Το είδα να έρχεται. Το κατάλαβα ότι θα περάσουμε δύσκολη βραδιά και ακόμη πιο δύσκολη Δευτέρα. Μόλις ο Στέφανος ολοκλήρωνε την απάντησή του σε ερώτημα αναγνώστη-webθεατή στο Κυριακάτικο Video Chat του Sport24.gr για το “πώς παίζει ο Ολυμπιακός τόσο καλή άμυνα φέτος, ενώ τα προηγούμενα χρόνια με Γιαννάκη ή Γκέρσον δεν μπορούσε;”, ήμουν σίγουρος ότι ή δεν θα μας ξαναδούν ποτέ στην εκπομπή ή ακόμη χειρότερα αν μας δουν κάπου έξω, να πίνουμε κανένα ποτό στο Tailor Made για παράδειγμα, θα μας πάρουν με τις πέτρες ή στην καλύτερη με τα ποτήρια των cocktails.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
 

Bwin: Δείτε όλη τη δράση live! Παίξτε με μπόνους 150%!
Γιατί ήταν βέβαιο, πώς κανείς δεν άκουσε τι είπε ο Τριαντάφυλλος πριν τη φράση “…και τον χειρότερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών”. Ούτε την επισήμανση ότι ο Ολυμπιακός φέτος διαθέτει παίκτες που ξέρουν και κυρίως θέλουν να παίξουν άμυνα, ούτε την εξήγηση-υπογράμμιση πώς οι ερυθρόλευκοι διαθέτουν αμυντική φιλοσοφία και προσανατολισμό (δηλαδή θέλουν να ορίζουν την αγωνιστική τύχη τους μέσω από το συνεχόμενο press, κάτι που είναι εμφανές και γνωστό), ούτε την υποσημείωση ότι φυσικά είναι και έργο του προπονητή, δηλαδή του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Όλοι έμειναν στο “και έχει απέναντί του τον χειρότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών” και έτρεξαν να πουν ότι υποτιμάται η προσπάθεια του Ολυμπιακού (οι ερυθρόλευκοι), ότι πώς ξεγράφει έτσι τον Παναθηναϊκό (οι πράσινοι) και γενικά, όπως το λένε και στο τουίτερ: #peste_na_me_fate

Και εντάξει, ο Στέφανος έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Είτε στη δημοσιογραφική, είτε στην εξωδημοσιογραφική ζωή του έχει βρεθεί πολλάκις να υπερασπίζεται με επιχειρήματα και ανάλυση αυτών μια δική του άποψη, όσο αιρετική κι αν ακούγεται (είτε σε συγκρίσεις Διαμαντίδη-Γκάλη, ΛεΜπρόν-Τζόρνταν, είτε σε συζητήσεις για το ποια είναι η πιο ωραία γυναίκα του πλανήτη, όπου κάποτε –ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ- θα σου έλεγε η Μίλα Γιόβοβιτς και δεν θα σήκωνε και συζήτηση). Και τις περισσότερες φορές υπερασπίζεται τις αιρέσεις του με τον εξής τρόπο: δεν ασχολείται.

Εγώ, από την άλλη, δεν τα συνηθίζω εύκολα αυτά τα τέτοια. Με πιάνει μια πρεμούρα να τα σχολιάσω, να κάτσω να συζητήσω, να διαφωνήσω, να δω στην τελική πώς φτάνει κάποιος σε ένα συμπέρασμα, βιαστικά και λέει “α, αυτός είναι εγκάθετος, είναι του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, της Τσέλσι και της Ελευθερίας Ελευθερίου”. Και πριν προλάβετε να φύγετε από το κείμενο, πάω γρήγορα στο νόημά του:

Ναι, αυτός είναι ο χειρότερος Παναθηναϊκός των τελευταίων ετών.

Ναι, αυτός είναι ο καλύτερος Ολυμπιακός των τελευταίων ετών.

Το ένα δεν μειώνει το άλλο, γιατί πολύ απλά το ότι ο Ολυμπιακός είναι ο καλύτερος των τελευταίων ετών, το έχει καταφέρει ο ίδιος και το ότι ο Παναθηναϊκός είναι ο χειρότερος των τελευταίων ετών είναι κάτι που (και) ο Ολυμπιακός έχει πετύχει, αφού μέσα στο γήπεδο τον ζορίζει πάρα πολύ στα τελευταία πέντε ματς που έχει δώσει (τελικός Κυπέλλου, β γύρος του πρωταθλήματος και τρεις τελικοί ως τώρα). Βέβαια, ο Παναθηναϊκός στον τελικό Κυπέλλου, πανηγύρισε το τρόπαιο, αλλά οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν ακόμη σε αυτόν τον επιπέδου Avengers ρυθμό που έχει τώρα, λες και ο Παπανικολάου έχει ξεπηδήσει από κόμικς της Marvel και όπου να ‘ναι θα σκαρφαλώσει στους τοίχους λες και είναι ο Spider-Man.

Και αυτά τα “αξιώματα” που μόλις παρέθεσα, δεν πρόκειται να αλλάξουν ανάλογα με την κατάληξη των τελικών (γιατί σε περίπτωση που κάποιος το έχει ξεχάσει, δεν έχουν τελειώσει ακόμη οι τελικοί, ούτε έχει γίνει στον Ολυμπιακό η πολυπόθητη απονομή του τίτλου 15 χρόνια μετά).

Ο Παναθηναϊκός θα παραμείνει ο χειρότερος των τελευταίων ετών, ακόμη και αν γυρίσει τούμπα την κατάσταση και αναστηθεί προτού ξεψυχήσει. Γιατί, στη διάρκεια της χρονιάς προβλημάτισε περισσότερο από όσο ικανοποίησε.

Και ο Ολυμπιακός θα παραμείνει ο καλύτερος των τελευταίων ετών, γιατί τέτοιο μπάσκετ δεν έχει παίξει και καμιά δεκαετία και επειδή, από τις 13 Μαΐου είναι πρωταθλητής Ευρώπης, νικώντας τις δύο κατά τις προβλέψεις, πιο δυνατές ομάδες της Ευρώπης.

Ιδού, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι ο χειρότερος των τελευταίων ετών

Είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα των πρασίνων φτάνει στο τέλος ενός ακόμη κύκλου παικτών, που μεγάλωσαν και δεν τα πόδια τους δεν μπορούν να ακολουθήσουν το μυαλό τους, όσο καλό και έμπειρο κι αν είναι αυτό.
Ο Νικ Καλάθης είναι μακράν στη χειρότερη περίοδο της καριέρας του, σαν κάτι να του φταίει, σαν κάτι να τον έχει επηρεάσει πολύ. Το ίδιο και ο Ρομέιν Σάτο, ο οποίος με το βάρος του 1.2 εκατομμυρίου ευρώ να τον βαραίνει, ούτε άμυνα παίζει, ούτε (πολύ πιο έντονα) επίθεση παίζει.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι μόνος του. Μόνος του στην οργάνωση, στην εκτέλεση, στην ψυχολογία, ακόμη και στην προπόνηση.
Αυτό το τελευταίο, παραπάνω, μπορεί να είναι στην υπερβολή, αλλά η ομάδα του Παναθηναϊκού δεν έχει τη δίψα των περασμένων ετών. Και σύμφωνα με δηλώσεις του Ομπράντοβιτς, με ρεπορτάζ ή με απλό καπνό (αλλά ξέρετε τι ισχύει για αυτό) οι προπονήσεις του Παναθηναϊκού φέτος δεν ήταν ίδιες με παλιά.
Χάθηκαν παίκτες όπως ο Φώτσης και Νίκολας, που τα κενά τους δεν καλύφθηκαν. Στη θέση 4 συγκεκριμένα ο Παναθηναϊκός έχει σημαντικό πρόβλημα και η εξαιρετική χρονιά του Κώστα Καϊμακόγλου δεν είναι αρκετή, αφού ο Κώστας Τσαρτσαρής είναι εκτός ρυθμού.
Ο Μάικ Μπατίστ έχει πρόβλημα στη μέση, έχει ασταθή φυσική κατάσταση και αν παίξει για 5 λεπτά στο 100%, τα επόμενα 5 θα πέσει στο 50%.
Το παιχνίδι με το πικ εν ρολ του Ομπράντοβιτς και του Παναθηναϊκού δεν είναι τόσο αποδοτικό όσο στο παρελθόν και αυτό επίσης έχει να κάνει με την ενέργεια των παικτών των πρασίνων. Λιγότερη κίνηση από αυτούς που δεν έχουν την μπάλα, λιγότερη εκρηκτικότητα από αυτούς που την έχουν, λιγότερες απειλές για την άμυνα.
Ο Βουγιούκας είναι πολύ καλός μπροστά, αλλά όχι το ίδιο όταν η ομάδα γυρίζει πίσω.
Ο Νικ Καλάθης είναι πάρα πολύ κακός. Α, το είπαμε αυτό. Απλώς, δεν είπαμε ότι αυτό προκαλεί πρόβλημα στον Διαμαντίδη, που αναγκάζεται να παίξει (χρονικά) και για εκείνον.
Ο Στράτος Περπέρογλου πέρασε ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας και βρίσκει ρυθμό τώρα προς το τέλος.
Ο Ομπράντοβιτς δεν εμπιστεύεται παίκτες, έγιναν και λάθος επιλογές, με συνέπεια το rotation του Παναθηναϊκού να είναι μικρό και οι λύσεις από τον πάγκο λίγες.
Η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν είναι το ίδιο πιεστική, δεν έχει την ίδια ένταση όπως παλιά και απέναντι σε έναν αφηνιασμένο Ολυμπιακό τα προβλήματα μεγιστοποιούνται.
Είναι μια ομάδα που θέλει ανανέωση. Σε παίκτες, σε κίνητρο, σε πολλά. Και αυτό είναι κάτι που δεν είναι εύκολο, θέλει αποφάσεις, θέλει σταθερότητα σε διοίκηση και πάγκο.
Ο Παναθηναϊκός δεν βγάζει ελεύθερα σουτ (λόγω της μειωμένης κίνησης) και δεν πάει εύκολα στις βολές, αφού δεν κοντράρεται στα σώματα, δεν αντέχει εύκολα τις επαφές.
Όταν μια ομάδα δεν «πεθαίνει» της πείνας, δεν είναι διατεθειμένη να «σκοτώσει» για να φάει.
ΟΜΩΣ, όσο χειρότερος και αν είναι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός ως τώρα τον κάνει να φαίνεται ακόμη περισσότερο, γιατί είναι καλύτερος, γιατί είναι ο «καλύτερος των τελευταίων ετών».

Ιδού γιατί ο Ολυμπιακός είναι ο καλύτερος των τελευταίων ετών

Έχει χτιστεί σαν πραγματική ομάδα. Μπορεί να μην έχει τους πιο ακριβούς παίκτες ή τα μεγαλύτερα ονόματα, αλλά έχει φτιάξει ένα παζλ από παίκτες, καλύπτοντας αγωνιστικές ανάγκες και με τον έναν παίκτη να συμπληρώνει τον άλλον στις περισσότερες των θέσεων.
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει μια ομάδα που τον ακούει. Πέρυσι δεν συνέβαινε αυτό, ούτε και οι προηγούμενοι προπονητές είχαν ομάδες που ο λόγος τους ήταν νόμος. Υπήρχαν φορές, που απλώς ήταν αφορμή για αντιδράσεις στον πάγκο.
Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος συμμάζεψαν σε μεγάλο βαθμό την ΚΑΕ, κράτησαν τα γκέμια, ταρακούνησαν συμέθελα τον μπασκετικό κόσμο της ομάδας όταν είπαν «φεύγουμε» και συσπείρωσαν την ομάδα όταν είπαν «μένουμε».
Ο Βασίλης Σπανούλης αναπνέει περισσότερο στο φετινό Ολυμπιακό. Πέρυσι με τον Τεόντοσιτς στην πεντάδα έπρεπε να προσαρμόζεται σε κάθε φάση. Φέτος, προσαρμόζονται οι άλλοι σε εκείνον και αυτό είναι κάτι που έχει συνηθίσει σε όλη την καριέρα του.
Οι προσθήκες του Λο και του Ντόρσεϊ άλλαξαν την ομάδα, παρότι δεν είχαν ούτε τις περγαμηνές, αλλά ούτε είναι οι πιο εντυπωσιακοί παίκτες του ρόστερ. Είναι όμως γρανάζια σε μια καλοδουλεμένη μηχανή. Και μπορεί ο Ντόρσεϊ για παράδειγμα, να μην μπορεί καν να φτάσει τους 10 πόντους, αλλά όταν ένας παίκτης είναι η μισή άμυνα μιας ομάδας και κατεβάζει 9 επιθετικά ριμπάουντ, είναι υπερπολύτιμος και κάνει τη διαφορά.
Ο Κάιλ Χάινς είναι μακράν η πιο value for money μεταγραφή του Ολυμπιακού ανάμεσα στα δεκάδες εκατομμύρια και τις δεκάδες παίκτες που έχουν φέρει οι Αγγελόπουλοι.
Ο Μάντζαρης εδώ και δύο μήνες είναι άλλος παίκτης. Δεν κάνει θαύματα, αλλά κάνει πράγματα. Χωρίς λάθη, χωρίς τραβηγμένες προσπάθειες, με πολύ τρέξιμο και άμυνα, ανέβασε τις μετοχές του και την ψυχολογία του.
Ο Σλούκας βρίσκεται σε φάση ντεφορμαρίσματος, αλλά είναι ένας παίκτης με προσωπικότητα και ικανότητες, αλλά και με καθαρό μυαλό (όσο ακόμη αντιστέκεται σε σειρήνες και περιβάλλοντα και παραμένει υγιές).
Ο Παπανικολάου δεν έχει γίνει το καλύτερο τριάρι στην Ευρώπη. Επί της ουσίας, κάνει ό,τι έκανε και πριν από ένα μήνα. Αλλά πριν από ένα μήνα δεν ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, δεν είχε αυτή την ψυχολογία, δεν έπαιζε σε τέτοια ένταση και ρυθμό και δεν ήταν ο «Κώστας Παπανικολάου», ήταν ο «Κωστάκης». Τώρα, όμως τον φωνάζουν Κώστα.
Ο Ολυμπιακός τρέχει. Τρέχει στην άμυνα, τρέχει στην επίθεση. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί είναι μια ομάδα καλύτερη σε αυτόν τον τομέα και στυλ παιχνιδιού. Ο Ίβκοβιτς δεν κρατάει τα χαλινάρια και αυτό το παίρνει ως credit (γιατί στο παρελθόν και ο Γιαννάκης είχε ομάδα που μπορούσε να τρέξει, αλλά το απέφευγε).
Η κυκλοφορία της μπάλας, η κίνηση μακριά από αυτήν, η αρμονία στο πως εκτελούνται τα συστήματα, είναι στοιχεία που ο Ολυμπιακός δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια. Μια ομάδα πρέπει να παίζει ως τέτοια και όχι ως μονάδες που συγκυριακά τους έφερε η μοίρα ή ένα καλό συμβόλαιο μαζί.
Οι ερυθρόλευκοι ελέγχουν τα ριμπάουντ και είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη στον τομέα των επιθετικών. Αν έχεις ριμπάουντ, έχεις την μπάλα. Αν έχεις την μπάλα, κάνεις παιχνίδι. Κι αν κάνεις παιχνίδι, κερδίζεις.
Ο Γιώργος Πρίντεζης δούλευε όλο το καλοκαίρι για να βάλει αυτό το σουτ στην Πόλη αν του δινόταν αυτή η ευκαιρία, για να τον καλέσει ο Ηλίας Ζούρος στην Εθνική, για να είναι έτοιμος τη φετινή άνοιξη και στους τελικούς, για να τσιγκλήσει κι άλλο τους Νικς, γιατί το χρωστούσε στον εαυτό του. Και τώρα είναι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Και ο Ολυμπιακός μόνο κέρδος έχει από αυτό.
Ο Ολυμπιακός δεν φοβάται τον Παναθηναϊκό. Ακόμη κι αν είναι μόλις η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ή ακόμη κι αν οφείλεται στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα, το συμπέρασμα είναι ίδιο: δεν φοβάται.
Η ομάδα είχε ηρεμία όλη τη χρονιά. Και όταν ήταν μόνη της με 100 άτομα και όταν τα 100 έγιναν 1000 και τώρα που θυμήθηκαν το ΣΕΦ, άνθρωποι που είχαν ξεχάσει ποιο γήπεδο είναι δίπλα στις σουίτες του Καραϊσκάκη. Όχι γκρίνιες, όχι αποδυτηριακό ρεπορτάζ, όχι κακές στιγμές, κακές εικόνες, κακές συμπεριφορές. Ο Ολυμπιακός δείχνει και είναι υγιής και όλα τα άλλα, είναι λεπτομέρειες. Ακόμη και οι τίτλοι (που λέει ο λόγος).
Όταν μια ομάδα «πεθαίνει» της πείνας, είναι διατεθειμένη να «σκοτώσει» για να φάει. Ακόμη και το πιο επικίνδυνο θηρίο.
Και μετά από αυτό το όχι και τόσο μικρό κείμενο, νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τους τελικούς και να δούμε που θα βγάλουν αυτές οι μάχες. Προσωπικά, περιμένω και 5 παιχνίδι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Αν δεν σας κάνουν τα αγωνιστικά επιχειρήματα (ότι ο Παναθηναϊκός είναι πάντα καλύτερος στο γήπεδό του, καθώς και ότι θα τα δώσει όλα για τη νίκη), καθώς και αυτό που είπα πιο πάνω, πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, τότε μπορεί να σας κάνει ότι τελικά, αυτός ο γερό-σοφός, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς (όπως έγραφα και μετά την Πόλη) να έχει κάνει καμιά συμφωνία με τίποτα αρχαίους Θεούς του Βελιγραδίου για να δώσει πίσω στον Ολυμπιακό και την Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα (και να θυσιάσει το Κύπελλο).

Και μπορεί να τους είπε «το θέλω εκεί που το έχασα το 1999, στο ΣΕΦ». Από την άλλη, μπορεί να θέλει να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα.

Θα δούμε.

ΠΗΓΗ: Sport24

Γνώμες Α1 LIFE Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός