Διότι εκ των υστέρων η Εθνική ομάδα μπάσκετ θα εκμεταλλευόταν την μια εκ των δύο ευκαιριών της και θα εξασφάλιζε το ολυμπιακό εισιτήριο, το «μαγικό χαλί», κάτω από το οποίο θα κρυβόταν η ευθύνη του προπονητή, των συνεργατών του, των παικτών και της ΕΟΚ για την εικόνα της Εθνικής στο παιχνίδι με τη Νιγηρία και όσα αυτή έβγαλε στην επιφάνεια.

Ένα καλάθι λιγότερο και ο Ζούρος δεν έχει απλώς αποκαθηλωθεί, αλλά έχει φτάσει να ακούει από υπεύθυνα χείλη και να διαβάζει από πληκτρολόγια τα χειρότερα λόγια που έχουν ακουστεί ή γραφτεί για την ικανότητά του ως προπονητή, σχόλια που αγγίζουν τα όρια της διαπόμπευσης. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, θα πείτε.

Αυτή είναι η φύση της ζωής των προπονητών. Μερικά εκατοστά πιο δω πιο κει καθορίζουν τη μοίρα της επαγγελματικής, και όχι μόνο ζωής τους. Ειδικά στην Ελλάδα, την πατρίδα του αποτελέσματος, εδώ που είναι όλοι θεοί στη νίκη και τυχάρπαστοι στην ήττα. Συμφωνώ, μόνο που η συγκεκριμένη υπόθεση κρύβει μια ιδιαιτερότητα, που αξίζει να προσέξει κανείς: μετά από χρόνια, που ήταν σε ύπνωση, η μασονία αντεπιτίθεται. Για μια σειρά από λόγους, η κλειστή κοινωνία των ανθρώπων που ορίζουν τη μοίρα του αθλήματος στην Ελλάδα, καθορίζοντας την επαγγελματική μοίρα αθλητών και προπονητών, αλλά και την επιχειρηματική μοίρα όσων επένδυσαν στην αγορά του επαγγελματικού μπάσκετ, αποφάσισε να αποκεφαλίσει τον Ζούρο.

Όχι να του χρεώσει το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τον αποκλεισμό σοκ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά να βάλει στην πλάτη του όλο το ανάθεμα για την κακή σημερινή μοίρα της. Η ίδια «μασονία» που τον αποθέωνε συγκινημένη περίπου έναν χρόνο πίσω, τον προπονητή χωρίς συμβόλαιο, που πληρωνόταν αν και όταν, που είχε ως μόνο προνόμιο ένα κινητό τηλέφωνο, δεν αποφάσισε απλώς να τον απομακρύνει από τον εθνικό πάγκο, όπως ίσως θα έπρεπε να κάνει για λόγους συμφέροντος της ομάδας. Αποφάσισε να τον εξοντώσει επαγγελματικά.

Να του δημιουργήσει τόσο κακή φήμη, ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν θα ξαναδεί τον Ζούρο σε επαγγελματικό πάγκο. Είναι φοβερό αθλητικό μήνυμα αυτό που αποφάσισε να εκπέμψει η «μασονία». Ένα καθαρό αθλητικό μήνυμα, για τον σεβασμό προς τους ανθρώπους του αθλητισμού, με μικρή ή μεγάλη προσφορά στην Εθνική ομάδα, στο ίδιο το άθλημα. Ένα μήνυμα γεμάτο αθλητικό ήθος και αναγνώριση.

Ένα χτύπημα σαν αυτά της μαφίας. Γιατί να μας εκπλήσσει όμως; Είναι ένα τυπικό μήνυμα της «μασονίας» που διαχρονικά επαναλαμβάνεται: όποιος δεν ακούει και δεν εκτελεί τις εντολές, παύει να υπάρχει. Για καλή του τύχη, ο Ζούρος είχε μάθει να επιβιώνει στο εξωτερικό, μακριά από την Ελλάδα. Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα καταφέρει να συνεχίσει την επαγγελματική ζωή του, να σκουπίσει τον μεγάλο λεκέ που του έβαλε όχι ο ίδιος ο αποκλεισμός αλλά ο απόηχός του. Τι θα συμβεί όμως με τον επόμενο, δηλαδή με έναν Ελληνα προπονητή χωρίς ξένα κινητά τηλέφωνα στην ψηφιακή ατζέντα του, που επαγγελματικά γνωρίζει ότι η ζωή τελειώνει εντός συνόρων; Ο,τι συνέβαινε στην ιστορία.

Θα γίνει κι αυτός ένα πειθήνιο όργανο της «μασονίας». Θα βάζει την πεντάδα που του λένε, θα φτιάχνει την αποστολή που του λένε, θα επιλέγει τα προπονητικά κέντρα που του λένε, θα παίζει και το μπάσκετ που του λένε. Διότι δεν θα έχει επιλογή. Ή μάλλον θα έχει: την διαπόμπευση και την αποβολή από το οικοσύστημα του ελληνικού μπάσκετ.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Μπάσκετ SPORTS