Τέσσερα χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2008, είχαμε μόλις ξεκινήσει την ραδιοφωνική εκπομπή στον Sentra, και όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή σημαντικό μέρος της κουβέντας γινόταν για τους ελεύθερους παίκτες.

Ο Μότα ήταν το όνομα που τότε συζητούσαμε περισσότερο απ' όλα. Ο Βραζιλιάνος, με ιταλική καταγωγή και διαβατήριο, είχε μείνει ελεύθερος από την Ατλέτικο Μαδρίτης, είχε δοκιμαστεί και απορριφθεί από την Πόρτσμουθ και έψαχνε ομάδα στα 26 του. Οι πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί που είχε τα τελευταία χρόνια ήταν ο λόγος του "ξεπεσμού", αφού δεν ήταν εύκολο για μια ομάδα να πάρει το ρίσκο και να τραβήξει το λαχείο του, παρά τις καλές σεζόν στην Primera.

Πάντα κάποιος λόγος υπάρχει για να είσαι στη γύρα Σεπτέμβριο μήνα. Τραυματισμοί και πολλές χαμένες σεζόν, δραματική πτώση στην απόδοση, υψηλές οικονομικές απαιτήσεις που οι ομάδες διστάζουν να καλύψουν, μεγάλη ηλικία που προβληματίζει. Κάτι απ' όλα ισχύει σε κάθε περίπτωση, ενώ σε αρκετές υπάρχει συνδυασμός προβλημάτων. Και απ' αυτούς που βρίσκουν ομάδα τον Σεπτέμβρη, πάντα υπάρχουν αυτοί που αποδεικνύονται "λαχεία" κι αυτοί που δεν δικαιώνουν ούτε τις ελάχιστες προσδοκίες.

Ο Μότα τότε αποδείχθηκε λαχείο. Αναστήθηκε ποδοσφαιρικά στην Τζένοα, έκανε την πιο παραγωγική χρονιά της καριέρας του με έξι γκολ, η ομάδα τερμάτισε 4η, πίσω μόνο από Ίντερ, Μίλαν και Γιουβέντους. Ο Μότα έφυγε το καλοκαίρι (μαζί με τον Μιλίτο) για την Ίντερ για 10 εκατομμύρια ευρώ, πήρε πρωτάθλημα, κύπελλο και Champions League με τους "νερατζούρι", έπαιξε με την φανέλα της Εθνικής Ιταλίας στο Euro του 2012.

Προφανώς και κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, αλλά αν η ιστορία του Μότα διδάσκει κάτι είναι πως τα λαχεία βγαίνουν ή μπορούν να βγουν μόνο όταν τα χειριστείς σωστά. Κι ο σωστός χειρισμός συνήθως πατάει στο να μην χρειάζεσαι άμεσα τη βοήθεια του παίκτη, αλλά να τον έχεις αποκτήσει με χαμηλές απαιτήσεις, ώστε να του δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται για να βρεθεί στην πρέπουσα κατάσταση για να βοηθήσει.

Η Τζένοα ρίσκαρε με το τότε λαχείο του Μότα, αλλά δεν τον είχε αποκτήσει για να της λύσει αμέσως τα προβλήματά της και να κάνει την διαφορά στο κέντρο. Ο παίκτης αποκτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου, αλλά πέρασαν πρώτα πάνω από 40 μέρες μέχρι να παίξει για πρώτη φορά βασικός σε παιχνίδι πρωταθλήματος στις 19 Οκτωβρίου. Πάτησε χορτάρι όταν ο ίδιος ήταν έτοιμος, όχι νωρίτερα κι υπό την πίεση των αναγκών της ομάδας.


Προφανώς κι ο Ντιακιτέ, που είναι κι αφορμή για το κείμενο, "κάτι" έχει για να είναι ελεύθερος από τις 30 Ιουνίου. Μπορεί αυτό να είναι οι ελλείψεις που έχει στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού, μπορεί το γεγονός πως δεν έπαιξε πολύ στην τελευταία του σεζόν με τη Νις, μπορεί να μην θεωρείται πια τόσο καλός. Στο φινάλε, αν δεν είχε "κάτι", ο Ολυμπιακός θα ήταν σίγουρος για την περίπτωσή του και θα τον είχε αποκτήσει πολύ νωρίτερα, με τη πεποίθηση πως αποτελεί "λαβράκι" κι έξυπνη μεταγραφή παίκτη που θα βοηθήσει σίγουρα.

Δεν έγινε έτσι. Οι "ερυθρόλευκοι" κοίταξαν πρώτα άλλες περιπτώσεις και κατέληξαν στον 27χρονο Ντιακιτέ μόνο αφού είχε τελειώσει η μεταγραφική περίοδος και μπορούσαν πια να πάρουν μόνο ελεύθερους. Σ' αυτό το διάστημα ο παίκτης έχει μείνει δύο μήνες χωρίς ομάδα, δεν έχει κάνει καθόλου προετοιμασία, παρά μόνο ατομικές προπονήσεις.

Μπορεί λοιπόν να μην είμαστε σίγουροι για το τι μπορεί να δώσει στον Ολυμπιακό ο Ντιακιτέ, αλλά γίνεται με ασφάλεια το ποντάρισμα πως θα χρειαστεί χρόνος για να φτάσει στην κατάσταση να προσφέρει ό,τι έχει. Η διακοπή του πρωταθλήματος είναι σίγουρα ευτυχής συγκυρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το πότε θα είναι ο παίκτης κοντά στο 100% που απαιτείται, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε τις υψηλές απαιτήσεις του Champions League.

Έχει την πολυτέλεια και το χρόνο να περιμένει ο Ολυμπιακός το "λαχείο" του όσο το έκανε πριν από τέσσερα χρόνια η Τζένοα με τον Μότα; Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Γιατί ο Ντιακιτέ ήρθε για να αγωνιστεί ως αμυντικός μέσος σε μια ομάδα που δεν έχει καθαρόαιμο κόφτη στο ρόστερ της, παρά μόνον εναλλακτικές λύσεις. Ως παίκτης που θα κλείσει μια σημαντική τρύπα αποκτήθηκε ο Ντιακιτέ, όχι ως συμπλήρωμα, που αν βγει έχει καλώς, αν δεν βγει, δανεικός στην τάδε ομάδα.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δεν φαίνεται να έχει ούτε τον άπλετο χρόνο, για να δώσει στον παίκτη ώστε να είναι έρθει ομαλά στην απαιτούμενη κατάσταση, αλλά ούτε και την πολυτέλεια να τον δει τελικά να είναι κατώτερος των απαιτήσεων, αφού η θέση μοιάζει να απαιτεί ξεκάθαρη λύση, όχι αποτυχημένη επιλογή.

Ποιο το μέγεθος της ανάγκης του Ολυμπιακού για έναν καλό αμυντικό μέσο, με τρεξίματα και σκληράδα στον άξονα; Όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, μεγάλο.

Υπάρχει η εξίσωση που λέει πως η ανάγκη για έναν αμυντικό χαφ που είναι σκύλος και τρώει το γήπεδο είναι αντιστρόφως ανάλογη της πίεσης των παικτών που αγωνίζονται μπροστά του και των δυναμικών προσόντων των στόπερ που έχει πίσω του. Το στιλ και τα ζητούμενα από τον αμυντικό μέσο καθορίζονται εν πολλοίς από το συνολικό στιλ της ομάδας και από την συμπεριφορά των παικτών που έχει μπροστά και πίσω του.


Για να μην πλατιάσουμε, ας το δούμε στην πράξη στον Ολυμπιακό. Η ομάδα του Βαλβέρδε είχε πολύ τρέξιμο και πίεση στην μπάλα από όλους τους παίκτες που αγωνίζονταν μπροστά από τον κόφτη. Ταυτόχρονα, είχε μια αμυντική γραμμή που έπαιζε ψηλά και άφηνε ελάχιστα κενά στην πλάτη του κόφτη, με στόπερ ικανούς τόσο να βγουν πρώτοι στην μπάλα και να παίξουν ψηλά, όσο και να κυνηγήσουν και να καθαρίσουν στις περιπτώσεις που έσπαγε το πρες.

Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Βαλβέρδε να μην βλέπει μεγάλη ανάγκη για έναν κόφτη που θα τρώει το γήπεδο και να μπορεί να εφαρμόζει το πλάνο που ήθελε αμυντικό μέσο τον Ορμπάιθ. Με την υπόλοιπη ομάδα να μικραίνει όσο μπορεί τους χώρους μπροστά και πίσω του, ο βαρύς Ισπανός είχε μικρό χώρο αμυντικής ευθύνης, που δεν τον εξέθετε. Έτσι, μπορούσε ανεπηρέαστος να προσφέρει το ζητούμενο, που δεν ήταν τα διαγώνια τρεξίματα, αλλά να γίνεται τρίτος στόπερ όταν αυτό ήταν αναγκαίο και να είναι υπεύθυνος για την καλή πρώτη πάσα, την κυκλοφορία μπάλας, αλλά και τις βαθιές μπαλιές για κάποια αντεπίθεση.

Αυτά ίσχυαν πέρσι, όμως φέτος ο Ολυμπιακός δεν έχει (μέχρι στιγμής), ούτε πίεση στην μπάλα πάνω από τη σέντρα, ούτε την άμυνα ψηλά, ούτε κεντρικούς αμυντικούς με τα προσόντα και τον τρόπο παιχνιδιού του Αβραάμ με τον Μέλμπεργκ. Με τα μόνα δεδομένα τρεξίματα στον άξονα να είναι αυτά του Μανιάτη και με την μέχρι τώρα παθητική αμυντική συμπεριφορά της ομάδας, η "εξίσωση" λέει πως αυτή τη στιγμή η ανάγκη για κόφτη που θα καλύπτει πολλούς χώρους και θα προσφέρει κλεψίματα είναι πολύ μεγαλύτερη από πέρσι.

ΠΗΓΗ: Contra.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός