Aυτές που είναι στο γκολ κι έρχονται ως αποτέλεσμα ενός ισορροπημένου και δύσκολου αγώνα κι αυτές στις οποίες ο νικητής κάνει πάρτι, διασύροντας ένα μεγάλο αντίπαλο.

Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που μου μένει είναι ο απόλυτος θαυμασμός για το σπορ: στην πρώτη περίπτωση, για τις συγκινήσεις που προκαλεί και στη δεύτερη γιατί παρακολουθείς πάντα κάτι που είναι κοντά στην τελειότητα. Όπως στο ματς των Ισπανών με τους Ιταλούς.

Οι Ισπανοί έπαιζαν για τον θρόνο της ιστορίας κι όχι για τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, που έτσι κι αλλιώς τον είχαν στις αποσκευές τους: το είχα επισημάνει και γι' αυτό τους είχα χρίσει και μοναδικό φαβορί πριν αρχίσει η διοργάνωση. Θα ήταν (ποδοσφαιρικό) παράδοξο μια μέτρια έκδοση της εθνικής Ιταλίας (χωρίς ούτε καν όλους τους προικισμένους Ιταλούς ποδοσφαιριστές παρόντες, κατά τη γνώμη μου) να κέρδιζε την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα της ιστορίας. Θα πει κάποιος πως όλα γίνονται: σωστά. Όμως από το να χάσουν το τρόπαιο οι Ισπανοί, ήταν πιο πιθανό να το κερδίσουν σπέρνοντας τον πανικό, όπως και έγινε.

Επίπεδο

Οι Ισπανοί ανέβηκαν επίπεδο, όχι απλά γιατί έχουν χρόνια τώρα τελειοποιήσει ένα τρόπο παιχνιδιού με δύσκολο αντίδοτο, αλλά γιατί στην τετραετία αυτή ξόρκισαν τους φόβους τους. Για να κατανοήσεις το τεράστιο ιστορικό μέγεθος μιας ομάδας, πρέπει να αποστασιοποιηθείς, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Καθώς ζεις την ιστορία, παρασύρεσαι από αυτή: είναι πάντα ευκολότερο να κρίνεις μια ομάδα, παρά να την κατανοήσεις σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Οι Ισπανοί κέρδισαν το τρόπαιο το 2008 κάνοντας τρία πράγματα που δεν είχαν ξανακάνει: κέρδισαν όλα τα ματς στη φάση των ομίλων -πράγμα που δεν είχαν κάνει ποτέ στην ιστορία των πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Κέρδισαν τους Ιταλούς έστω στα πέναλτι και κέρδισαν και τους Γερμανούς στον τελικό, κάνοντας μικρότερη κατοχή μπάλας από δαύτους! Μετά το τέλος του τουρνουά η Ευρώπη έλεγε ότι οι παίκτες τής -τότε- ομάδας του Αραγονιές έδιωξαν από πάνω τους την ετικέτα των loosers, όμως οι ίδιοι οι Ισπανοί γνώριζαν ότι ξορκίζοντας κατάρες δεν ήταν απλά πρωταθλητές, αλλά ήταν πλέον πανίσχυροι!

Μουντιάλ

Η δύναμή τους και η αυτοπεποίθησή τους μεγάλωσαν κι άλλο στο Μουντιάλ και όχι απλά γιατί θριάμβευσαν. Κέρδισαν έχοντας χάσει το πρώτο ματς (από την Ελβετία). Κέρδισαν με όπλο κάτι που παραδοσιακά έλειπε, δηλαδή καλή άμυνα. Κέρδισαν με γκολ από τους μέσους τους. Κέρδισαν σκοράροντας κόντρα στους πανύψηλους Γερμανούς από εκτέλεση κόρνερ (κεφαλιά του Πουγιόλ) και κέρδισαν τους Ολλανδούς, κάνοντας μεγαλύτερη κατοχή μπάλας και δείχνοντας ότι δεν μασάνε στις κλοτσιές και είναι και σκληρόπετσοι! Στο Euro το φετινό τούς έμεναν δύο μόνο δοκιμασίες: να «καθαρίσουν» τους Γάλλους, παραδοσιακό «κακό τους δαίμονα» και να βάλουν τέλος στην παράδοση που έχουν με τους Ιταλούς, αποδεικνύοντας πως είναι ανώτεροί τους και τακτικά. Αυτό ήταν το σενάριο του τελικού: ο Ντελ Μπόσκε παρατάσσοντας την ίδια ενδεκάδα με αυτή που χρησιμοποίησε στην πρεμιέρα, ζήτησε από την ομάδα του να κάνει επίδειξη ωριμότητας, κλάσης και υπεροχής γιατί υπήρχαν ανοιχτοί ιστορικοί λογαριασμοί. Η κουρασμένη Ιταλία φλέρταρε με τη συντριβή, πριν το ματς αρχίσει, αλλά δεν το είχε καταλάβει καν! Αλλιώς νομίζω πως θα «κουμπωνόταν» πολύ περισσότερο.
Κίνητρο

Εδώ και τέσσερα χρόνια που η καταπληκτική Ισπανία κερδίζει τρόπαια ο μεγάλος αντίπαλός της είναι μόνο ένας: ο εαυτός της. Και σε αυτό το τουρνουά οι Ισπανοί δυσκολεύτηκαν εκεί που δεν είχαν μεγάλο κίνητρο. Θα μπορούσαν να την έχουν πατήσει π.χ. από τους Κροάτες και τους Πορτογάλους απλούστατα διότι και τους δύο τους θεωρούν μικρούς για τα κυβικά τους. Εκεί όπου υπήρχε αντίπαλος στον οποίο κάτι χρωστούσαν, έκαναν πλάκα: και με τους Γάλλους (που ακόμα ψάχνουν την μπάλα για να αλλάξουν δύο πάσες) και με τους Ιταλούς (που πνίγηκαν από το πρέσινγκ στο πρώτο ημίχρονο) οι παίκτες του Ντελ Μπόσκε κέρδισαν εύκολα. Ειδικά με τους Ιταλούς η αποστολή ήταν η πειστική νίκη, ώστε να φανεί η διαφορά. Γι' αυτό και γκάζωσαν.

Δημιουργία

Το πρώτο γκολ κόντρα στους Ιταλούς είναι όμοιο με αυτό που πετυχαίνουν κόντρα στους Γάλλους: πάσες για να βγουν τα χαφ, κάθετη πάσα στην αδύναμη πλευρά, σπριντ και σέντρα για τον εισερχόμενο -όλα by the book. Πολλοί μιλάνε για «βαρετή τελειότητα»: εγώ βλέπω τη δύναμη της δημιουργικής επανάληψης, τη γοητεία του προσχεδιασμένου, τον θρίαμβο της απλότητας της εφαρμογής του παιχνιδιού. Στο δεύτερο γκολ η πάσα του Τσάβι είναι αριστούργημα, σε πόσες όμως ομάδες ο πλάγιος μπακ (;) ενθαρρύνεται να κάνει την κίνηση του Άλμπα; Η Ισπανία είναι ένα υπέροχο μάθημα ποδοσφαίρου. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια οι υπόλοιποι κρατάνε σημειώσεις: έτσι κι αλλιώς, την μπάλα δεν μπορούν να τους την πάρουν ποτέ.
Νέοι κανονισμοί

Θα αντέξουν οι Ισπανοί να πρωταγωνιστήσουν και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας; Ο Τσάβι θα 'ναι 35 χρόνων, ο Ινιέστα, ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Ράμος, ο Μπουσκέτς, ο Πικέ φορτωμένοι 130 ματς ακόμα. Το πρόβλημα ωστόσο δεν θα είναι η κόπωση, αλλά ο κορεσμός: το ζήτημα είναι αν οι παίκτες αυτοί θα έχουν το μυαλό για να συνεχίσουν να αγωνίζονται με την ίδια ένταση. Κάθε ματς είναι στο μυαλό τους -μην το ξεχνάμε.

Παίκτες πάντως θα έχουν και μπορεί κι ακόμα καλύτερους! Πίσω από τον Τσάβι υπάρχει ο Μάτα -ένας από τους καλύτερους της πρωταθλήτριας Ευρώπης Τσέλσι. Αν κουράστηκε ο Τσάμπι Αλόνσο, έρχεται με τα χίλια ο Χάβι Μαρτίνεθ. Σε δύο χρόνια θα 'ναι στο γήπεδο ο Βίγια κι αν ο Τόρες δεν βρει τον εαυτό του, υπάρχουν ο Γιορέντε, ο Σολδάδο, ο Νεγκρέδο που θα 'χει κάνει σίγουρα μεταγραφή. Ακόμα και νέος Ινιέστα ετοιμάζεται –ο Μουνιαΐν. Ο πλούτος της Ισπανίας δε συγκρίνεται με καμιάς άλλης ευρωπαϊκής ομάδας.

Μην αποκλείετε σε λίγο, για να σταματήσει η ηγεμονία τους, κάποιοι να αρχίσουν να σκέφτονται αλλαγές στους κανονισμούς. Να δίνεται τεχνική ποινή σε όποια ομάδα αλλάζει δέκα συνεχόμενες πάσες ή να πάμε σε επίθεση με ρολόι 30 δευτερολέπτων: άλλωστε και στο μπάσκετ οι κανονισμοί άλλαξαν για να αντιμετωπιστούν ομάδες που δεν άφηναν κανέναν άλλο να παίξει! Για να έχουν ελπίδες οι άλλοι, πρέπει να αλλάξει το σπορ: να είναι π.χ. υποχρεωτικό κάποιος να παίζει με βαρύ φορ και να απαγορεύεται το πρέσινγκ στους αντίπαλους αμυντικούς. Αλλιώς θα βαρεθούμε να τους βλέπουμε να σηκώνουν «κούπες».

Μπορεί και να πληρώσει

Εντυπωσιακή η δήλωση του Χρήστου Μελίσση ότι θα γυρνούσε στον ΠΑΟΚ και χωρίς να πάρει λεφτά. Αν αρχές Ιουλίου έχει τέτοια διάθεση, λίγη υπομονή να κάνουν στον ΠΑΟΚ και στο τέλος Αυγούστου μπορεί να πληρώσει κιόλας. Από την άλλη, διαβάζω ότι η Βέροια του έκανε πρόταση. Επειδή κι εκεί θα βρει πολλούς ΠΑΟΚτσήδες με πρώτο τον Μάκη τον Χάβο, δεν πιστεύω να ζητήσει τίποτα λεφτά και να τους προσβάλει…

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS