Εδώ και 20 χρόνια ψήνω ανελλιπώς τις Κυριακές του Πάσχα. Εδώ και 13 χρόνια, μάλιστα, που έχω και τα παιδιά μου, το θεωρώ ιερή υποχρέωση να διατηρώ τα έθιμα και έχω έναν λόγο παραπάνω να το κάνω. Όχι μόνο το Πάσχα, αλλά σε όλες τις γιορτές. Γιατί μέσα από την οικογένεια, που είναι η πρώτη πατρίδα, θέλω τα παιδιά να μάθουν να σέβονται.

Έτσι το ψήνουμε...

Αν είμαστε γεροί θα βάλουμε το αρνάκι και φέτος στη σούβλα. Όσοι ψήνουν, ξέρουν πως δεν πρέπει να αρπάξει. Γι΄ αυτό το βάζουμε ψηλά και στην αρχή δεν θέλει δυνατή φωτιά. Θέλει τις ώρες του το ψήσιμο, πέντε με εφτά ώρες για να βγει λουκουμάκι! Κι επειδή ακούω δεξιά κι αριστερά διάφορα, εγώ λέω πως το αρνάκι δεν θέλει πολλά πράγματα. Λίγο ψωμάκι του βάζω μέσα στο στομάχι, για να μαζεύει τα υγρά και λεμόνια. Απ' έξω ρίχνω αβέρτα αλάτι και φυσικά το λαδολέμονό του. Αλλά, είπαμε, θέλει υπομονή. Γιατί το αρνί θέλει γύρισμα με το χέρι...

Έτσι το τρώμε...

Πριν το αρνάκι, όμως, θα έχουμε το κοκορετσάκι μας, να περάσει ο κόσμος να τον κεράσουμε και να τα πούμε. Όταν ανέβει το αρνί, επειδή υπάρχει κρασάκι και τσιπουράκια, επιβλέπει ο αδερφός μου! Όταν τελειώσει το ψήσιμο, το αρνί θα βγει ολόκληρο πάνω στο τραπέζι και μετά, σιγά-σιγά θα βγουν τα γλυκαδάκια και θα ξεκινήσει το φαγοπότι. Θα πιούμε αρκετά γιατί δεν θα οδηγήσουμε, δεν θα πάμε πουθενά. Είναι μέρες χαράς και γέλιου, προτείνω να ξεχάσουμε όλα τα υπόλοιπα.

Και ξαναψήνουμε...

Τη δεύτερη μέρα επιβάλλεται να ξαναμπεί κοκορέτσι και κοντουσούβλι, αλλά αρνίσιο. Και οτιδήποτε άλλο υπάρχει για ψήσιμο. Πάντα οικογενειακά όλα αυτά. Θέλω να ευχηθώ καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα και επιτέλους να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή σαν λαός...  

LIFE Ψυχαγωγία Ημίχρονο