Στην προοπτική δηλαδή ότι κάποια στιγμή μπορεί να το χρειαστείς. Και ω του θαύματος. Τις προάλλες που έκανα μια σχετική «αναζήτηση», βρήκα μέρες που είναι μια συγκλονιστική αναφορά σχετικά με το Πάσχα και τη θυσία του θεανθρώπο

. Την οποία και παραθέτω αυτούσια: «Αγαπητοί, είναι αλήθεια ότι περνάμε τις πιο κρίσιμες ημέρες στην ιστορία της Πατρίδας. Είναι αλήθεια ότι δίνουμε όλοι ανεξαιρέτως έναν δύσκολο αγώνα. Τούτες τις ώρες ο νους μας και η σκέψη είναι δοσμένες, όπως και οι καρδιές μας, σ' ΕΚΕΙΝΟΝ. Που ήρθε στη ζωή. Εδίδαξε αγάπη. Εδωσε θαλπωρή και γιάτρεψε. Οσοι πίστεψαν, τον ακολούθησαν και έζησαν από κοντά τα Θεία Πάθη. Δικάστηκε. Ο φανατισμός επικράτησε, γιατί έτσι έμελλε να γίνει. Να σταυρωθεί και ν' Αναστηθεί. Να παραδώσει το Πνεύμα του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Προσευχόμαστε. Με θεία κατάνυξη και προσμονή. Τους επί γης συνανθρώπους μας. Για όλους όσους υποφέρουν.

Ας σταθούμε δίπλα τους. Λίγη χαρά και ζεστασιά για τους πάσχοντες. Με κατανόηση και συμπάθεια. Είναι όλοι αυτοί, ένα κομμάτι της ζωής του κόσμου. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ». Προσωπικά, κάθε φορά που το διαβάζω με πιάνουν ρίγη συγκίνησης. Ποτέ άλλοτε δεν αποτυπώθηκε με τόση παραστατικότητα αλλά και ευλάβεια το θείο δράμα. Σε ποιον ανήκει, όμως, αυτό το ιερόν κείμενο; Ποιος είναι ο συγγραφέας; Μήπως κάποια νεαρή μαθήτρια της σχολής Καλογραιών; Μήπως πνευματικός του Αγγελου Αναστασιάδη; Μήπως κάποιος αριστούχος μαθητής της 6ης Δημοτικού; Μήπως ο Γέροντας Παΐσιος; Μήπως κάποιος νεαρός πρόσκοπος; Για να μην πολυλογούμε, λοιπόν, θα κάνουμε τη μεγάλη αποκάλυψη. Οι ιερές αυτές γραμμές ανήκουν στον Μανώλη Μαυρομμάτη! Πρώην δημοσιογράφο, πρώην ευρωβουλευτή, νυν πολιτευτή και υπάλληλο της Βουλής των Ελλήνων.

Μ αυτά τα ιερά λόγια είχε απευθυνθεί πέρυσι το Πάσχα ο Μανώλης Μαυρομμάτης στους φίλους του, στους ψηφοφόρους του, αλλά πάνω απ όλα στα εκατομμύρια των Ελλήνων χριστιανών. Μπορούμε να πούμε, και μετά λόγου γνώσεως μάλιστα, ότι πρόκειται για επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, ανθρώπινος νους να έχει τη δυνατότητα να αποτυπώσει με τόση γλαφυρότητα το θείο δράμα: Τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου. Σε συνδυασμό με τις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας.

Η Ελλάδα αλλά και οι Ελληνες. Φτάνοντας πλέον στην ένατη δεκαετία της ζωής του, ο Μανώλης Μαυρομμάτης έχει αφήσει στην άκρη τα καθημερινά και τα τετριμμένα. Το ποδόσφαιρο, την πολιτική και τον εσπρέσο στο «Ντα Κάπο». Το βλέμμα του και η σκέψη του έχουν στραφεί ψηλά. Στο θείον. Είναι εμφανές πλέον ότι έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Η πένα του, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον Ομηρο, ασχολείται με τα σημαντικά και τα σπουδαία. Οπως και ο Αντώνης Σαμαράς έτσι κι ο Μανώλης Μαυρομμάτης μιλάει απευθείας με τον Θεό. Αυτόν έχει επιλέξει ο πλάστης του κόσμου για να περάσει στην ανθρωπότητα, και ειδικότερα στους δοκιμαζόμενους Ελληνες, τα μηνύματά του. Μετανοείτε όσο υπάρχει ακόμα καιρός. Αυτά.

Γνώρισε έναν αλήτη, που 'γραφε σαν τον Ελύτη.
-Ζωρζ Πιλαλί

Η πατέντα και η απληστία να τα παίρνουνε όλα σε όλα τα αθλήματα είναι ελληνικό φαινόμενο και μόνο

ΕΚΑΤΟ νοματαίους και με το ζόρι θα έχει η Μπαρτσελόνα στο φάιναλ φορ στο Λονδίνο . Κάτι παραπάνω από κόσμο θα έχει η Ρεάλ. Και δεν είναι θέμα κρίσης. Οτι δηλαδή δεν έχουνε λεφτά οι Ισπανοί για να ταξιδέψουνε. Αν είχανε φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, θα μιλάγαμε για εξήντα χιλιάδες νοματαίους στο Λονδίνο. Σάβουαρ. Από τριάντα χιλιάρικα έκαστη. Επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο.

Ενώ στην άλλη περίπτωση μιλάμε για μπάσκετ. Η μέρα με τη νύχτα. Και μόνο στην Ελλάδα, βέβαια, υπάρχει αυτό το καραγκιοζιλίκι: Επειδή είμαι Ολυμπιακός, δηλαδή, πρέπει σώνει και καλά να γίνω οπαδός του Ολυμπιακού και στο μπάσκετ. Επειδή είμαι οπαδός του Παναθηναϊκού, να γίνω σώνει και καλά οπαδός του Παναθηναϊκού και στο βόλεϊ Γυναικών. Κι ας μην ξέρω γρι από το άθλημα. Η Γιουβέντους και η Μίλαν, δηλαδή, είναι μικρές ομάδες, επειδή πλην του ποδοσφαίρου δεν έχουνε τίποτα απολύτως άλλο. Μπάσκετ ή βόλεϊ. Οπως η Γιουνάιτεντ και η Μπάγερν. Φτάνουν και μόνο οι διακρίσεις τους στο ποδόσφαιρο για να τις κάνουν μεγάλες ομάδες. Αυτή η πατέντα και η απληστία οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί να τα παίρνουνε όλα σε όλα τα αθλήματα είναι ελληνικό φαινόμενο και μόνο.

Το μόνο που ξέρανε να κάνουνε ήτανε πλιάτσικο

ΜΕΓΑΛΗ Δευτέρα βράδυ. Σε μουσική σκηνή στο Μοναστηράκι. Παίζει μπουζούκι ο Κώστας Παπαδόπουλος. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει ο Μάριος Κώστογλου με την ψυχή του και η Σταυρούλα Μανωλοπούλου. Κάθε φορά που θα δεις και θα ακούσεις τον Κώστα Παπαδόπουλο να παίζει, πρόκειται για την ίδια μυσταγωγία. Με κατάνυξη μπορείς να πεις. Λιτός, απέριττος στο παίξιμό του, χωρίς εξάρσεις και τσαλιμάκια. Χωρίς επίδειξη δεξιοτεχνίας. Σχεδόν το χαϊδεύει το τρίχορδο. Κλείνεις τα μάτια και νομίζεις ότι ακούς ολόκληρη ορχήστρα.

Το εντυπωσιακό είναι η άνεση στο παίξιμό του. Και η απλότητα. Χωρίς υπερπροσπάθεια. Η δεξιοτεχνία του σε συνδυασμό με την ψυχή που βάζει στο παίξιμό του, βγάζουν αυτούς τους αριστουργηματικούς ήχους. Και τον κόσμο να είναι προσηλωμένος, χωρίς να ακούγεται άχνα. Οταν μιλάμε για τον Κώστα Παπαδόπουλο (φωτό), μιλάμε για τη ζωντανή ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Στα 76 του πλέον χρόνια, μετράει πάνω από μισόν αιώνα στη δισκογραφία και τα πάλκα. Εχει παίξει μπουζούκι σε 50.000 σχεδόν τραγούδια.

Πάνω από το 50% της συνολικής δισκογραφίας. Κι έρχεσαι και αναρωτιέσαι: Ολοι αυτοί οι κατσικοκλέφτες που περάσανε από το υπουργείο Πολιτισμού, από τον Δήμο της Αθήνας, που διαχειριστήκανε, μοιράσανε και σκορπίσανε εκατομμύρια ευρώ, τι έχουνε κάνει για να αξιοποιήσουνε τη ζωντανή κληρονομιά του Κώστα Παπαδόπουλου και του κάθε Παπαδόπουλου; Εναν χώρο τέχνης και πολιτισμού δηλαδή, για να διατηρείται ζωντανή αυτή η παράδοση. Τίποτα. Το μόνο που ξέρανε να κάνουνε ήτανε πλιάτσικο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν εισβάλουν σπίτι σου τα ξημερώματα, το λες στη δικηγόρο σου ή στην αστυνομία;

Πηγή: Goal

Γνώμες LIFE