Oπιο σίγουρος τρόπος για να εισπράξει κάποιος χλεύη και ίσως καμιά σφαλιάρα είναι να πλησιάσει κάποιον αθλητή των Παραολυμπιακών Αγώνων και να του μιλήσει με τη συγκατάβαση του αρτιμελούς που απευθύνεται στον ανήμπορο.

Όταν ο υποτιθέμενος ανήμπορος διαγνώσει οίκτο στο βλέμμα του συνομιλητή του, γίνεται θηρίο. «Κύριε», του λέει (συνήθως με τα μάτια του…), «εγώ είμαι πρώτος στην Ελλάδα, πρώτος στην Ευρώπη, πρώτος στον Κόσμο ολόκληρο. Εσύ ποιος είσαι που θα τολμήσεις να με λυπηθείς; Με τι θράσος θεωρείς ότι είσαι ανώτερός μου;»

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου –όπου το Ολυμπιακό Στάδιο γεμίζει μέχρι ασφυξίας ακόμα και στα πρωινά αγωνίσματα- και δυσκολεύομαι να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματά μου.

Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να συγκινείται, να μελαγχολεί, να χαίρεται, να συντρίβεται, να δακρύζει από υπερηφάνεια, να δακρύζει από στενοχώρια.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE