Μιλώ για τα περίφημα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα των εκπροσώπων της πολιτείας στους Έλληνες αθλητές, που πετυχαίνουν διακρίσεις στους Ολυμπιακούς. Τηλεγραφήματα που συνήθως συνοδεύονται και από φωτογραφίες ραντισμένες με την υπερπροβολή του πολιτικού «εγώ» και ψεύτικα διακοσμητικά χαμόγελα.

Όμως, όσο αποδεκτή σύμβαση και να είναι, ειδικά αυτόν τον καιρό, συνιστά μία πράξη προκλητικής υποκρισίας και απαξίας. Είναι σχεδόν προσβλητική. Τι άλλο μπορεί να είναι ένα τέτοιο «συγχαρητήριο» τηλεγράφημα σε έναν αθλητή που προσπαθεί να προπονηθεί και να αντέξει μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτα εχθρικό; Οταν οι επιχορηγήσεις στις Ομοσπονδίες έχουν κοπεί ή και καθυστερούνται στο όνομα της καταστροφικής μνημονιακής προσαρμογής, όταν οι αγωνιστικοί χώροι έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, όταν η προετοιμασία γίνεται πολλές φορές «ιδίοις εξόδοις», όταν υπάρχουν αθλητές και ομάδες που κάνουν προετοιμασία τον χειμώνα σε γυμναστήρια και κολυμβητήρια χωρίς θέρμανση, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα οι Έλληνες αθλητές να πάρουν μέρος σε αγώνες του εξωτερικού για να κυνηγήσουν εμπειρίες και όρια πρόκρισης, όταν οι Ομοσπονδίες δεν ζητούν ελεγχους αντιντόπινγκ διότι δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν το κόστος τους, όταν το επιστημονικό προσωπικό που ασχολείται με τους ελέγχους ντόπινγκ μένει μήνες απλήρωτο, τι ακριβώς σημαίνει το «συγχαρητήριο τηλεγράφημα»;

Κάνεις με τις πολιτικές σου επιλογές τη ζωή του αθλητή κόλαση και τον συγχαίρεις, που παρ' όλα αυτά καταφέρνει να διακριθεί; Είσαι ανίκανος να εκπονήσεις μία συνολική πολιτική για τον αθλητισμό, μία πολιτική που να ανοίγει πόρτες και παράθυρα στο δικαίωμα στην άθληση σε όλους τους πολίτες και στέλνεις, υποκριτή πολιτικάντη, «συγχαρητήρια τηλεγραφήματα»; Αυτά τα «συγχαρητήρια τηλεγραφήματα» είναι σαν υποδείξεις στους αθλητές να εγκαταλείψουν τη χώρα, αν θέλουν να συνεχίσουν να αθλούνται σε αυτό το επίπεδο.

Να επιλέξουν μία άλλη χώρα με τα χρώματα της οποίας θα μπορούν να προπονούνται και να αγωνίζονται. Και το τραγικό είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση (όπως καθ' υπερβολήν ονομάζεται ο θίασος που εκτελεί τις εντολές της τρόικας) την ίδια υπόδειξη την απευθύνει σε κάθε νέο άνθρωπο -και όχι μόνο αθλητή- που θα ήθελε να συνδέσει το μέλλον του με τον τόπο που γεννήθηκε. Και ένας τόπος που «ξεφορτώνεται» τους νέους του και εξοντώνει τους άρρωστους και τους συνταξιούχους του, είναι ένας τόπος άδειος, χωρίς ζωή. Σαν ένα σπίτι που ο ένοικος αδειάζει τελείως γιατί πωλείται. Και αν πρόκειται κυριολεκτικά για σπίτια, έτσι συμβαίνει. Αν όμως τα «σπίτια» είναι χώρες ολόκληρες, αυτοί που τις αδειάζουν με αυτόν τον σκληρό και χυδαίο τρόπο θα έρθουν αντιμέτωποι με μία οργή που θα τους καταπιεί.

Ο Σεφέρης είχε προειδοποιήσει με τον τρόπο του πριν από χρόνια στην Κίχλη, στο ποίημα «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα», γράφοντας: « Ξέρεις, τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις...».

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE