Τζιμπρίλ και Μάικ

Για να μπει σε μια επαγγελματική σχέση το συναίσθημα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι συνθήκες.

Βασιλιάς ήταν ο Σισέ στον Παναθηναϊκό. Πριγκιπόπουλο καλύτερα. Με λίαρ τζετ τον έφεραν στην Αθήνα. Σε σουίτα στον Αστέρα της Βουλιαγμένης φιλοξενήθηκε. Σ' ένα από τα πλέον ωραιότερα σημεία της Μεσογείου.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού τον αγάπησε. Τον λάτρεψε. Τον αποθέωσε. Η Αθήνα έτσι κι αλλιώς είναι από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης. Γλυφάδα με καφετέριες το πρωί και κλαμπ το βράδυ, δεν βρίσκεις εύκολα. Στην Αθήνα ζεις και περνάς καλά. Εννιά μήνες το χρόνο καλοκαίρι. Για πήγαινε π.χ. στο Μάντσεστερ να δεις τη γλύκα. Ούτε γράμμα δεν στέλνεις.

Εκατό λόγους είχε ο Σισέ να δεθεί συναισθηματικά με τον Παναθηναϊκό και την Αθήνα. Ειδικότερα μάλιστα, όταν είχε την προσωπικότητα για να τα κατανοήσει όλα αυτά και να τα αποτιμήσει. Ότι εδώ που ήρθα, περνάω καλά. Με πληρώνουν και με το παραπάνω, με πιστεύουν, με θαυμάζουν, με αγαπάνε. Μετά τις συνθήκες δηλαδή, μπαίνει στη μέση και ο χαρακτήρας. Ένας 100% επαγγελματίας όπως ο Σισέ, εκτίμησε αυτά που του πρόσφεραν, ο Παναθηναϊκός, ο κόσμος του κι η Αθήνα σαν πόλη, και τα κράτησε σ' ένα μέρος της καρδιάς του. Γι' αυτό με κάθε αφορμή έρχεται και ξανάρχεται.

Ο Μάικ Μπατίστ δεν είναι ίδια περίπτωση. Θα μπορούσες να πεις μάλιστα ότι είναι 100% διαφορετική. Δεν πήγε στον Παναθηναϊκό, πριν εννιά χρόνια, σαν ο καταξιωμένος σούπερ σταρ. Όπως π.χ. ο Ντομινίκ. Ένας από τους πολλούς Αμερικανούς της σειράς ήταν. Δεν τον υποδέχθηκαν σαν μεσσία. Δεν του έστρωσαν κόκκινο χαλί. Δεν περίμεναν απ' αυτόν να τους πάρει το πρωτάθλημα, όπως ο Σισέ. Ο Παναθηναϊκός ήταν ήδη πρωταθλητής. Και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός ήταν ήδη μια μεγάλη ομάδα. Πολύ μεγαλύτερο μέγεθος απ' αυτό του Μπατίστ σαν αθλητή. Ο Μπατίστ ήταν ένας από τους δώδεκα στα χέρια του Ομπράντοβιτς.

Και τα έφερε η ζωή σ' αυτά τα εννιά χρόνια να ζήσει ένα υπέροχο ταξίδι. Να βγάλει πολλά λεφτά, να γίνει πολυεκατομμυριούχος σε ευρώ, να κατακτήσει πολλούς τίτλους. Η στατιστική ανάμεσα σε επιτυχίες και αποτυχίες να είναι στο 80-20 στην Ελλάδα και 50-50 στην Ευρώπη. Εύλογο ήταν, λοιπόν, να μπει και σ' αυτή τη σχέση το συναίσθημα. Όταν, όπως αποδεικνύεται από την αποχαιρετιστήρια δήλωσή του, ο Μπατίστ είχε το καθαρό μυαλό να ζυγίσει αυτά που πήρε κι αυτά που έδωσε στον Παναθηναϊκό αυτά τα εννιά χρόνια.

Αρκετές φορές τα λόγια υπερβάλλουν, αλλά ο Μπατίστ δείχνει ότι λέει την αλήθεια: "Αντί να αγωνιστώ σ' έναν οποιονδήποτε επαγγελματικό σύλλογο, έγινε μέλος της πιο όμορφης αθλητικής οικογένειας". Τα ευχαριστώ του, προς τους παράγοντες και τους προπονητές της ομάδας, δεν δείχνουν να είναι τυπικά: "Για την καθοδήγηση, που με βοήθησε να ανέβω αρκετά επίπεδα σαν αθλητής και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Όλο το τιμ για την καθημερινή επαφή και προσήλωση".

Στο τέλος, δεν παρέλειψε να πει δυο καλά λόγια για την Ελλάδα. Όχι όμως τα τυπικά και τετριμμένα σε συνδυασμό με την κρίση, αλλά λόγια ουσίας: "Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελλάδα και στους Έλληνες, που με έκαναν να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Οι δεσμοί φιλίας, που έχουν δημιουργηθεί, θα είναι ανεξίτηλοι στο χρόνο. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ".

Πράγματι, πρόκειται για τις πιο ουσιαστικές και μεστές δηλώσεις αθλητή. Ο Μπατίστ δεν μίλησε μόνο για τους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο. Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το συνεργάτη του, Δημήτρη Ιτούδη. Ευχαρίστησε όλο το τιμ για την "καθημερινή επαφή και προσήλωση". Αισθάνθηκε ότι έπρεπε να πει ευχαριστώ και στο φροντιστή. Όχι μόνο στους παράγοντες, που τον (καλο)πλήρωναν, και στους προπονητές, που πράγματι τον βελτίωσαν και τον έκαναν καλύτερο. Αναγνώρισε ότι σ' αυτήν την ομάδα έγινε καλύτερος άνθρωπος.

Άλλα, λοιπόν, ήταν αυτά που απόλαυσε ο Σισέ στα δύο χρόνια της θητείας του στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, κι άλλα αυτά που κέρδισε ο Μπατίστ στα εννιά χρόνια στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Πράγματι, ο Μπατίστ κέρδισε πάρα πολλά, και σαν επαγγελματίας, και σαν άνθρωπος, και γι' αυτό και το ευχαριστώ του ήταν τόσο απλόχερο και τόσο ουσιαστικό. Και γι' αυτό, ίσως, μπορείς να πας πάσο στην τοποθέτησή του, ότι φεύγει επειδή έφυγαν οι Παύλος-Θανάσης και Ομπράντοβιτς-Ιτούδης.

Πράγματι, ο Παναθηναϊκός από δω και στο εξής δεν θα έχει καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό που ξέραμε. Ακόμα και η φιγούρα του Θανάση, να τρέχει και να διαμαρτύρεται, θα μας λείψει. Ο Μπατίστ, όμως, δεν έφυγε γι' αυτούς τους λόγους. Έφυγε επειδή τα λεφτά ήταν λιγότερα κι επειδή οι στόχοι δεν μπορεί να είναι ίδιοι. Καμιά φορά, όμως, ένα φάλτσο επιβεβαιώνει ότι όλα τα άλλα ήταν σωστά.

ΥΓ: Και για να τα λέμε όλα, ο Μπατίστ, σε σχέση με πολλούς αθλητές που έχουν... καβούρια στην τσέπη, είναι κουβαρντάς. Έχουν να το λένε στα κλαμπ ότι, ανεξάρτητα από το λογαριασμό που έκανε, κάτω από 100€ πουρμπουάρ δεν άφηνε ποτέ.

ΠΗΓΗ: Sportday