Οπως έστρωσε θα κοιμηθεί...

Αυτή η ομάδα δεν έχει κουράγιο ούτε να παίξει, ούτε να φωνάξει, να αντιδράσει. Όχι ότι θα γινόταν ή θα γίνει κάτι, αν η επίσημη ΑΕΚ κάνει καταγγελία για την "αλητεία" του επόπτη, αλλά τουλάχιστον θα καπέλωνε αυτούς τους περίφημους ...κύκλους από Πειραιά μεριά. Ως γνωστόν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ευδοκιμεί κι αυτό το φρούτο. Θέλει να πει κάτι με ...νόημα μια μεγάλη ΠΑΕ, δεν εκδίδει ανακοίνωση αλλά έχει σταντ μπάι τους κύκλους. Κι επειδή δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους τετραγωνίσουμε, αυτό το βιολί δεν θα σταματήσει..

Κατ' αρχάς, όσο κι αν στεναχωρήσω τους ΑΕΚτζήδες, δεν νομίζω ότι αδικήθηκε η ΑΕΚ που δεν κατέλαβε τη θέση η οποία οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Έστω κι αν η ιστορία επαναλήφθηκε μετά από 7 χρόνια, τη Λεωφόρο, τον Βασσάρα και το πέναλτι μαρς στον Μπούρμπο στο τελευταίο λεπτό, με τη λήξη της φετινής σεζόν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ο Παναθηναϊκός τερμάτισε 18 βαθμούς πάνω από την ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός δικαίως θα διεκδικήσει την είσοδό του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στην ΑΕΚ απλώς δόθηκε η δυνατότητα να επανορθώσει μέσα σε 6 αγωνιστικές των πλέι οφ, αδυναμίες και λάθη των 30 αγωνιστικών της κανονικής σεζόν. Έφτασε κοντά στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό. Κι αυτό είναι ένας συνδυασμός τριών πραγμάτων. Του κανονικού γκολ που δεν μέτρησε, της τραγικής διαχείρισης που έκανε ο Κωστένογλου και της συνολικά μέτριας εμφάνισης της ομάδας.

Αντικειμενικά επίσης η ΑΕΚ άξιζε να πάρει αυτό που πήρε. Από τον Ολυμπιακό ήταν πολύ πίσω, δεν αμφισβητείται αυτό. Κι επειδή ανέφερα προηγουμένως την ψαλίδα των 18 βαθμών από τον Παναθηναϊκό, εδώ ίσως σηκώνει συζήτηση. Με βάση την εικόνα των δυο ομάδων στα μεταξύ τους ματς (σ' όλο το πρωτάθλημα), οι διαφορές θα έπρεπε να είναι απειροελάχιστες και βαθμολογικά. Ο Παναθηναϊκός με Λέτο και υγιή Νίνη μέσα, το πολύ πολύ να υπερέχει στα σημεία από τούτη την ΑΕΚ. Επειδή όμως όλα και όλοι κρίνονται στο γήπεδο κι εκ του αποτελέσματος, η ΑΕΚ όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Και έστρωσε για να μένει 18 βαθμούς πίσω από έναν Παναθηναϊκό που στο μεγαλύτερο διάστημα του β' γύρου δεν βλεπόταν.

Περισσότερο σε πρεστίζ, σε ψυχολογία θα κέρδιζε η ΑΕΚ, αν έβγαινε πρώτη στα πλέι οφ και λιγότερο πρακτικά θα ήταν τα οφέλη της. Συγνώμη, αλλά έτσι όπως είναι η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή κι επειδή δεν προβλέπεται να βρέξει εκατομμύρια απ' τον ουρανό για να γίνει άμεσα ανταγωνιστική ομάδα, ούτε τη Βασλούι δεν είναι εύκολο να αποκλείσει. Εδώ τρόμαξε να την ξεπεράσει πριν από τρία χρόνια όταν είχε μέσα Σκόκο, Τζιμπούρ, Μπλάνκο. Αν λοιπόν καταφέρει να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια και να πάρει την ευρωπαϊκή άδεια, μια χαρά της πέφτει να παίξει έναν γύρο, τον τελευταίο, στο Γιουρόπα Λιγκ. 'Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς για να παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας και να ζούμε με ψευδαισθήσεις.

Η σεζόν που μόλις έφυγε έχω την αίσθηση ότι είναι η χειρότερη στη νεώτερη ιστορία της ΑΕΚ. Απ' όλες τις απόψεις. Κατ' αρχάς θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που δεν έκοψε σε κανέναν αγώνα πάνω από 20.000 εισιτήρια. Και μόλις σε τρία είχε πενταψήφιο αριθμό εισιτηρίων. Με τον Ολυμπιακό 18 χιλιάδες και κάτι. Με τον Παναθηναϊκό 13 χιλιάδες. Και 12 χιλιάδες με τον... ΠΑΣ Γιάννινα. Σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια το ΟΑΚΑ ήταν ποιο ήσυχο κι από εκκλησία. Συνεπώς εδώ τίθεται το μείζον ερώτημα. Πως μαζεύεις ξανά τον κόσμο που γύρισε την πλάτη στην ομάδα, πρωτίστως εξαιτίας των άστοχων χειρισμών – επιλογών των ανθρώπων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της τα τελευταία χρόνια. Κατ' εντολήν των αφεντικών.

Για να γυρίσει ο κόσμος, θα πρέπει να γίνουν κινήσεις που θα πείσουν και τον πιο απαισιόδοξο οπαδό. Η ΑΕΚ εφέτος δεν βλεπόταν, να το πούμε έτσι απλά. Και με Χιμένεθ και με Κωστένογλου. Ρόστερ ελλιπές, που αν του άλλαζες φανέλα θα έψαχνες να βρεις σε ποια θέση θα κατρακυλήσει στο πρωτάθλημα. Η ομάδα έδωσε σχεδόν 50 παιχνίδια, σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη. Πόσα μας έμειναν, πόσα θα θυμόμαστε, σε πόσα χορτάσαμε μπάλα; Όσοι δεν είναι απαιτητικοί μπορεί να προσθέσουν στη λίστα και το 2-0 στη... Λιβαδειά. Όλοι οι υπόλοιποι θα θυμόμαστε τις δυο νίκες με τον Παναθηναϊκό. Την τελευταία με τον ΠΑΟΚ. Το 3-0 επί του Άρη, η πιο καθαρή νίκη της σεζόν. Άντε και το... πάθος στο 0-0 με τον Ολυμπιακό τον Οκτώβριο – πρεμιέρα του Κωστένογλου στην ομάδα. Μετρημένα στα δάχτυλα τους ενός χεριού τα καλά παιχνίδια. Και πάρα πολλά τα ματς που κέρδιζε η ΑΕΚ μ' ένα γκολ διαφορά και κοιτούσες στο ρολόι πότε θα περάσει η ώρα, να σφυρίξει ο διαιτητής, γιατί δεν άντεχες να βλέπεις άλλο αυτό το μαρτύριο.

Όλο αυτό το πράγμα θα πρέπει σε πρώτη φάση να αλλάξει. Να γυρίσει η ΑΕΚ σ' αυτό που πρέσβευε χρόνια, δεκαετίες. Φύσει επιθετική ομάδα. Ελκυστική. Να παίζει καλό ποδόσφαιρο, να μην τη βαριέσαι. Αυτή η μαγεία χάθηκε από την ΑΕΚ, η τελευταία φορά που τη νιώσαμε ήταν τη χρονιά του Ριβάλντο και ιδίως στο εκρηκτικό φίνις εκείνης της σεζόν με αποκορύφωμα το 4-0 επί του Ολυμπιακού.

Για να επιστρέψει η ΑΕΚ στην... παράδοση θα πρέπει να γίνουν μερικά βασικά πράγματα. Πρώτον, διοίκηση που θα τα φέρει βόλτα στο οικονομικό και με τον άλφα ή βήτα τρόπο θα βάλει μια τάξη σ' αυτό το χάος. Δεύτερον, προπονητής που θα του ανατεθεί πρότζεκτ να χτίσει ομάδα η οποία θα αρέσει στον κόσμο και θα τον φέρει πίσω. Τρίτον, επιλεγμένες μεταγραφικές κινήσεις με ελπιδοφόρους παίκτες και όχι υποψήφιους συνταξιούχους τύπου Γκούντγιονσεν (Ριβάλντο ένας ήταν, μια φορά έκατσε το λαχείο δεν σου τυχαίνει κάθε χρόνο).

Υπάρχει και τέταρτο, αλλά αυτό θα πάρει πολύ χρόνο. Το γήπεδο. Επιστρέφοντας στα πράγματα της ΑΕΚ ο Νικολαΐδης, μέσα στην κάψα, την πίστη και τη θέλησή του να βοηθήσει την ομάδα, καλό θα είναι να ξεκινήσει με την αυτοκριτική του. Να παραδεχτεί ότι εξαιτίας των δικών του άστοχων χειρισμών ή αν θέλετε εξαιτίας υπερφίαλων σχεδίων στη Φυλή, η ΑΕΚ δεν έχει σήμερα δικό της σπίτι. Τη Ν. Φιλαδέλφεια, για την οποία τρέχουν όλοι και την οποία φρόντισε να “κάψει” το 2005 ο Ντέμης. Για να μην έχει μέσα στα πόδια του τον Μελισσανίδη...

ΠΗΓΗ: Contra.gr