Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη North Greenwich Arena (την Ο2 δηλαδή που άλλαξε όνομα λόγω Ολυμπιακών Αγώνων) δεν χρειάζεται να το ευχηθείς να είναι μακρύς ο δρόμος που θα πάρεις, γιατί θα είναι σίγουρα μακρύς. Άλλωστε δεν μιλάμε για ένα γήπεδο μπάσκετ, αλλά για ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο που φιλοξενεί events , είτε αυτά είναι sold-out συναυλίες, είτε το ολυμπιακό τουρνουά.

Κατά τη διάρκεια των τελικών και χιλιάδες κόσμου πάτησαν το πόδι του στην ανατολική πλευρά του ποταμού Τάμεση. Έκαναν σουλάτσο στους τόσο μεγάλους διαδρόμους γύρω από τα δεκάδες καταστήματα (από αυτά που πουλούν αναμνηστικά μέχρι θεματικά πάρκα κι από παμπ μέχρι νυχτερινά μαγαζιά), που "απαιτούν" όχι ένα, αλλά δύο καταστήματα starbucks. Έτσι, για να μη μπορεί κανείς να περπατήσει χωρίς ένα κάραμελ μακιάτο στο χέρι.

Και ο χορός της κατανάλωσης συνεχίζεται έξω από τις θύρες. Μπλούζες, εμφανίσεις, αναψυκτικά, μπύρες (στην Αγγλία είμαστε, μην ξεχνιόμαστε) και φαγητό, πολύ φαγητό. Έξω από κάθε θύρα έχει κι έναν πάγκο διαφορετικής γαστρονομικής ταυτότητας: από fish-and-chips μέχρι πίτσα κι από νάτσος μέχρι χοτ-ντογκ. Και να θέλεις, δηλαδή, να μη φας δεν γίνεται...

Είπαμε, χιλιάδες κόσμου. Κι όμως, το πιο περίεργο είναι ότι δεν υπήρχε πουθενά ουρά. Ούτε στον μεταλλικό ανιχνευτή, ούτε στον έλεγχο των εισιτηρίων, ούτε έξω από τις θύρες, ούτε καν κατά την αποχώρηση από το γήπεδο όταν 20.000 άτομα κατευθύνονται ταυτόχρονα στους κοντινούς σταθμούς. Οι Άγγλοι μπορεί να έχουν μύρια κακά, αλλά τουλάχιστον είναι οργανωμένοι.

"Το τρίποντο μετράει για τρεις"

Δεν είναι το θέμα της μεταφοράς. Και κατά τη διάρκεια του αγώνα όλα λειτουργούσαν βάσει σχεδίου. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα μυημένο στο άθλημα. Με εξαίρεση τον μεγάλο τελικό των ανδρών, ο αντίστοιχος των γυναικών κι ο αγώνας για το χάλκινο μετάλλιο της Κυριακής είχε κοινό που πιθανότατα να μην έχει ξαναδεί μπάλα μπάσκετ.

Οπότε χρειάζεται ένα πλάνο. Αρχικά τα video wall έδειχναν σύντομα βίντεο με πληροφορίες για το άθλημα. Πότε "γεννήθηκε", ποιο καλάθι μετράει για τρεις πόντους, μέχρι και το τι είναι το φάουλ, ενώ στη συνέχεια οι δύο κονφερασιέ έκαναν ζωντανή επίδειξη του "τι είναι αντιαθλητικό φάουλ". Η αλήθεια είναι ότι δεν το πέτυχαν, αλλά προσπάθησαν.

Ο ρόλος του, πάντως, δεν ήταν αυτός. Ήταν πιο σύνθετος και ίσως πιο σημαντικός. Κρατούσαν απασχολημένο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των "νεκρών στιγμών" του αγώνα. Μιλούσαν με τον κόσμο, έδιναν το σύνθημα για το κύμα, έκαναν διαγωνισμούς (χορευτικούς και όχι μόνο) και γενικότερα προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν το κοινό με τον τρόπο τους. Το ίδιο έκαναν -και με τα παραπάνω- ο DJ και τα χορευτικά σχήματα που πάτησαν παρκέ κατά τη διάρκεια του τελικού, με αποκορύφωμα την ομάδα που έκανε μαγικά με τα σχοινάκια, ναι τα ίδια σχοινάκια που έκανε προπόνηση ο Ρόκι Μπαλμπόα.

Το σίγουρο είναι ότι δεν βαριόσουν. Κι αν αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχύσει για έναν λάτρη του αθλήματος, θα ήταν πιθανή εκδοχή για κάποιον τουρίστα που απλά κέρδισε εισιτήρια. Ακόμη και ο τελικός των γυναικών που αποδείχτηκε παράσταση για ένα ρόλο (η Αμερική κέρδισε δια περιπάτου τη Γαλλία χάρις στην εκπληκτική Κάντις Πάρκερ), δεν άφησε κανέναν να χασμουριέται στην καρέκλα του. Σε σημείο που ο κόσμος στην εξέδρα έδινε την εντύπωση να διασκεδάζει περισσότερο τις στιγμές που δεν παιζόταν μπάσκετ, παρά στον αγώνα αυτόν καθ' αυτόν.

Ο μόνος ουσιαστικός κίνδυνος που διατρέχεις είναι αν καθίσεις δίπλα σε φίλαθλο που γεννήθηκε με τη γενετική ανωμαλία να του αρέσει το "fish-and-chips" ή αν βρεθείς σε απόσταση βολής από Γιαπωνέζο. Το χαρακίρι για κάποιες τέτοιες περιπτώσεις ανακαλύφθηκε. Στον τελικό των γυναικών ο τύπος που καθόταν ακριβώς από πίσω μου πανηγύριζε σαν να μην υπάρχει αύριο κάθε καλάθι. Κ-Α-Θ-Ε! Της Αμερικής, της Γαλλίας. Όλα! Ζητωκραύγαζε ακόμη και στα τάιμ-άουτ.

Άλλο άθλημα...

Αν εξαιρέσεις τον "καμικάζι" από πίσω, ήταν -χωρίς αμφιβολία- μια υπέροχη εμπειρία. Καμία σχέση με τον "αγώνα μπάσκετ" όπως τον έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Η ευκολία μεταφοράς, το ίδιο το γήπεδο, η οργάνωση, η αίσθηση ότι το μπάσκετ είναι τυλιγμένο σε συσκευασία δώρου, δημιουργούν μια τελείως διαφορετική αίσθηση του πως είναι να παρακολουθείς έναν αγώνα. Η όλη διαδικασία σε κάνει να θέλεις να πας στο γήπεδο, να γουστάρεις να ανοίξεις το πορτοφόλι σου και να ξοδέψεις. Να βάλεις στο μυαλό σου τη σκέψη ότι δεν πας να δεις μόνο ένα ματς, αλλά να περάσεις καλά.

Προς στιγμήν αισθάνθηκα άσχημα... Ένα τόσο υψηλού επιπέδου μπάσκετ, να έχει τόσο χαμηλό επίπεδο οργάνωσης και νοοτροπίας.

Σα να σας ακούω... "Τι να ξέρουν, μωρέ, οι Άγγλοι από μπάσκετ"; Κούνια που μας κούναγε.

ΠΗΓΗ: SPort24.gr

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE