Tέσσερα χρόνια μετά την Ατλάντα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Millennium με βρήκαν στο «Βήμα» (που, θεός σχωρέστο, εκείνη την εποχή έβγαζε το καλύτερο αθλητικό ένθετο στην ιστορία του ελληνικού Τύπου) και στον ΣΚΑΙ και το Σύδνεϋ ως προπομπός της Αθήνας γέμισε από Έλληνες, που εκπαιδεύονταν για το 2004.

Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από την ολυμπιακή εκπαίδευση, εκείνες τις τρεις εβδομάδες που μείναμε στο λεγόμενο down Under, εντρυφήσαμε και στα αγγλικά που μιλούν οι Αυστραλοί και ώρες ώρες σε κάνουν να πιστεύεις ότι είναι. αλαμπουρνέζικα! Ειδικώς όταν σε καλημερίζουν με το «γκουντ ντάι» (όπως προφέρουν το «good day») ή για να σε καθησυχάσουν σου λένε (αντί του δοκίμου «don't worry»), «no worries, mate»!

Ήταν όντως καλοί οι αγώνες που διοργάνωσαν (για δεύτερη φορά μετά το '56 στη Μελβούρνη) οι Αυστραλοί. Πολύ καλοί, για την ακρίβεια ή «Τhe world the best Olympic Games ever», όπως τους χαρακτήρισε στην τελετή λήξης ο Χουάν Αντόνιο Σάμαραντς, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον διάδοχό του Ζακ Ρογκ, ο οποίος έπρεπε να ανοίξει νέους ορίζοντες για να επιδαψιλεύσει καινούργια κομπλιμέντα προς τους διοργανωτές των επόμενων Αγώνων. Μετά από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ο Ρογκ μίλησε για «Unforgettable, dream Games» , ενώ το 2008 επινόησε την έκφραση «truly exceptional»!

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE