σιμόες. Είναι δυνατόν μετά να μην κάνει πάρτι ο Αλεξανδρόπουλος, ο Αϊτόρ και ο Παλάσιος;

Μπροστά η ΑΕΚ είχε μόνο έναν Άμραμπατ να παλεύει μόνος του, με τους Τσούμερ και Γκαρσία να παροπλίζονται και πάλι, κάτι που έδειξε για μία ακόμα φορά το πρόβλημα των κιτρινόμαυρων στην επιθετική ανάπτυξη, όταν δεν παίζει ο Μάνταλος. Μα και όταν μπήκε ο αρχηγός στο δεύτερο μέρος, η Ένωση έγινε πιο επικίνδυνη, δεν είχε όμως ουσία. Ίσως και τύχη, γιατί ο Αραούχο είχε τις ευκαιρίες του και ήταν ο μοναδικός διασωθείς μίας ντροπιαστικής ήττας που βάζει πιο βαθιά την ομάδα στον δρόμο της εσωστρέφειας. Ο μοναδικός που αξίζει να είναι στην ΑΕΚ και να φορά τη φανέλα της την επόμενη μέρα.

Η μεγαλύτερη αποτυχία αυτής της ομάδας, δεν είναι ότι απέτυχε έχοντας το καλύτερο ρόστερ της δεκαετίας. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι, ότι έκανε τους ΑΕΚτζήδες να αποκτήσουν ανοσία σε αυτήν, γιατί οι νίκες και οι χαρές αυτήν τη σεζόν μοιάζουν σαν... παρενθέσεις. Σημειωτέον, ότι η τελευταία φορά που κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό στην έδρα του, σε κανονική διάρκεια πρωταθλήματος, ήταν το 2006. Πάμε δηλαδή 16 χρόνια πίσω.

Και αυτή η πραγματικότητα δείχνει την τραγικότητα της κατάστασης και την αμεσότητα που πρέπει να έχει η αλλαγή σε κάθε επίπεδο.

Η υπομονή του κόσμου έχει ξεχειλίσει και δεν αντέχει άλλες πίκρες. Αυτό που βλέπει, δεν είναι ΑΕΚ και βλέπει με αγωνία την ομάδα του να μικραίνει.