Ηταν Ιανουάριος του 2001 όταν η μοίρα έφερε τον Νίκο Γεωργέα στην ΑΕΚ. Ημουν της άποψης πως οι χειμερινές προσθήκες γίνονται πάντα με αφορμή να... μπαλώσει μια ομάδα κάποια από τα κενά της, όμως στην περίπτωση του αγαπημένου «Φούλη» τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά όμως...

Και φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2012 για να υποχρεωθούμε σαν ΑΕΚ αλλά και εμείς σαν Ενωσίτες να πούμε αντίο σε έναν άνθρωπο που εννοείται πως δεν σκεφτόταν (και δεν σκεφτόμασταν) πως θα έρθει έτσι απλά και άσχημα το τέλος εποχής του στην ομάδα που αγάπησε και υπηρέτησε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές.

Πέρασαν επί της ουσίας 11,5 χρόνια και θαρρώ πως δεν μπορεί να υπάρχει ΑΕΚτσής που να μην αναγνωρίζει πως είναι ο Γεωργέας ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών εκείνων που κατόρθωσαν με την πορεία τους να κερδίσουν την αγάπη, τον σεβασμό και την αναγνώριση από όλους... Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το όνομά του έγινε (περίεργο και ταυτόχρονα όμορφο) σύνθημα στα χείλη των φίλων της Ενωσης.

Μπορεί η αγωνιστική του αξία ως ακραίο μπακ (τι κι αν αποκτήθηκε από την Καλαμάτα ενώ αγωνιζόταν στόπερ και κόφτης) να μην ήταν ανάλογη του Βασίλη Μπορμπόκη και του Μιχάλη Κασάπη, αλλά ανάλογη και μεγαλύτερη ήταν σίγουρα η καρδιά του για την ΑΕΚ και η ψυχή που κατέθετε στον αγωνιστικό χώρο όταν φορούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα. Και μπορεί να είχαν αρκετοί αντιμετωπίσει στην αρχή τον αγαπημένο μας «φούλη» με την έκφραση: «ο Χριστός κι η Παναγία», όταν τον έβλεπαν να ξεκινάει στην ενδεκάδα, ωστόσο τα τελευταία χρόνια έλεγαν το ίδιο ακριβώς όταν άκουγαν πως δεν θα αγωνιστεί...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS