Τα νούμερα που δείχνει η οθόνη πριν από από τις κούρσες των Γυναικών επιμένουν πεισματικά να μας υπενθυμίζουν μία άλλη εποχή.

Οχι, όμως, με τη ρομαντική νοσταλγία που ανατρέχουμε πάντα στο παρελθόν. Τα ρεκόρ σε όλα τα γυναικεία αγωνίσματα από τα 100 μέτρα έως τα 1.500, αλλά και στα 3.000 και στα 10.000 μέτρα έγιναν πριν από το 1993! Μονάχα στα 400 μέτρα με εμπόδια και σε δύο σχετικά καινούργια αγωνίσματα, τα 5.000 και τα στιπλ, έχουμε ρεκόρ που σημειώθηκαν την τελευταία 20ετία, σε αντίθεση με τους Ανδρες που τα πάντα μοιάζουν να εξελίσσονται φυσιολογικά! Γιατί όσο καλόπιστος και αν είναι κάποιος, η λογική αρνείται να αποδεχτεί πως παρά τις βελτιώσεις που έχουν σημειωθεί σε όλα τα προπονητικά και αγωνιστικά επίπεδα τα τελευταία 20 χρόνια, ακόμη οι νικήτριες σε κούρσες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 υπολείπονται (και μάλιστα σημαντικά) κάποιων ρεκόρ της δεκαετίας του ’80.

Το πιο παλιό ρεκόρ ανήκει στη Τσεχοσλοβάκα Κρατοτσβίλοβα, που το 1983 διέλυσε τα χρονόμετρα με 1'53''28 στα 800 μέτρα, αν και ήταν 32 ετών και έτρεχε για πρώτη φορά σε εκείνη την απόσταση! Παρά το ότι πέρασε όλα τα αντιντόπινγκ κοντρόλ με επιτυχία, καμία από τις αθλήτριες που έτρεξαν τότε εναντίον της δεν έχει πειστεί πως ήταν «καθαρή»! Οπως είναι δεδομένο πως ντοπάρονταν -αν και επίσημα δεν πιάστηκε ποτέ- η Ανατολικογερμανίδα Μαρίτα Κοχ, που στις 6 Οκτωβρίου του 1985 στην Κανμπέρα έκανε τον απίστευτο χρόνο των 47''6 στα 400 μέτρα (φανταστείτε πως η «χρυσή» Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο Σάνια Ρίτσαρντς Ρος σημείωσε χρόνο 49''55). Ομως όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου ήρθε στην επιφάνεια έγγραφο της Στάζι, με γράμμα της Κοχ που γκρίνιαζε προς την ομοσπονδία στίβου πως τα φάρμακα που έδιναν στην πρωταθλήτρια των 200 μέτρων Φόκελ ήταν πιο ισχυρά. Ο λόγος ήταν πως η Φόκελ ήταν η ανιψιά του προέδρου του εθνικού οργανισμού φαρμάκων στην Ανατολική Γερμανία! Η IAAF, όμως, δεν προχώρησε ποτέ σε αναίρεση των ρεκόρ και έτσι οι αθλήτριες ακόμη και της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα παλεύουν να κυνηγήσουν χρόνους που δεν μοιάζουν απλώς, αλλά είναι άπιαστοι!

Φυσικά τα μεγαλύτερα «ερωτηματικά» παραμένουν για τα ρεκόρ στα 100 (10''49) και στα 200 (21''69) μέτρα της Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ. Η Αμερικανίδα Ολυμπιονίκης έφυγε σε ηλικία μόλις 38 ετών από τη ζωή το καλοκαίρι του 1998, επιμένοντας μέχρι το τέλος πως δεν πήρε ποτέ κάτι επιλήψιμο. Ωστόσο όταν το 2012 η νικήτρια στα 100 μέτρα κάνει 10''75, περίπου ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα από τις απίστευτες κούρσες της «Φλο Τζο» στα trials του καλοκαιριού του 1988, πριν από την Ολυμπιάδα της Σεούλ, τι να υποθέσει ο κοινός νους;

Οσο για τα ρεκόρ στις μεγαλύτερες αποστάσεις, ήρθαν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 και εκεί η εξήγηση ακούει στο όνομα Μα Γιουνρέν. Η Κινέζα προπονήτρια, που έλεγε σε συνεντεύξεις της πως το μυστικό για τα ρεκόρ ήταν η χορήγηση αίματος χελώνας στις αθλήτριές της, απολύθηκε το 2000 λίγο πριν από το Σίδνεϊ, όταν η Κίνα απέσυρε 27 συμμετέχοντες από τους αγώνες (έξι εκ των οποίων προπονούσε η Μα), επειδή βρέθηκαν θετικοί στην EPO, δηλαδή στην ερυθροποιητίνη.

Τα ρεκόρ, πάντως, των αθλητριών της Μα, όπως το 3'50''96 της Κου Γιουνξία στα 1.500, αλλά και στα 3.000 και 10.000 της Γουάνγκ Γιουνξία, αντέχουν 20 χρόνια, αφού δεν βγήκαν ποτέ από τους πίνακες και ποιος ξέρει πότε και αν θα σπάσουν. Σημειώστε πως μετά το 2000 ο καλύτερος χρόνος στα 1.500 μέτρα είναι 3'55''33, κάτι που κάνει την επίδοση της Κου να φαντάζει ακατάρριπτη!

Οσο για τα παγκόσμια ρεκόρ σε μήκος (Χιστιάκοβα, Σοβιετική Ενωση, 7,52 μ.), ύψος (Κονσταντίνοβα, Βουλγαρία, 2,09 μ.), σφαίρα (Λισόφκαγια, Σοβιετική Ενωση, 22,63 μ.) και δίσκο (Ράινς, Ανατολική Γερμανία, 76,80 μ.) παραμένουν «σκονισμένα» από τη δεκαετία του ’80. Από αυτές που τα κατέχουν μόνο για τη Στέφκα Κονσταντίνοβα στο ύψος δεν μπορεί να έχουμε ενστάσεις, γιατί ήταν αθλήτρια πολύ υψηλού επιπέδου, με εκπληκτική διάρκεια. Για τις άλλες τα «ερωτηματικά» παραμένουν! Και φυσικά αυτό που αναρωτιέται κάποιος είναι πώς και δεν κατορθώνουν οι τωρινές αθλήτριες να τα ξεπεράσουν, αφού και σήμερα υπάρχει το ντόπινγκ. Η απάντηση που δίνουν οι ειδικοί είναι πως η αυξητική ορμόνη και γενικά τα σκληρά αναβολικά της δεκαετίας του ’80, που βοηθούσαν πάρα πολύ τις γυναίκες, άρχισαν να ανιχνεύονται εύκολα την τελευταία 20ετία, και μπορεί να βελτιώθηκε ο τρόπος ντοπαρίσματος, αλλά έχουμε πια και πολύ καλύτερες μεθόδους ανίχνευσης. Συνεπώς μάλλον θα πάρουμε απόφαση πως αυτοί οι στοιχειωμένοι χρόνοι που εμφανίζονται στην άκρη της οθόνης θα βρίσκονται για καιρό εκεί!

Υπόκλιση σε μία ομάδα-θρύλο!

Δημιούργησαν τον απόλυτο θρύλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 21ου αιώνα παίρνοντας τρία σερί χρυσά μετάλλια, στο Σίδνεϊ, στην Αθήνα και στο Πεκίνο.

Οι Ούγγροι του δόκτορα Ντένες Κέμενι (που ανέλαβε το 1997 με σκοπό να ξαναπάει τους Μαγυάρους στη κορυφή) και του βοηθού του, Μπένεντεκ (τρις Ολυμπιονίκη στο παρελθόν), ήταν μία χαρισματική φουρνιά που όμοιά της πιθανότατα θα αργήσει να εμφανιστεί.

Ομως ο χρόνος είναι ανίκητος και με αρκετούς παίκτες πάνω από τα 30 είχαν δείξει ήδη τις ρωγμές στο οικοδόμημα στα ματς με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, και ήταν δύσκολο να αντέξουν για μία ακόμη Ολυμπιάδα στην κορυφή. Η ουγγρική δυναστεία πήρε τέλος στην πισίνα του Λονδίνου, αλλά όπως θα άρμοζε σε μία υπερομάδα, έπειτα από συγκλονιστική μάχη κόντρα στην Ιταλία του Σάντρο Καμπάνια!

Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές εκθρόνισαν του «ισόβιους» Ολυμπιονίκες σε ένα ματς που έσπαγε καρδιές και που επιβεβαίωσε την άγρια ομορφιά του πόλο. Μία υπόκλιση σε μία ομάδα-θρύλο με αληθινό ταλέντο και σε έναν τεχνικό που υποσχέθηκε πριν από 15 χρόνια πως θα ανέβαζε και πάλι τους Μαγυάρους στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου, κάτι που είχε να συμβεί από το Μόντρεαλ το '76 και το έκανε πράξη!

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE