Σε απλά ελληνικά είναι η «αρρώστια του τζογαδόρου», επιστημονικά όμως μία σοβαρότατη, και άκρως εθιστική διαταραχή του ελέγχου παρόρμησης που από τη δεκαετία του ’80 εντάχθηκε στην ίδια κατηγορία με την κλεπτομανία και την πυρομανία. Και όπως διαβεβαιώνουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι, η απεξάρτησή της χρειάζεται πολύ μεγαλύτερα διαστήματα απ’ ότι με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, το τσιγάρο.

Δεν συσχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με το ποδόσφαιρο, όσο με την τάση και τη συνήθεια του όποιου τζογαδόρου να στοιχηματίζει τα λεφτά του σε διαφόρων ειδών, αθλητικά γεγονότα. Εκτός και αν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, τότε αυτόματα απαγορεύεται να στοιχηματίζεις στο άθλημά σου, επιτρέπεται όμως σε όλα τα υπόλοιπα.

Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που, το τελευταίο διάστημα η λουδοπάθεια απασχόλησε, αναπόφευκτα και τον κόσμο της επαγγελματικής μπάλας με αφορμή τον 7μηνο αποκλεισμό του ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους, Νικολό Φατζόλι ή τους επερχόμενους των μέσων επιθετικών της Νιουκάσλ, Σάντρο Τονάλι και της Άστον Βίλλα, Νικολό Ζανιόλο.

Κι ενώ αρχικά και οι τρεις αρνήθηκαν κάθε ανάμιξη (ο Ζανιόλο, ακόμη εμμένει στην πλήρη αθωότητά του) ή κατηγορία από την Εισαγγελία του Τορίνο, τελικά ο μεν Φατζόλι λύγισε παραδεχόμενος ότι τα χρέη του από τον τζόγο ξεπερνούν τα 3εκ. ευρώ, ο δε Τονάλι ότι, αφενός δεν έχει χρέη, αφετέρου κάθε τόσο στοιχημάτιζε υπέρ της νίκης της Μίλαν, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι πρώην ομάδας του. Πιθανότατα ο Τονάλι να τιμωρηθεί με μεγαλύτερο αποκλεισμό απ’ ότι ο Φατζόλι, γιατί ο τελευταίος ναι μεν στοιχημάτιζε πάνω σε ποδοσφαιρικά γεγονότα, ακόμη και 40.000 ευρώ σε μονά- αποδεκτά, ουδέποτε όμως σε αγώνες της Γιουβέντους.

Είναι δεδομένο ότι οι τρεις τους είναι μόνο η κορυφή του (ιταλικού) παγόβουνου και ότι θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι. Είναι δεδομένο, επίσης ότι η κορυφή του (αγγλικού) παγόβουνου δεν μπορεί να ήταν μόνο ο διεθνής Άγγλος επιθετικός της Μπρέντφορντ, Εϊβαν Τόνει που τον περασμένο Μάιο τιμωρήθηκε με 8μηνο αποκλεισμό γιατί, από τα 232 στοιχήματα που παραδέχτηκε, σε 16 περιπτώσεις πόνταρε τα χρήματά του υπέρ της νίκης της ομάδας του, και σε 13 υπέρ της ήττας: πράγμα το οποίο, είναι πολύ σοβαρότερο όλων.

 

Η λουδοπάθεια είναι, λοιπόν μία διαταραχή που πυροδοτείται, σε οποιαδήποτε ηλικία, από την εφηβεία και μετά, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση στρες, άγχους, λύπης, κατάθλιψης. Ο περιστασιακός τζόγος, δηλαδή το να παίζουμε μία φορά στο τόσο, δεν θεωρείται παθολογική συμπεριφορά, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή παθολογία όταν επαναλαμβάνεται. Όταν ο παίκτης αποσυνδέεται από την πραγματικότητα και καταδύεται στη δική του, χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε το πόσο χρόνο αφιέρωσε, ούτε το πόσα χρήματα ξόδεψε. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διαδικασία του στοιχηματισμού, και όσο ποντάρει, τόσο αποκτά την ψευδαίσθηση ότι το πραγματικό του πρόβλημα, της λύπης, της κατάθλιψης, του στρες απομακρύνθηκε ή και λύθηκε ως δια μαγείας.

 Κάποτε, μας διηγήθηκαν ότι σε καζίνο εκτός Αθηνών μία κυρία κάθισε μπροστά σ’ ένα «κουλοχέρη» και όση ώρα έπαιζε βαριαναστέναζε και αγκομαχούσε σε τέτοιο βαθμό που ο διπλανός της, την ρώτησε αν χρειαζόταν κάποια βοήθεια, λίγο νερό, ο,τιδήποτε.

«Όχι παιδί μου, ευχαριστώ, απάντησε. Είναι απλά η πρώτη μου μέρα εδώ, μετά τον αυτό αποκλεισμό μου από το συγκεκριμένο καζίνο».

-Μπράβο σας, είπε εκείνος ήταν μία γενναία απόφαση. Και πως το βιώσατε όλο αυτό το διάστημα μακριά από δω;

«…Πήγαινα στο άλλο, στο… βουνό!». Μπορεί να μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά αυτή ακριβώς είναι, δυστυχώς η λουδοπάθεια, που μπορεί να ξεκίνησε σαν πλάκα, από το ludus- ludi, παιχνίδι, χόμπι, διασκέδαση, πασατέμπο στον ελεύθερο χρόνο και τελικά εξελίχθηκε, σε αρκετές περιπτώσεις σε κανονικότατη τραγωδία…     

Λουδοπάθεια Στοίχημα LIFE