Το κακό μας το κεφάλι

Ήταν μία κίνηση δυσοίωνη για όσους εμπλέκονταν στην επιχείρηση Καράκας, αλλά αναμενόμενη.
Δεν εμφανίζεται συχνά μπροστά στα μικρόφωνα μετά από αποτυχίες ο ισχυρός ανήρ της Ομοσπονδίας μπάσκετ. Κλείνεται στον εαυτό του, σκέφτεται, συζητάει με τους στενούς του φίλους και αφήνει να ξεσπάσει η καταιγίδα ερήμην του.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι έτσι αποφεύγει τις εν θερμώ αποφάσεις. Άλλοι θα πουν ότι έχει αλλεργία στην κριτική. Η αλήθεια βρίσκεται, όπως συνήθως, κάπου στη μέση.
Η πρώτη δημόσια τοποθέτησή του αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσει και αυτός την τακτική Ζούρου: «Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από το κακό μας το κεφάλι».

Οι μάνατζερ που ζάλισαν τα μυαλά των παικτών, οι «αιώνιοι» που δεν άφησαν να ολοκληρωθεί νωρίς το πρωτάθλημα της Α1, οι Ιταλοί που κράτησαν τρεις βασικότατους παίκτες μας εκτός Εθνικής μέχρι την τελευταία στιγμή, οι διαιτητές που δεν σεβάστηκαν ολόκληρη Ελλάδα, το σκάρτο το σύστημα και η άτιμη η κενωνία...

Για τους αδέξιους χειρισμούς που έκαναν την Εθνική σκορποχώρι, αμφιβάλλω αν θα αρθρώσει λέξη. Τι να πει, άλλωστε;

Ότι η Ομοσπονδία κατόρθωσε να αποξενώσει μία πλειάδα άξιων Ελλήνων διεθνών; Ότι για την …ασεβή στάση των διαιτητών ευθύνονται και οι δικοί του βοναπαρτισμοί; Ότι η ΕΟΚ ασχολείται περισσότερο με την «επικοινωνιακή πολιτική» παρά με το ευ ζην των παικτών και των προπονητών; Ότι χρωστάει ακόμη μία σταράτη εξήγηση για την περσινή υπόθεση Ελληνιάδη και την προπέρσινη της εσκεμμένης ήττας από τη Ρωσία; Ότι πέραν του ιδίου δεν υπάρχει στιβαρό χέρι για να κρατήσει τα ηνία της ομάδας;

Δεν πρόκειται να καυτηριάσω από τούτο το βήμα τις προθέσεις του Γ. Βασιλακόπουλου. Αυτές είναι αποδεδειγμένα αγνές απέναντι στο άθλημα. Το πρόβλημα μαζί του είναι αυτό που γλαφυρά διατυπώνουν όσοι του κάνουν «αγαπησιάρικη» κριτική: αγαπάει τόσο πολύ το μπάσκετ που απειλεί να το πνίξει μέσα στην αγκαλιά του. Αλλά και ποιον να εμπιστευτεί, εδώ που τα λέμε;

Η συνεργασία με τον Ηλία Ζούρο ουσιαστικά ολοκληρώθηκε την περασμένη Παρασκευή. Ο προπονητής εμφανίζεται πρόθυμος να παραμείνει στο πόστο του, αλλά οι πιθανότητες είναι πια μειωμένες. Η επιτυχία του 2011 ήταν στολίδι στο βιογραφικό του, αλλά το φετινό πατατράκ την αμαυρώνει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτό συνοδεύεται από ελαφρυντικά. Η γεμάτη δικαιολογίες και άλλοθι «δημόσια απολογία» του Ζούρου το κάνει πιο δύσπεπτο.

Αν μη τι άλλο, η Εθνική είχε πάντοτε την υπερηφάνεια να υποδέχεται τις αποτυχίες της με αξιοπρέπεια και να αποκαλεί τα σύκα σύκα. Ο Βασίλης Σπανούλης το έκανε. Ο Ηλίας Ζούρος όχι. Ίσως και να παρασύρθηκε από το πατροπαράδοτο modus operandi της Ομοσπονδίας που (όποτε το θυμηθεί) τον πληρώνει.

ΠΗΓΗ: Sportday