Παρά το ότι η δουλειά του ήταν να σχεδιάζει καρτούν, ο Αμερικανός Σκοτ Ανταμς είχε κάπως επιθετικές απόψεις για ορισμένα κοινωνικά φαινόμενα. «Υπάρχουν λίγα προσωπικά προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν με την κατάλληλη χρήση ισχυρών εκρηκτικών», ήταν μία από τις πρόσφατες καλές ατάκες που σαρκαστικά δικαιολογούσαν τις εκρήξεις βίας ανά τον κόσμο και κυρίως στη Μέση Ανατολή την τελευταία 10ετία (όχι πως πριν ήταν όλα ήσυχα). Εκεί τουλάχιστον θα πει κανείς δεν το κάνουν απλά για το ποδόσφαιρο. Αλλά και πάλι φαντάζεστε σε κάθε μανούρα μας να καίγαμε τη γειτονιά μας;

Το να δίνεις την ζωή σου για έναν σκοπό μπορεί να έχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο: σωστό ή λάθος. Το να αφαιρείς -ή να προσπαθείς να το κάνεις- μία ζωή απλά μόνο και μόνο επειδή πηγαίνει στο γήπεδο με διαφορετικό χρώμα φανέλας, αυτό ξεφεύγει πέρα από κάθε ανθρωπολογική μελέτη. Και πες εντάξει (που δεν το λες ούτε εκεί) στο κορυφαίο επίπεδο να υπάρχουν μίση. Αλλά ρε φίλε, στο Πεύκη-Περαμαϊκός (μπαράζ ανόδου στη Δ' Εθνική) τέσσερις μαχαιριές και μολότοφ; Δεν το χωράει ούτε ο πλέον αρρωστημένος νους.

Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα, διότι υπάρχουν και χειρότεροι από εμάς (τώρα ευτυχώς ή δυστυχώς να πεις σε αυτό;). Βέβαια δεν είναι και πολλοί οι λαοί που μας ξεπερνούν στη μαλ$#^ί@. Μόνο οι Αργεντινοί. Σαν και αυτούς δεν υπάρχουν άλλοι. Εκείνοι είναι πραγματικά αμίμητοι και απτόητοι. Από το 1924 όταν και θρήνησαν τον πρώτο νεκρό τους σε γήπεδο (Κόπα Αμέρικα Αργεντινή-Ουρουγουάη), δεν σταμάτησαν ποτέ να προσθέτουν ονόματα σε αυτή τη λίστα του τρόμου. Εκεί ο Χάρος έχει βγει παγανιά και δεν λέει να μμαζευτεί.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr