«Βατός ο όμιλος του Ολυμπιακού, είναι τυχερός που του έτυχε η χειρότερη από τους ισχυρούς (Άρσεναλ), η Σάλκε είναι υποδεέστερη από την Ντόρτμουντ που αντιμετώπισε πέρυσι και η Μονπελιέ είναι περίπου ό,τι και η περσινή Μαρσέιγ». Υπήρχε μια συγκρατημένη (ή ασυγκράτητη) αισιοδοξία τουλάχιστον για τη δεύτερη θέση και βεβαιότητα σχεδόν για την τρίτη θέση. Τι ακούμε και διαβάζουμε μετά την πρεμιέρα των ομίλων και την εντός έδρας ήττα από τη Σάλκε; «Κακός ο Ολυμπιακός, δεν έχει καμία τύχη να προκριθεί και τυχερός θα είναι αν καταφέρει να τερματίσει τρίτος». Όπως συμβαίνει συνήθως, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Ναι, ήταν κακός ο Ολυμπιακός στην πρεμιέρα και μάλλον ανέτοιμος γι’ αυτό το παιχνίδι - κι αυτό πιάνει από τον προπονητή, μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Ναι, δεν εκμεταλλεύτηκε το καλό του ξεκίνημα. Ναι, δεν επιτρέπεται να ισοφαρίζεις κι αντί να έχεις εσύ το μομέντουμ και την ψυχολογία, να τρως γκολ ένα λεπτό μετά. Ναι, ήταν τυχερός που ακυρώθηκε το γκολ του Κούλη και έχασε το πέναλτι ο Χούντελααρ. Ναι, ενδεχομένως με τον Ιμπαγάσα στην 11άδα να είχε άλλη εικόνα η ομάδα. Θα τα δεχθώ όλα αυτά. Αλλά μήπως και πέρυσι, που η ομάδα δεν είχε παιχνίδια στα πόδια της ξεκίνησε καλύτερα; Όχι, με εντός έδρας ήττας είχε ξεκινήσει, αλλά στην πορεία διόρθωσε τα πράγματα και έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στους «16».

Φυσικά τα όσα κατάφερε πέρυσι ή τέλος αυτά στα οποία έφτασε κοντά, δεν λένε απαραίτητα κάτι για φέτος. Αλλά ο Ολυμπιακός, ακόμα και με προβλήματα τραυματισμών ή ανετοιμότητας παικτών (Αβραάμ και Ντιακιτέ), ακόμα κι αν οι καινούργιοι παίκτες δεν έχουν προσαρμοστεί πλήρως (Κοντρέρας, Μασάδο, Γκρέκο), ακόμα κι αν δεν αντικαταστάθηκαν κάποιοι απ’ αυτούς που έφυγαν (Μιραλάς, Μαρκάνο), μπορεί να παίξει καλύτερα. Δεν ξέρω πόσο καλύτερα και αν θα είναι αρκετή η - όποια - βελτίωσή του για να μαζέψει βαθμούς, αλλά εγώ τον περιμένω καλύτερο.

Η βελτίωσή του θα ξεκινήσει πρώτα από την άμυνα. Μόλις ο Κοντρέρας «γνωριστεί» καλύτερα με τον παρτενέρ του, όποιος κι αν είναι αυτός, μόλις δηλαδή καταλήξει ο Ζαρντίμ σε ένα σταθερό δίδυμο στο κέντρο της άμυνας και τους δώσει συνεχόμενα παιχνίδια και μόλις επίσης καταλήξει στον ποιον θεωρεί βασικό τερματοφύλακα και ποιον νούμερο 2, τότε και τα 5/5 της άμυνας θα έχουν «κλειδώσει», μια που Τοροσίδης και Χολέμπας δεν αλλάζουν. Με μια άμυνα που δεν θα αλλάζει όλη την ώρα 9παρά μόνο για λόγους ξεκούρασης), θα έρθει η αμυντική ισορροπία που είναι απαραίτητη για το Champions League, ενώ είναι «περιττή πολυτέλεια» για τα περισσότερα ματς της Super League. Κι από κει και πέρα, ο Ζαρντίμ θα ψάξει να βρει πώς θα κάνει πιο λειτουργική τη μεσαία του γραμμή, πώς οι μέσοι πρώτα θα θωρακίζουν το κέντρο και στη συνέχεια θα προωθούν γρήγορα τη μπάλα μπροστά, διότι μόνο έτσι μπορεί μια ελληνική ομάδα να καταφέρει πράγματα στο Champions League κι όχι προσπαθώντας να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής ή κάτι ανάλογο.

Όσο για το μπροστά, εκεί υπάρχει ο Τζεμπούρ και ο Μήτρογλου, υπάρχει ο Φουστέρ και ο Αμπντούν, υπάρχει ο Φετφατζίδης κι ο Μασάδο (παρόλο που η καλή του θέση είναι στον άξονα), υπάρχουν με άλλα λόγια επιθετικοί και μεσοεπιθετικοί που το γκολ το «έχουν». Οκ, δεν υπάρχει Μιραλάς αλλά η ζωή συνεχίζεται και πρέπει η ομάδα να μάθει να σκοράρει διαφορετικά. Αρκεί η μπάλα να φτάνει μπροστά με σωστό τρόπο, διότι οι φάσεις που θα δημιουργήσει ολομόναχος ένας επιθετικός, όπως έκανε ο Τζεμπούρ στο τέλος, θα είναι ελάχιστες - και γι’ αυτό είναι και σπουδαία highlights.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός