Ο Βερόν σταμάτησε τη μπάλα, ο Μπομπό έγινε συμπαίκτης του Κλέιτον στην Τουρκία, τον Κάλστρομ ή Σέλστρεμ ούτε καν τον μελετάμε πια, χάσαμε και τα ίχνη του Σαβιόλα, ο Πιζάρο ξαναγύρισε στη Μπάγερν, εκείνοι οι διάφοροι παλιοί της Ρεάλ δεν συγκινούν κανέναν πια (κάτι Πορτίγιο, κάτι Μεχία και λοιποί), όλα μας τα «βασανάκια», τα «ζετεμάκια», που μαζί τους κάναμε διακοπές κάθε καλοκαίρι, που βλέπαμε τις φάτσες τους στην εφημερίδες με την ίδια προσοχή που βλέπαμε τα κοριτσόπουλα με τα μικροσκοπικά μαγιό στην παραλία, δεν μένουν πια εδώ. Όπου «εδώ», τα πρωτοσέλιδα για όλους αυτούς που έρχονταν.

Τι μας έμεινε; Ένας Αϊμάρ μας έμεινε όλος κι όλος και αυτόν πρέπει να τον διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Απ’ όλους αυτούς που ακούγονται εδώ και τόσα χρόνια, ο τίμιος Παμπλίτο Αϊμάρ είναι ο μόνος που άντεξε στο χρόνο, που βρέθηκε «μια ανάσα από την πολυμετοχική Πανάθα», που τελικά ψήφισε Πορτογαλικά τότε αλλά σήμερα, μερικά χρόνια μετά, πρωταγωνιστεί στους ερυθρόλευκους πόθους.

Θα έρθει; Δεν θα έρθει; Αυτό περνάει σε δεύτερο πλάνο: μπορεί να έρθει ή να μην έρθει και να πάρει ο Ολυμπιακός κάποιον νεότερο, καλύτερο, με μεγαλύτερο κίνητρο και δίψα να φανεί και να παίξει Champions League. Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως εν προκειμένω, το θέμα μας είναι να υπάρχει τουλάχιστον ένας Αϊμάρ για να συνδέει το χθες με το σήμερα, για να βρίσκουμε κοινούς τόπους στα πρωτοσέλιδα προ τριετίας με τα σημερινά. Ειδικά απ’ τη στιγμή που το «σήμερα» είναι γενικά φτωχό και μίζερο, ένα μνημονιακό «σήμερα», ένα «σήμερα» στο ΔΝΤ, που δεν αφήνει περιθώρια ούτε καν για όνειρα σε αντίθεση με το «τότε», που ήταν ζάμπλουτο, νεοπλουτίστικο για κάποιους, μέσα στη χλιδή και την υπερβολή, με πάρτι σε κότερα και παίκτες που έρχονταν με λίαρ - τζετ, με επικές υποδοχές στο αεροδρόμιο όπου «φυγαδεύτηκε ο παίκτης μέσα σε SUV με φιμέ τζάμια, τη στιγμή που εκατοντάδες αυτοκίνητα και δίκυκλα τον ακολουθούσαν στην Αττική Οδό κορνάροντας και φωνάζοντας συνθήματα». Πού’ ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια; (έλα Βασίλη!).

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS