Της είχαν πει πως το κολύμπι θα τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί και με τα χρόνια ο Μάικλ Φελπς έφτασε να νιώθει καλύτερα στο νερό παρά στη στεριά, λέγοντας πως είναι το καταφύγιό του.

Πιθανότατα, όμως, δεν πρέπει να αισθάνθηκε πιο άβολα στο υγρό στοιχείο από εκείνα τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν την κούρσα των 200 μέτρων στην πεταλούδα το βράδυ της 31ης Ιουλίου του 2012.

Το ραντεβού με την ιστορία είχε κλειστεί. Ο Αμερικανός υπεραθλητής είχε ως στόχο να γίνει ο πρώτος άνδρας που θα διατηρούσε τίτλο στην κολύμβηση σε τρίτη σερί Ολυμπιάδα. Η ημερομηνία πέρασε στα κιτάπια των Ολυμπιακών Αγώνων ως μια βραδιά που γράφτηκε ιστορία, ωστόσο δεν εξελίχθηκαν όλα τόσο φυσιολογικά. Οι Μοίρες φαίνεται πως επέλεξαν να προσθέσουν και λίγο δράμα στη στιγμή, ώστε να μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν.
Στο δικό του αγώνισμα, εκεί που δεν είχε χάσει από το 2001 σε οποιαδήποτε διοργάνωση, έδειχνε να έχει αγκαλιάσει τη νίκη. Απλά και μόνο η άνοδός του στο βάθρο –για να πάρει το 18ο μετάλλιο– θα ισοφάριζε το ρεκόρ της Λαρίσα Λατίνινα, της μυθικής γυμνάστριας από τη Σοβιετική Ένωση, από το 1952 έως το 1964, και το οποίο για σχεδόν μισό αιώνα παρέμενε απλησίαστο.

Μόνο που αυτό που θεωρείτο σίγουρο πριν από κάθε κούρσα του Φελπς τα τελευταία οκτώ χρόνια, δηλαδή το να ανέβει στο βάθρο, είχε δεχτεί ως απολυτότητα ένα σοβαρό πλήγμα. Ήδη την πρώτη μέρα των αγώνων απέτυχε να τερματίσει σε κάποιο αγώνισμα στην τριάδα, κάτι που γινόταν για πρώτη φορά από την εποχή που 15χρονο παιδί κατέβηκε στους αγώνες στο Σίδνεϊ το 2000!

Έχοντας ήδη 17 μετάλλια στη συλλογή του, ήταν ολοφάνερο πως κάθε κίνησή του, βγαίνοντας από νερό, δεν γινόταν πια με την ίδια άνεση με την οποία έκανε τις απλωτές για σχεδόν 12 χρόνια. Παρ' όλα αυτά έμοιαζε σίγουρος νικητής μέχρι τα 170 μέτρα στον τελικό της Τρίτης. Το κορμί του έδειχνε να αντέχει και παρ' ότι είχε αρχίσει να ζορίζεται, έμοιαζε να θέλει μία ακόμη μικρή υπέρβαση, να απλώσει τα χέρια και να τερματίσει πρώτος, ακουμπώντας οριστικά την ολύμπια αθανασία! Όπως σε όλα τα αρχαία δράματα, όμως, το απρόοπτο παραμόνευε. Τα ακροδάχτυλα του Νοτιοαφρικανού Κλος πρόλαβαν να ακουμπήσουν πρώτα! Σε χρόνο που μετριέται σε πέντε εκατοστά του δευτερολέπτου, πριν καν δηλαδή προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια, ο Φελπς είδε να γλιστράει μέσα από τα χέρια του το όνειρο. Την ίδια στιγμή που ισοφάριζε το ένα ρεκόρ, το άλλο έφευγε μακριά σαν τον καπνό που τον παίρνει ο αέρας. Παρ' ότι ανθρώπινα θα ήθελε εκείνη τη στιγμή να ουρλιάξει, έδωσε ιπποτικά το χέρι στον νικητή που βίωνε τη χαρά όχι μόνο του πρώτου του ολυμπιακού μεταλλίου, αλλά και τη μοναδική αίσθηση που συνοδεύει την ξεχωριστή στιγμή του να λυγίζεις τον ανίκητο!

Στην Αθήνα το 2004 ο Φελπς είχε κυνηγήσει για πρώτη φορά κάτι που έμοιαζε με όνειρο. Να καταφέρει δηλαδή να πάρει περισσότερα μετάλλια από τον Μαρκ Σπιτς. Δεν μπόρεσε να φτάσει τα επτά χρυσά του ανθρώπου που έγινε θρύλος το 1972 στο Μόναχο, αλλά τα έξι χρυσά και τα δύο χάλκινα προμήνυαν αυτό που θα συνέβαινε στο Πεκίνο. Κούρσα με κούρσα στην Κίνα ο Μάικλ Φελπς γλιστρώντας στο νερό κατάφερνε να προσωποποιήσει την αρμονία της φύσης με κινήσεις που δραπέτευαν από τη φαντασία. Έκανε το απόλυτο με την κατάκτηση των 8 χρυσών μεταλλίων και ουσιαστικά εκεί είχε ολοκληρώσει το έργο του. Ακόμη και αν δεν εμφανιζόταν ξανά σε βατήρα μεγάλων αγώνων, κανείς δεν θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει. Ήταν και με τη βούλα ο κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών. Μόνο που ο ίδιος είχε ένα ακόμη στόχο. Παίρνοντας την απόφαση να συμμετάσχει και στο Λονδίνο έβαζε τον πήχη ψηλά. Ήθελε τρία μετάλλια ακόμη ώστε να γίνει ο σημαντικότερος ολυμπιονίκης στη μοντέρνα ιστορία.

Τη στιγμή της απονομής για τα 200 μέτρα πεταλούδα ο Φελπς έπρεπε να καταπιεί την πίκρα του, κρατώντας με χαμόγελο για τους φωτογράφους και τις κάμερες το αργυρό μετάλλιο που τον ανέβαζε στο... Εβερεστ των ολυμπιονικών, αλλά όχι με τον τρόπο που επιθυμούσε. Το μυαλό του ταξίδευε ήδη αλλού: στην κούρσα της σκυταλοδρομίας 4x200, εκεί όπου θα επιχειρούσε να πάρει το 19ο μετάλλιο.

Ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε ωστόσο να ήταν οτιδήποτε άλλο από χρυσό, αφού ήδη είχε λαβωμένη την πανοπλία της ανωτερότητας. Ο Φελπς έπεσε στο νερό κοιτώντας, όπως τότε που ήταν παιδί, μόνο ευθεία, αγνοώντας αν κολυμπάνε άλλοι! Τερμάτισε εμφατικά χαρίζοντας ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο στην πλούσια ιστορία των ΗΠΑ στο νερό, κυρίως όμως βάζοντας το όνομά του πρώτο στη λίστα των υπεραθλητών που έχουν ξεχωρίσει σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πριν κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε κάθε στυλ κολύμβησης (κάτι που ούτε ο Μαρκ Σπιτς είχε πετύχει) στο Πεκίνο το 2008, χρειάστηκε πρώτα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Τότε η αμερικανική τηλεόραση είχε επιβάλει στο πρόγραμμα της κολύμβησης τους δικούς της κανόνες, με τους τελικούς να γίνονται πρωί και τους προκριματικούς απόγευμα, με συνέπεια ο Φελπς να δυσκολευτεί να φέρει σε ισορροπία το βιολογικό του ρολόι.

Στο Λονδίνο αυτός ο υπεραθλητής των 19 μεταλλίων απέδειξε πόσο σημαντικό είναι να έχεις κατακτήσει τα πάντα και όμως να αντιμετωπίζεις κάθε κούρσα σαν το πρώτο ραντεβού! Και το φοβερό είναι πως έγινε ακόμη πιο συμπαθής σε όλους μέσα από την ευάλωτη εικόνα της αποτυχίας, από την αξιοπρέπεια με την οποία αποδέχτηκε την ήττα του και το χαμόγελό του στο βάθρο δίπλα στους συναθλητές που τον βοήθησαν να πετύχει τον στόχο του. Ως πρώτος μεν, αλλά ως ίσος μεταξύ ίσων σε μία ομάδα σκυταλοδρομίας, ως ένας αληθινά μεγάλος κολυμβητής που είναι γήινος με αδυναμίες και κακές μέρες!

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE