Η συνειδητοποίηση της δυσκολίας

Στη μεσαία γραμμή υπήρχε αρκετό τρέξιμο και λίγο καθαρό μυαλό -ειδικά όταν ο Χριστοδουλόπουλος κουράστηκε μόνο ο Σισοκό δημιουργούσε. Παρ' όλο που το κεντρικό δίδυμο της Μάδεργουελ δημιουργούσε απορίες για την ικανότητά του, ο ΠΑΟ δεν προσπάθησε πολύ να εκμεταλλευτεί τις γκάφες του. Όμως συνολικά η απόδοση του Παναθηναϊκού ήταν η πρέπουσα και η προσοχή του θύμισε τα βράδια που η παρέα του Καραγκούνη κέρδιζε κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Η Μάδεργουελ δεν ήταν τίποτα σπουδαίο και το ξέραμε -όμως η νίκη του Παναθηναϊκού στη Σκωτία ήταν σπουδαία και όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν έχει καταλάβει σε πόσο δύσκολη θέση (οικονομικά και αγωνιστικά) ήταν ο ΠΑΟ πριν ταξιδέψει στη Γλασκώβη. Ο Παναθηναϊκός τα δύο προηγούμενα χρόνια δεν είχε νίκη στην Ευρώπη: για την ακρίβεια, κανένα από τα αποτελέσματά του δεν ήταν άξιο της ευρωπαϊκής του ιστορίας. Σε αυτά τα δύο χρόνια ο ΠΑΟ αποκλείστηκε από τη Μακάμπι και την Οντένσε, αλλά δεν έκανε και νίκη εντός και εκτός και με την Κοπεγχάγη και τη Ρούμπιν Καζάν, που δεν τις λες μεγαθήρια. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ στον Παναθηναϊκό αγωνίζονταν ποδοσφαιριστές που στοίχισαν εκατομμύρια όπως ο Σισέ, ο Σίλβα, ο Λέτο, ο Γκοβού κι ένα σωρό άλλοι. Τι υπήρχε προχθές σε σχέση με τα δυο προηγούμενα χρόνια: νομίζω συνειδητοποίηση της δυσκολίας τής κατάστασης -πράγμα πολύ σημαντικό.

Σπατάλη

Έχουμε όλοι, νομίζω, καταλάβει ότι οι μέρες της μεγάλης σπατάλης και των μεγάλων επενδύσεων έχουν περάσει (και) για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως η συνειδητοποίηση αυτή, η δική μας, δεν σημαίνει και πολλά: σημασία έχει να δούμε πώς θα αντιδράσουν ποδοσφαιριστές και ομάδες μπροστά στη νέα πραγματικότητα. Η πιθανότητα να υπάρξει ένα γενικό «φύγε φύγε» από την Ελλάδα παραμένει πολύ μεγάλη -ενώ από την άλλη δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι όσοι αποφασίσουν να μείνουν θα το κάνουν με την καρδιά τους. Ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει στο Παναθηναϊκό είναι ότι οι παίκτες έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο χρηματοδότες της ομάδας: πρέπει να φέρουν τα χρήματα για να τα πάρουν! Αν δεν τα φέρουν, το πιθανότερο είναι του χρόνου το καλοκαίρι να συζητάνε για νέες μειώσεις, να κάνουν προσφυγές ή να ψάχνουν καινούργια αφεντικά και συμβόλαια.

Κόποι

Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια να δούμε στη Γλασκώβη μια ομάδα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αν σου πουν ότι από δύο ματς θα κριθεί αν θα πληρωθούν οι κόποι μιας χρονιάς, αυτά τα δύο ματς υπάρχει πιθανότητα να γίνουν ξαφνικά δοκιμασίες απίστευτες. Από την άλλη, μπορεί να συμβεί κι ό,τι είδαμε την Τρίτη το βράδυ -να δούμε δηλαδή στο γήπεδο μια ομάδα συγκεντρωμένη, σοβαρή, προσεχτική και αποφασισμένη να πάρει αποτέλεσμα: ό,τι ακριβώς δεν είχαμε δει σε ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟ τα δύο προηγούμενα χρόνια όταν τα συμβόλαια ήταν εγγυημένα και τεράστια. Στον Παναθηναϊκό έκαναν αυτή τη φορά καλή δουλειά: εξήγησαν στους παίκτες την ανάγκη κερδίζοντας την προσοχή τους -όσοι έμειναν στην ομάδα ήταν Ταλιμπάν.

Συνείδηση

Ακόμα και η απόδοση των παικτών εξηγούνταν από τη συνείδηση της αποστολής. Ο Καρνέζης ήταν σταθερότατος -πέρυσι στην αντίστοιχη χρονική συγκυρία ο Τζόρβας έψαχνε ομάδα και έπαιζε βασικός με το μυαλό αλλού. Οι Έλληνες της ενδεκάδας, από τον Βύντρα και το Σπυρόπουλο μέχρι τον Μαυρία, που μπήκε αλλαγή και σκόραρε, ήταν φανερό ότι αντιμετώπισαν το ματς χωρίς μπλαζέ συμπεριφορά, αφού παίζονταν εκατομμύρια. Ο Σισοκό με την υπέροχη ανεμελιά της κλάσης του καταλαβαίνεις ότι δεν είχε το άγχος των υπόλοιπων και γι' αυτό τολμούσε και κάτι παραπάνω: μην ξεχνάμε ότι είναι δανεικός. Ο Βιτόλο και ο Μπουμσόνγκ θέλουν να παίζουν στον ΠΑΟ έχοντας αποδεχτεί την καινούργια του πραγματικότητα: η συμπεριφορά τους στο γήπεδο ήταν ηγετική. Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ελκυστικός -αλλά όταν παίζεις τους κόπους μιας σεζόν σε 180 λεπτά αυτό μετράει λιγότερο. Σημασία έχει ότι όλοι γνώριζαν την ανάγκη: αυτή τους βοήθησε να ξαναβρούν τον χαμένο ιστό με τις ξεχασμένες ευρωπαϊκές βραδιές, τους καιρούς που η ομάδα του Καραγκούνη, του Μπασινά, του Γκούμα και των υπόλοιπων έπαιζε τα ευρωπαϊκά ματς με το μαχαίρι στα δόντια, διότι από αυτά εξαρτιόνταν αμοιβές και καριέρες.

Δίψα

Ο ΠΑΟ πρέπει να κρατήσει αυτή τη νέα νοοτροπία και την ικανότητα να μετατρέψει σε δύναμη τη δυσκολία που δημιουργεί η οικονομική (του) κρίση. Με αυτή τη δύναμη (και με ένα φορ καλύτερο του Τοτσέ, έναν κόφτη ακόμα, τον Κατσουράνη έτοιμο και ίσως τον Κουίνσι) δεν αποκλείει να προκριθεί και στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Κυρίως γιατί βρήκε τη δίψα του -αυτή που δύο χρόνια του έλειπε.

Άξιος

Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι κατά κάποιο τρόπο παιδί του 2004: το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου έρχεται από τον καιρό των Ολυμπιακών της Αθήνας -ο Ηλιάδης είναι ένας από εκείνους τους αθλητές που μαζέψαμε, μπροστά στην ανάγκη να είμαστε ως χώρα αθλητικά δυνατοί και να κερδίσουμε μετάλλια μπροστά στο κοινό μας που θα παρακολουθούσε τους Αγώνες τους οποίους θα διοργανώναμε. Δεν είναι ούτε πρωτοφανής διαδικασία ούτε μοναδική ως πρακτική οι μεταγραφές αθλητών από άλλες χώρες: η Φράνκλιν π.χ., αυτό το υπέροχο αστέρι της κολύμβησης, είναι Καναδή κι αγωνίζεται για τις ΗΠΑ, ενώ πρόσφατα ανακαλύψαμε και τον Τασιάδη, που αν και ελληνικής καταγωγής, δηλώνει Γερμανός και δεν θέλει να ακούει για μας.
Ο Ηλιάδης είναι στο τζούντο ένας υπεραθλητής: το χρυσό του στην Αθήνα το ακολούθησαν δεκάδες διακρίσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κυρίως η χθεσινή του επιτυχία όμως, είναι η δίκαια ανταμοιβή του για το σθένος που έδειξε μετά την αποτυχία στο Πεκίνο: άλλος θα είχε διαλυθεί. Αυτός άντεξε, σκλήρυνε, επέστρεψε στην κορυφή του κόσμου –η επιτυχία είναι πρώτα από όλα δική του.

Ο Ηλιάδης είναι δέκα χρόνια στην Ελλάδα. Παντρεύτηκε τη Λία, έχει ένα αγοράκι, τον Ηρακλή, κι ένα κοριτσάκι, τη Μαρία, τιμά το εθνόσημο σε κάθε ευκαιρία. Πιθανότατα η καριέρα του δεν μπορεί να πιστωθεί στην καλή δουλειά που γίνεται σε επίπεδο Ομοσπονδίας -ο Ηλιάδης ήταν ήδη σπουδαίος ως νεαρός στη Γεωργία. Όμως δεν χωρά αμφιβολία πως αυτό το σεμνό, θεοσεβούμενο παλικάρι τιμάει τη χώρα που τον υιοθέτησε όσο λίγοι και γι' αυτό και μόνο είναι άξιος σεβασμού από όλους μας. Άξιος θαυμασμού, ως τζουντόκα, είναι έτσι κι αλλιώς παγκοσμίως.

Εκατομμύρια εικόνες

Τρομερή χώρα η Ελλάδα. Παρά την κρίση, την ώρα που ο Ηλιάδης έδινε τον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο ήταν όλη η πολιτική ηγεσία εκεί. Όχι μόνο ο Καπράλος και ο Κούβελος -που έτσι κι αλλιώς είναι στο Λονδίνο ως επικεφαλής- αλλά και η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά και φυσικά κι ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης, που έκανε αμέσως και δηλώσεις στην κρατική ραδιοφωνία. Μόνο η ΕΡΤ φρόντισε να λείπει και να μην υπάρχει μετάδοση του αγώνα -πήξαμε άλλωστε στα μετάλλια…
(Από την άλλη αν έχεις τον υφυπουργό, τι να την κάνεις την εικόνα. Ένας υφυπουργός αξίζει ίσαμε ένα εκατομμύριο εικόνες και γύρω στα εκατό εκατομμύρια λέξεις.)

ΠΗΓΗ: Sportday