Tο να μιλήσει ο Ολυμπιακός για το αν πάτησε ή δεν πάτησε γραμμή ο Διαμαντίδης είναι unfair, όταν έχουν προηγηθεί 2-3 φάσεις στα τελευταία λεπτά όπου ευνοήθηκε και το να μιλήσει ο Παναθηναϊκός για το καλάθι του Διαμαντίδη που δεν μέτρησε ή τα 13 δευτερόλεπτα στη ρακέτα του Ντόρσεϊ είναι επίσης unfair, όταν ο Διαμαντίδης πάτησε γραμμή στην επίμαχη φάση. Οπότε ας αφήσουμε τη διαιτησία ήσυχη, ας θεωρήσουμε τα λάθη ανθρώπινα και όχι εσκεμμένα, ας παραδεχτούμε ότι δεν αλλοίωσαν κανένα αποτέλεσμα και δεν έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου κι ας κοιτάξουμε παρακάτω.

Το παρακάτω είναι ο τρίτος τελικός στο ΣΕΦ, σε μια σειρά αγώνων όπου ύστερα από χρόνια ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει ένα μικρό αβαντάζ. Αν θυμάστε τα προηγούμενα χρόνια, είτε είχε το πλεονέκτημα έδρας ο Παναθηναϊκός είτε όχι, αυτόν παραδέχονταν οι περισσότεροι σαν φαβορί και πίστευαν ότι κάπου θα τη σπάσει την έδρα του αντιπάλου και δύσκολα ή λιγότερο δύσκολα θα πάρει το πρωτάθλημα - όπως και γινόταν. Και ενδεχομένως θα λέγαμε τα ίδια και φέτος, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε καταφέρει όσα κατάφερε στην Κωνσταντινούπολη: τα δυο παιχνίδια εκεί και ειδικά ο τρόπος που έφτασε στη νίκη στον τελικό, του έδωσαν αυτό που του έλειπε όλα αυτά τα χρόνια και είναι το winning spirit.

Τις περασμένες χρονιές ο Ολυμπιακός είχε όλα τα υπόλοιπα, πέρα από ψυχολογία νικητή: είχε καλούς προπονητές, είχε σπουδαίους παίκτες, είχε πλεονέκτημα έδρας μερικές χρονιές, είχε λύσεις από τον πάγκο, είχε τα πάντα εκτός από αυτό που απέκτησε φέτος στην Πόλη και το οποίο δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει ούτε όταν έπαιρνε το κύπελλο -η ψυχολογία δεν μπορούσε να χτιστεί από έναν κερδισμένο τελικό, όταν χανόταν το πρωτάθλημα. Πλέον όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά κι ας μην έχει Τσίλντρες και Κλέιζα, Τεόντοσιτς και Μπουρούση, αλλά παίκτες που σαν ονόματα μοιάζουν υποδεέστεροι: έχει νοοτροπία ομάδας, έχει πάθος, έχει ενέργεια, έχει το ένας για όλους και κανείς δεν περιμένει αποκλειστικά από τον Σπανούλη να σώσει την παρτίδα, όπως συνέβαινε στο πρώτο μισό της σεζόν.

Ολα αυτά παίζουν τον δικό τους ρόλο, αλλά κανείς δεν ξέρει αν αρκούν, όταν απέναντι βρίσκεται μια ομάδα τόσο κωλοπετσωμένη και τόσο ψημένη στις κακουχίες, όσο είναι ο Παναθηναϊκός. Ναι, δείχνει κουρασμένος και κορεσμένος. Ναι, ο Μπατίστ κι ο Σάρας είναι προχωρημένης ηλικίας. Ναι, η ομάδα δεν παίρνει σημαντικές βοήθειες από τον Λόγκαν και τον Σμιθ που αντικατέστησαν τον Νίκολας και τον Φώτση. Ναι, ο Σάτο και ο Μάριτς είναι φαντάσματα των παικτών που ήταν παλιά. Αλλά όποιος υποτιμήσει τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, θα έχει διαπράξει μια μεγάλη απρέπεια και μπορεί να το πληρώσει πολύ ακριβά. Οπως φάνηκε και στο ΟΑΚΑ, ένα εκρηκτικό πεντάλεπτο αρκεί για να διαλύσει τα πάντα στο πέρασμά του -αν έχει βενζίνη στο ρεζερβουάρ για να κάνει ένα τέτοιο και στον τρίτο τελικό, τότε μπορεί να ανατραπούν όλα τα προγνωστικά.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Α1 LIFE Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός