Νέκταρ από άνοστο ζουμί

Οσο και αν μας πονάει η απουσία της δικής μας «επίσημης αγαπημένης», δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα πιο πάνω από τη Ρωσία, πόσω μάλλον από την Αργεντινή ή την Ισπανία. Η όποια σύγκριση με τους Αμερικανούς αρχίζει και τελειώνει σε μία αλησμόνητη ημερομηνία: 1 Σεπτεμβρίου 2006. Οτιδήποτε συνέβη πριν ή έπειτα από αυτή απαγορεύει τη συνύπαρξη των λέξεων «ΗΠΑ» και «Ελλάδα» στην ίδια φράση. Στο μπάσκετ ή και οπουδήποτε αλλού. Η Αργεντινή έχει στο παλμαρέ της το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του 2004 και το χάλκινο του 2008, αλλά και την ολόχρυση σελίδα του 2002, όταν γκρέμισε, πρώτη αυτή, τον μύθο των ανίκητων ομάδων από το ΝΒΑ. Η «χρυσή» φουρνιά των Ισπανών κρύβει στην τροπαιοθήκη της ένα ασημένιο μετάλλιο από Ολυμπιακούς Αγώνες (2008), ένα χρυσό από Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2006) και δύο συνεχείς ευρωπαϊκούς θριάμβους, από το 2009 και δώθε. Και η Ρωσία θα έχει πάντοτε τη Μαδρίτη. Η βραδιά εκείνου του τελικού, του Ευρωμπάσκετ 2007, ξαναέβαλε στον χάρτη μία υπερδύναμη που επί χρόνια έβραζε στο άνοστο ζουμί της. Στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2001, του 2003 και του 2005 δεν έφτασε ούτε στην τετράδα. Το Μουντομπάσκετ του 2006 έγινε ερήμην της. Οταν, επιτέλους, βρήκε τον κατάλληλο προπονητή (τον Ντέιβιντ Μπλατ) ανακάλυψε ξανά τον δρόμο προς τα αστέρια. Μπορεί οι επιτυχίες της να παραμένουν σποραδικές, αλλά απέκτησε ταυτότητα, ανέδειξε καινούργιους παίκτες, συνδύασε την αποτελεσματική άμυνα με τη φαντεζί επίθεση, έδιωξε σιγά σιγά τα αμερικανάκια τύπου Χόλντεν ή ΜακΚάρτι, πίστεψε στη δύναμή της, έγινε ομάδα με τα όλα της. Δεν θα εΙναι έκπληξη αν κατορθώσει να νικήσει τους Ισπανούς και στον αποψινό ημιτελικό. Το τραύμα του 2007 έχει αφήσει ανοιχτή πληγή στο κορμί του Ναβάρο, του Γκασόλ, του Καλδερόν και του Ρούντι. Δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα. Περιττό να σας γράψω ότι είμαι και απόψε με τον Αντρέι Κιριλένκο. Σε συλλογικό επίπεδο η καριέρα του είναι μάλλον «τζούφια», αλλά η εθνική Ρωσίας περιστρέφεται γύρω από τις δικές του εμπνεύσεις και αποκτά μέγεθος χάρη στο δικό του μυαλό και κορμί. Ενα Ολυμπιακό μετάλλιο θα γίνει κορωνίδα στην καριέρα του. Το 2007 ο Κιριλένκο οδήγησε την ομάδα του στον θρίαμβο της Μαδρίτης σχεδόν αβοήθητος. Σήμερα που έχει πρώτης γραμμής «υπολοχαγούς» δικαιούται να κοιτάζει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αφ' υψηλού. Αλήθεια, τι είδους θυσίες θα προσφέραμε στους θεούς του μπάσκετ για να μας έδιναν έστω έναν ή δύο από τους Χριάπα, Μαζγκόφ, Σβεντ, Φρίτζον; Ακόμα και τον Πανκρασόφ ή τον Κάουν ή τον Μόνια να είχαμε, θα τους φορούσαμε κορώνα στο κεφάλι μας.

ΠΗΓΗ: Sportday