Η αλήθεια είναι πως χρόνια τώρα παραπονιέμαι -και δημοσίως, δηλαδή γραπτώς- για το επίπεδο του θεάματος που βλέπουμε. Για τον ρυθμό που ...δεν έχουν οι αγώνες (ο πατέρας μου, όταν του διαγνώσθηκε καρδιακή αρρυθμία, έβαλε βηματοδότη - λέτε να είναι Η λύση;), για τους αυτοματισμούς που δεν βλέπουμε (η τρίτη σωστή πάσα είναι είδηση), για το τρέξιμο των παικτών που περισσότερο θυμίζει βόλτα στα μαγαζιά για ψώνια, για τις συνεχείς διακοπές από τα αγχωμένα σφυρίγματα των πιεσμένων διαιτητών, για την ποιότητα που είναι είδος προς εξαφάνιση, για όλα αυτά και άλλα πολλά. Σχεδόν για όλα...

Σάββατο απόγευμα, 15 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Βησσαρίωνος μεγάλη η χάρη του, παρακολούθησα διαδοχικά τους αγώνες των ομάδων που θα διεκδικήσουν τον τίτλο και φέτος. Της μίας, δηλαδή, γιατί η άλλη, με αρχηγό τον Λουκά και φορ τον Τοτσέ, ο μόνος τίτλος που μπορεί να διεκδικήσει, είναι αυτός της πιο αντιτουριστικής. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για τουρισμό, έστω κι αν ο Παναθηναϊκός πιο πολύ τουρίστα θύμιζε στην Κομοτηνή. Πήγε, είδε, φωτογράφισε την εκκλησία πίσω από το κόρνερ του γηπέδου κι έφυγε γεμάτος με αναμνήσεις και άδειος από βαθμούς.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS