Κάτι έντονα συναισθηματικό και ταυτόχρονα επώδυνα ρεαλιστικό. Ενας άνθρωπος που στη διαδρομή της ζωής του αποτελεί την υπέρτατη έκφραση της ανθρώπινης φύσης που αντέχει και ξεπερνά τη μοίρα, αφήνοντας πίσω τη γήινη υπόσταση προκειμένου να ντυθεί με τον μανδύα μίας υπεράνθρωπης οντότητας. Και ύστερα, όπως σε όλες τις αρχαίες τραγωδίες, να έρθει στο φως κάθε πτυχή της ανθρώπινης αδυναμίας του, να γκρεμιστεί στο κενό και να διαλυθεί σε εκατομμύρια κομμάτια μία καριέρα χτισμένη από κάθε λογής παράνομα υλικά!

Με την απόφαση του να παραιτηθεί της διαμάχης με την USADA, ουσιαστικά ο Αρμστρονγκ αποδέχεται την ενοχή του. Πιθανόν οι Ερινύες να τον λύγισαν εμποδίζοντας τον ύπνο του, μπορεί να φοβήθηκε τη φυλακή, αν οι κατηγορίες που αντιμετώπιζε αποδεικνύονταν αληθινές, ωστόσο δεν μπορείς παρά να τον συμπονέσεις! Κάπου σε όλη αυτή την ιστορία, δεν είναι μονάχα θύτης, αλλά και θύμα. Υπήρξε -για ένα διάστημα τουλάχιστον- εκεί στην αυγή του νέου αιώνα, ο αθλητής σύμβολο που όλοι θα ήθελαν να του μοιάσουν. Κάθε Αμερικανός, αλλά και πάμπολλοι φίλοι των σπορ σε όλο τον πλανήτη τον είχαν ως πρότυπο και ο ίδιος κάποια στιγμή, το συναισθανόσουν, είχε πάψει να είναι ο εαυτός του. Ηταν κάποιος άλλος, αυτός που πάντα τα media και οι PR σκιαγραφούν ως χαρακτήρα, μία καρικατούρα που δεν δικαιούται πια ούτε να σκέφτεται μόνη της, ούτε να επιλέγει δρόμους, αφού τα πάντα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα! Μια ευνουχισμένη προσωπικότητα που ρόλος της είναι πια να ικανοποιεί αυτό που οι υπόλοιποι φαντασιώνονται και επ' ουδενί αυτό που αληθινά θα ήθελε να είναι!

Η ιστορία του Αρμστρονγκ θα μπορούσε να είναι ένα μοντέρνο παραμύθι. Στα 25 του χρόνια, το 1996, και ενώ ήδη είχε κάνει επιτυχίες σαν ποδηλάτης, διαγνώστηκε με καρκίνο στους όρχεις, που στη συνέχεια έκανε μετάσταση στους πνεύμονες και τον εγκέφαλο. Οι πιθανότητες επιβίωσης που του έδιναν οι γιατροί δεν ξεπερνούσαν το 40%, ωστόσο εκείνος το πάλεψε και μέσα σε δύο χρόνια είχε ξαναγυρίσει στους αγώνες! Κέρδισε συνολικά επτά φορές τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, κάτι εξωπραγματικό, ενώ ταυτόχρονα η φιλανθρωπική του δράση με το ίδρυμα που φέρει το όνομά του και τα περίφημα κίτρινα βραχιολάκια που ήταν της μόδας πριν λίγα χρόνια συγκέντρωσε 350 εκατομμύρια δολάρια, βοηθώντας ανθρώπους που υπέφεραν από την επάρατη νόσο.

Ομως οι κατηγορίες, που πύκνωσαν τα τελευταία χρόνια μετά την αρχική αποχώρηση και την επιστροφή του στους αγώνες, τον έφεραν πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Ολο και πιο πολλοί πρώην συναθλητές του έκαναν λόγο για συχνή χρήση ερυθροποιητίνης (EPO) και η αμερικανική επιτροπή αντιντόπινγκ USADA, πριν λίγες εβδομάδες, τον παρέπεμψε σε δίκη για δείγματα αίματος του 2009 και του 2010 που αποδείκνυαν τη χρήση απαγορευμένων ουσιών. Αρχικά ο Αρμστρονγκ αντέδρασε, αλλά τελικά χτες αποφάσισε να παραιτηθεί της διαμάχης αποδεχόμενος ουσιαστικά τις όποιες ποινές που μάλλον θα είναι η αφαίρεση των τίτλων του και ισόβιος αποκλεισμός από κάθε δραστηριότητα.
Η πτώση του Αρμστρονγκ, σίγουρα λυπεί, πιο πολύ από ό,τι σοκάρει! Είναι κακό πως θα μείνει στο μέλλον και αυτός ως αναφορά, σύμφωνα με όλα αυτά που θα γράψουν όλα τα ΜΜΕ σε κάθε γωνία του πλανήτη, για το πόσο πρόδωσε «τα όνειρά μας» . Προσέξτε, τον πρώτο πληθυντικό! Οχι τα δικά του όνειρα, τη δική του καριέρα, τους δικούς του ανθρώπους, τα παιδιά του, τις σκέψεις και τα όνειρά του, αλλά εμάς! Αν αυτό δεν ακούγεται υποκριτικό, τότε αλήθεια τι είναι; Το σοκ του να μην είναι τίποτα από όσα πέτυχε ο Λανς Αρμστρονγκ, ο άνθρωπος που νίκησε τον καρκίνο, αληθινό, παρά μόνο αποτέλεσμα φαρμακευτικής υποστήριξης, έρχεται ως γροθιά στο μαλακό υπογάστριο της ανυποψίαστης κοινής γνώμης! Πιθανότατα το ίδιο συντριπτική, με τη βραδιά του Σεπτεμβρίου του 1988, όταν ο Μπεν Τζόνσον αποδείχτηκε πως στην περιβόητη κούρσα του αιώνα στη Σεούλ ήταν τίγκα στο αναβολικό (κάνοντας διάσημη τη στανοζολόλη), είδηση που διέλυσε μονομιάς μαζί με την αλήθεια του πώς έγινε το απίστευτο 9.79 και την εποχή της αθωότητας για μία ολόκληρη γενιά. Οχι πως όποιος ήταν μέσα στον κλασικό αθλητισμό δεν ήξερε ή δεν υποπτευόταν τι συνέβαινε, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένας αθλητής αυτού του βεληνεκούς συλλαμβανόταν μετά από ένα τόσο μεγάλο ρεκόρ και στο ξεκίνημα της δορυφορικής εποχής και των 24ωρων ειδησεογραφικών καναλιών, άρα το σοκ ήταν έντονο! Ωστόσο, η ιστορία του Αμερικανού ποδηλάτη που είχε εξελιχτεί σε μία ηρωική φιγούρα, και έξω από το στενό αθλητικό περιβάλλον, μάλλον σοκάρει ακόμη περισσότερο από ό,τι ο Τζόνσον, πριν από 24 χρόνια.

Πολλές φορές, ομολογώ πως σκέφτομαι τη δική μας ευθύνη στο ότι τα χέρια των σούπερ αθλητών οπλίζονται με φάρμακα. Και εννοώ όλων όσων παρακολουθούμε τα σπορ και απαιτούμε πολλές φορές όχι απλά κάτι το εξαιρετικό, αλλά κάτι το εξωπραγματικό. Ενα ολοένα και πιο αχόρταγο κοινό, δεν αποδέχεται από τον αθλητή «του», την ομάδα «του» οτιδήποτε άλλο πέραν της επιτυχίας. Αν αυτό δεν αποτελεί αφορμή για να βρεθεί τρόπος βελτίωσης της επίδοσης, του ρεκόρ, να διατηρηθεί κάποιος στην κορυφή ψάχνω να δω τι είναι! Ετσι όμως δίνουμε τροφή στην ανθρώπινη ματαιοδοξία με την ακόρεστη δική μας ανάγκη να ανακαλύπτουμε ήρωες, πιθανώς για να έχουμε τελικά κάτι να γκρεμίσουμε αργότερα. Ο Αρμστρονγκ (όπως και ο Τζόνσον και τόσοι άλλοι) για να καταφέρουν να ξεχωρίσουν σε αυτή την πολύ γυαλιστερή βιτρίνα του σταρ σίστεμ, που τους αναγκάζει να γίνουν υπεράνθρωποι, μεταβάλλονται σε υπάνθρωποι, αφού στόχος τους ήταν να ξεγελάσουν τα άλλα όντα! Οσο αλληγορικό και αν ακούγεται δεν παύει να είναι η ωμή αλήθεια, σε έναν κόσμο που γαλουχήθηκε με την ιδέα πως η νίκη είναι το παν.
 

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες LIFE