Αλλωστε σπάνια πλέον κάποιος παίκτης μπορεί να λάμψει ξαφνικά σε ένα Μουντιάλ και ακόμη περισσότερο σε ένα Euro. Τα πολλά ματς που δείχνει η τηλεόραση, το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιουρόπα Λιγκ καθώς και οι πάμπολλες πληροφορίες που υπάρχουν διαθέσιμες πια στο Διαδίκτυο μετατρέπουν σε σχεδόν αδύνατο το να μείνει κρυφό ένα ταλέντο, και έτσι λείπει και το στοιχείο της έκπληξης που κάποτε μας μάγευε, βλέποντας ξαφνικά έναν καλό παίκτη σε μεγάλη διοργάνωση.

Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι νέο, αλλά από τη δεκαετία του 70 ακόμη αποδείχτηκε άνθρακας ο θησαυρός με μεταγραφές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, σαν την περιβόητη του Αργεντινού Ταραντίνι στην Μπέρμιγχαμ ή του Πολωνού Ντέινα στη Μάντσεστερ Σίτι. Αργότερα στη δεκαετία του 80 η Μπορντό πλήρωσε έναν σκασμό λεφτά για τον Πορτογάλο Σαλάνα που θάμπωσε στο Euro του 1984 ή η Γκλάντμπαχ που αγόρασε τον Σοβιετικό Μπελάνοφ το 1987, αλλά και οι δύο δεν κατάφεραν να δικαιολογήσουν τον θόρυβο για αυτούς. Από τη δεκαετία του 90 και έπειτα, πάντως, τα παραδείγματα έγιναν πιο πολλά, ίσως γιατί ήρθε από το 1995 και ο νόμος Μποσμάν, ανοίγοντας τις πόρτες και τα σύνορα πιο εύκολα, οπότε κάθε ομάδα έχει να διηγείται και από μία ιστορία.

Απo τον Δανό Γιένσεν (σκόρερ με ένα φοβερό σουτ στον τελικό με τη Γερμανία το 1992), που στην Αρσεναλ σημείωσε ένα τέρμα σε τέσσερα χρόνια, και τον Τσέχο Πομπόρσκι, που η Γιουνάιτεντ ακριβοπλήρωσε επειδή τους τρέλανε όλους με ένα γκολ-λόμπα κατά των Πορτογάλων στο Euro 1996, έως τον Ολλανδό Μπογκάρντε, που έπαιξε μόλις τρία ματς στην Τσέλσι σε πέντε χρόνια, και τους Σενεγαλέζους Ντιουφ και Ντιαό, που χρύσωσε η Λίβερπουλ, χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, η λίστα είναι ατελείωτη.

Οταν ψωνίζεις από ένα τουρνουά που διαρκεί μερικές εβδομάδες, βλέπεις συνήθως μόνο τα θετικά στοιχεία ενός παίκτη και σπάνια τις όποιες αδυναμίες. Ειδικά αν η ομάδα του τα πάει καλά. Κλασικότερη περίπτωση από τον Νέρι Καστίγιο και το καταπληκτικό Κόπα Αμέρικα που έκανε το 2007 αναγκάζοντας τη Σαχτάρ να πληρώσει το βάρος του σε χρυσάφι χωρίς κανένα κέρδος, δεν υπάρχει! Και φυσικά επειδή όλοι οι προπονητές, ανεξάρτητα πόσο καλοί ή έμπειροι είναι, έχουν καεί στο παρελθόν από τον χυλό, φυσάνε πια και το γιαούρτι. Για αυτό και δεν γίνονται πια οι εντυπωσιακές μετακινήσεις που κάποτε κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα για μέρες ύστερα από κάθε Μουντιάλ ή Euro. Και αποδεικνύεται πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα και χρυσάφι!

Αλήθεια, τι θα έκανε ο Ζοσέ;

Απo τη μία είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου. Από την άλλη μία ομάδα με αιώνια κόμπλεξ απέναντι στους γείτονές της, αλλά που διαθέτει έναν παίκτη που θα ήθελαν πολλοί στην ενδεκάδα τους. Το ντέρμπι της Ιβηρικής Χερσονήσου βγάζει απόψε τον πρώτο φιναλίστ του Euro 2012, ωστόσο δεν θα είναι τόσο εύκολο το βράδυ όσο κάποιοι νομίζουν για τους Ισπανούς.

Η ομάδα του Ντελ Μπόσκε, που μετράει ήδη έξι σερί νίκες με μηδέν παθητικό σε νοκ άουτ ματς στις μεγάλες διοργανώσεις ύστερα από την πρόκρισή της στα πέναλτι επί της Ιταλίας στη Βιέννη το 2008, διαθέτει τους παίκτες και την ποιότητα για να τις κάνει επτά, αλλά κάτι μου λέει πως οι Πορτογάλοι με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να «βλέπει» κάπου στο βάθος την ευκαιρία να αρπάξει τη «Χρυσή Μπάλα» από τον Λιονέλ Μέσι, θα δυσκολέψουν τη ζωή των γειτόνων τους.

Οι αντίπαλοι γνωρίζονται καλά και αρκετοί από αυτούς μοιράζονται και ίδια αποδυτήρια στις ομάδες τους, αλλά εδώ είναι άλλο πράγμα. Με ιντριγκάρει η σκέψη του πώς ο Ζοσέ Μουρίνιο (ο οποίος φρόντισε να παραδώσει σε εξαιρετική κατάσταση δέκα ποδοσφαιριστές στις εθνικές τους ομάδες) θα διαχειριζόταν απόψε το ματς, αν καθόταν αντί του Μπέντο στον πορτογαλικό πάγκο.

Δεν αποκλείω να έβαζε τον Πέπε «εξάρι», όπως κάνει στα ντέρμπι της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα (και όπως κάποτε έπαιξε στην εθνική ομάδα σε μπαράζ κόντρα στους Βόσνιους το 2009), και να προτιμούσε στην κορυφή της επίθεσης τον Κριστιάνο, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς από τους σέντερ φορ που έχουν οι Λουζιτανοί δεν είναι κλάσης.

Αν υπήρχε τρόπος να προηγηθεί νωρίς η Πορτογαλία, τότε η Ισπανία θα αναγκαζόταν να ανεβάσει ρυθμό και θα βλέπαμε πραγματικά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη. Οι Ιταλοί τους προηγήθηκαν με τον Ντι Νατάλε, αλλά δεν πρόλαβαν να «κλειδώσουν» το ματς, αφού η κάθετη πάσα του Σίλβα στον Σεσκ έφερε γρήγορα το 1-1. Αν όμως δεν μπει γρήγορα γκολ ή ακόμη χειρότερα αν προηγηθούν οι Ισπανοί, θα χρειαστεί γενναία αντίδραση από τον Ρονάλντο και τους υπόλοιπους για να μην ξαναδούμε την εικόνα του πυγμάχου που χτυπά χωρίς αντίδραση τον σάκο του μποξ!

Η Πορτογαλία σαφώς και δεν θα κάτσει μοιρολατρικά όπως οι Γάλλοι, και σε τελική ανάλυση αν θέλει κάποιος να αποκλείσει τους πρωταθλητές, οφείλει να τολμήσει. Αν και για μένα –επαναλαμβάνω– το άλλο ζευγάρι ανάμεσα σε Γερμανία και Ιταλία θα αναδείξει τον τελικό νικητή. Θεωρώ πως ποιοτικά και οι δύο ομάδες έχουν τα χαρακτηριστικά για να αναδείξουν τις (ελάχιστες είναι αλήθεια) αδυναμίες των Ισπανών ή να περιορίσουν την επίδραση του Ρονάλντο σε ένα ματς.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS