Παράσημα και κρίματα

Ακούγεται κάπως κυνικό, αλλά η διοργάνωση κρίθηκε κυρίως από διοικητικές επιλογές: ο Αμπράμοβιτς δεν λυπήθηκε να πληρώσει στον Βίλας-Μπόας το ακριβότερο «διαζύγιο» στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ενώ το κονκλάβιο της Μπάγερν κράτησε τον Χάινκες μετά τον εξευτελισμό από την Ντόρτμουντ στον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας, ελπίζοντας ότι οι μεγάλοι παίκτες της ομάδας θα πάρουν τον τελικό μόνοι τους. Μόνο που αυτοί (Ρόμπεν, Ριμπερί, Γκόμεζ, κ.λπ.) δεν έχουν ξανακερδίσει κάτι τόσο σημαντικό.

Παράσημα
Ο Ντι Ματέο είχε τη δυνατότητα να προετοιμάσει το ματς όπως ήθελε: αμφιβάλλω αν ο Χάινκες είχε την ίδια ακριβώς δυνατότητα. Ο Ιταλός έφτασε στον τελικό με τα παράσημα του αποκλεισμού τής Μπαρτσελόνα και το Κύπελλο Αγγλίας στα χέρια. Ο Χάινκες παρουσιάστηκε κουβαλώντας ως κρίματα την απώλεια του πρωταθλήματος και τον διασυρμό στον τελικό του Κυπέλλου: αυτά καθόρισαν εν τέλει το ματς.

Περιορισμός
Ο Ντι Ματέο έκανε μια επιλογή που θύμισε το ποδόσφαιρο προηγούμενων δεκαετιών. Για να περιορίσει τους χώρους στο πλάι και κυρίως για να ελέγξει τις κινήσεις του Ρόμπεν, πήρε ένα μέτριο ακραίο μπακ, τον Μπερτράν, και τον χρησιμοποίησε τυπικά σαν αριστερό χαφ-εξτρέμ, πρακτικά όμως ως βεντούζα του καλού Λαμ. Ο Μπερτράν, κυνηγώντας τον ακραίο αμυντικό της Μπάγερν τον έβγαλε για πολλή ώρα (σε όλο το πρώτο ημίχρονο ειδικά) από το παιχνίδι: χωρίς κάποιον να κάνει overlap, ο Ρόμπεν είχε ως επιλογή μόνο να συγκλίνει με αποτέλεσμα να πέφτει ή στον αλάνθαστο Ομπι Μίκελ ή στα στόπερ της Τσέλσι. Είναι αυτό μια μεγαλειώδης προπονητική επιλογή; Οχι δα! Κυρίως γιατί αρκούσε η κίνηση του Μέλερ χωρίς την μπάλα ή οι μετατοπίσεις του Ριμπερί και του ίδιου του Ρόμπεν, για να φτιάχνει η Μπάγερν φάσεις. Το χειρότερο για την Τσέλσι είναι ότι παίζοντας με έναν παίκτη λιγότερο δεν απείλησε σχεδόν ποτέ!

Τρεις
Γιατί άντεξε η Τσέλσι; Πρώτον είχε αρκετή τύχη, δεύτερον η μοίρα είχε αποφασίσει ο Ντρογκμπά και ο Τσεχ να βγουν πρωταθλητές Ευρώπης και τρίτον γιατί ο Χάινκες δεν έφτιαξε την ενδεκάδα που ήθελε, αλλά υποχρεώθηκε να βάλει στο γήπεδο αυτούς που ο κόσμος (και μάλλον και η διοίκηση) απαιτούσε. Ολοι ζητούσαν επιτακτικά τα τρία Γερμανάκια στη μεσαία γραμμή, δηλαδή τον Σβαϊνστάιγκερ, τον Κρος και τον Μέλερ. Ο Χάινκες ήθελε απλά τον Πράνιτς, αντί του πολύτιμου απόντος Γκουστάβο -άλλωστε και τους τρεις αυτούς μαζί ελάχιστα τους χρησιμοποίησε φέτος. Οι τρεις μικροί τα έδωσαν όλα, όμως ο προπονητής τους την ομάδα δεν την πίστευε: η αλλαγή του Μέλερ, ακριβώς μετά το 1-0, είναι το απόλυτο σημάδι της ανασφάλειάς του. Εκ των υστέρων λέω ότι, αν και όντως είχε δει σωστά τον κίνδυνο στις στημένες φάσεις (και γι' αυτό χρειάζονταν τον Βαν Μπούιτεν), θα ήταν προτιμότερο να βγει ο εκτός κλίματος Γκόμεζ: ο Μέλερ θα ήταν σαφώς χρησιμότερος στο απαραίτητο κράτημα της μπάλας στο τέλος. Ομως μια τέτοια κίνηση θα την έκανε όποιος την ομάδα τη σχεδίαζε με τον Μέλερ κι όχι ο Χάινκες που τον Μέλερ τον χρησιμοποίησε γιατί του το ζητούσαν όλοι οι άλλοι! Είναι εύκολο να φτιάξεις την ομάδα που θέλουν οι άλλοι: είναι όμως πολύ δύσκολο να τη διαχειριστείς.

Καλύτερα
Οσο το ματς πλησίαζε στο τέλος, καταλάβαινες τη διαφορά των δύο. Ο Ντι Ματέο χρησιμοποίησε τον Τόρες με έναν τρόπο που για τον ίδιο τον Ισπανό είναι προσβλητικός, αλλά αυτός ανταποκρίθηκε παίζοντας για την ομάδα. Ο Χάινκες έκανε μια δεύτερη αναγκαστική αλλαγή χρησιμοποιώντας τον Ολιτς, αλλά χωρίς να μεταβάλει το σχήμα σε 4-4-2, όπως θα ήταν λογικό: ο κεφάτος Κροάτης χάθηκε κάπου στο πλάι. Η Μπάγερν έπαιξε καλύτερα, έχασε αρκετές ευκαιρίες, έκανε πολλά. Η Τσέλσι έκανε λίγα, αλλά ήταν ψυχωμένη. Η Μπάγερν είχε έναν κανονικό προπονητή, που όμως δεν φάνηκε να πιστεύει σε αυτή. Η Τσέλσι έναν πανέξυπνο πρώην ποδοσφαιριστή που γνωρίζει ότι οι παίκτες το πρώτο που θέλουν από αυτόν που κάθεται στον πάγκο είναι να μην τους εκθέτει…

Αριστα
O ΠΑΟΚ ήταν ο μεγάλος χαμένος των πλέι οφ. Ο ΠΑΟΚ έφτασε να είναι πρώτος στο τέλος των τριών πρώτων αγωνιστικών, καλύπτοντας 4 βαθμούς διαφοράς από τον Παναθηναϊκό, αλλά κάπου εκεί φρέναρε για έναν απλούστατο λόγο: αντί να παίξει για να κερδίσει, στα δυο ματς με την ΑΕΚ και τους «πράσινους» στο ΟΑΚΑ, έπαιξε για την ισοπαλία που θα του έδινε το δικαίωμα να κρατήσει τη διαφορά από τους διώκτες του. Αυτή η επιλογή είχε ως αποτέλεσμα δύο άσχημα ματς στο ΟΑΚΑ -το ακριβώς αντίθετο είχε συμβεί στα ματς της κανονικής περιόδου με τους ίδιους αντιπάλους στο ίδιο γήπεδο! Ο ΠΑΟΚ αδικήθηκε από τη διαιτησία, αλλά αδίκησε και τον εαυτό του. Οι τρεις ήττες του ήταν αποτέλεσμα μιας κακής νοοτροπίας κι αυτό το καταλάβαινες από τον τρόπο που αγωνίστηκε: και στα τρία ματς του δεύτερου γύρου προσπάθησε να παίξει από τη στιγμή που βρέθηκε να χάνει.

Ο ΠΑΟ πήρε την πρωτιά που του άξιζε με βάση τα όσα έκανε στην κανονική διάρκεια: ήταν χειρότερος του Ολυμπιακού, αλλά καλύτερος από όλους τους άλλους. Οσο για τα σφυρίγματα που πήρε, δεν ήταν παρά «σφυρίγματα έδρας», πταίσματα στα οποία φαίνεται ότι ο διαιτητής δίνει υπέρ του γηπεδούχου την όποια αμφιβολία του. Η ΑΕΚ έκανε καλά το δικό της κομμάτι και πλήρωσε στο τέλος τη φθορά των τραυματισμών και των καρτών.

Που θα έδινα το άριστα; Στον Ατρόμητο. Παρά την απογοήτευση από την ήττα στον τελικό του Κυπέλλου και μολονότι ο Μήτρογλου ήταν κουρασμένος και ο Τάτος απών, ο Ατρόμητος «χτύπησε» όλα τα ματς κι έκανε βαθμούς με όλους. Η νίκη στην Τούμπα ήταν το επικό τέλος μιας υπέροχης χρονιάς.

➜Μετά την περσινή επίδειξη της Μπαρτσελόνα, ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ επανέφερε το ποδόσφαιρο στα μέτρα που το έχουμε συνηθίσει: είδαμε ύστερα από αρκετό καιρό ένα ματς που δεν είχε μεγάλα τακτικά μυστικά, αλλά σημαντικές αγωνιστικές λεπτομέρειες -έτσι ήταν οι τελικοί παλιά. Η Τσέλσι κέρδισε αντέχοντας την πίεση της Μπάγερν στο «Αλιανζ Αρίνα»: το έκανε με ένα προσεκτικό κατενάτσιο, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο απλό, που όμως για να είναι αποτελεσματικό, χρειάζεται πολλή καρδιά και πολύ αλτρουισμό. Οι γερόλυκοι της Τσέλσι αυτά τα βρήκαν όταν έδιωξαν τον Βίλας-Μπόας. Η Μπάγερν από τη μεριά της πλήρωσε τα άγχη της.

Οι δύο άνδρες
➜Οι ζυμώσεις στα εσωκομματικά της ΑΕΚ καλά κρατούν. Δύο πρώην πρόεδροι της ΑΕΚ συναντήθηκαν πρόσφατα. Ο ένας είχε (και πάλι) ένα σχέδιο για τη σωτηρία της ομάδας -χωρίς λαϊκές βάσεις, Κινέζους, Αραβες και πρίγκιπες. Ο άλλος, του οποίου τα σχέδια όλοι θέλουν να μάθουν, τον άκουγε προσεκτικά. Οι δύο άντρες συμφώνησαν να τα ξαναπούν σύντομα -είχαν άλλωστε επιθυμήσει ο ένας τον άλλο. (Δεν αναφέρομαι στα πρόσφατα ραντεβού του Δημητρέλου με τον Αδαμίδη: αυτοί οι δυο μιλάνε συνέχεια…)

ΠΗΓΗ: Sportday