Νίκος Αναδιώτης:

Τελευταίες μέρες του Αυγούστου και τελευταίες μέρες στο πανέμορφο νησί μας, την Κρήτη! Δυστυχώς, όπως πάντα, όλα τα ωραία κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους. Αυτό θεωρώ ότι δίνει και μεγάλο μερίδιο στην ομορφιά τους, το τέλος τους.

Αυτό που θα μου μείνει έντονα εκτός των όμορφων θαλασσών, του εξαιρετικού φαγητού και της μοναδικής φιλοξενίας που χαίρεται οποιοσδήποτε στην Κρήτη, είναι η εικόνα που αντίκρισα χθες σε μια παραλία που απολάμβανα το μπάνιο μου.

Ένας νεαρός έφτασε στην παραλία με αναπηρικό καροτσάκι καθώς είχε παράλυτα τα κάτω του άκρα. Τον βοηθούσε ένας άλλος νεαρός με τον γιο του αφού κάτω είχε άμμο και ήταν δύσκολο να μετακινηθεί. Τον βοήθησαν να κατέβει από το καροτσάκι και τον ακούμπησαν στην άκρη της θάλασσας εκεί που σκάει το κύμα.

Φορούσε το μαγιό του, τον σταυρό του και μια μάσκα με αναπνευστήρα. Έκατσε μόνος του και σπρώχνοντας με τα χέρια του σύρθηκε στην άμμο. Τον πήρε σιγά σιγά η θάλασσα και κουνώντας τα χέρια του άρχισε να εξερευνά το βυθό.

Πριν παρατηρήσω αυτό το θέαμα ήμουν αραχτός στην ξαπλώστρα μου βυθισμένος σε σκέψεις για τον χειμώνα που έρχεται και αρκετά προβληματισμένος.

Έπειτα, όμως, από τον ήρωα που είχα μπροστά μου οι σκέψεις και οι μάταιοι προβληματισμοί που είχα εξαφανίστηκαν. Τους ρούφηξε η θάλασσα που είχα μπροστά μου και την ευχαριστώ. Η δίψα που είχε ο άνθρωπος που σας περιέγραψα και η ζωντάνια για ζωή που διέθετε απολαμβάνοντας ό,τι κι εγώ, αλλά με δυσκολότερη πρόσβαση απ΄ ότι εγώ, με έκανε να αναθεωρήσω για πολλές αξίες και πράγματα που έχω στη ζωή μου ως δεδομένα. Να τον έχει ο Θεός καλά και τον ευχαριστώ για το μάθημα που μου έδωσε.

Κάτι άλλο που με ξάφνιασε και με λύπησε περισσότερο ήταν ο ξαφνικός χαμός του μεγάλου Έλληνα σχεδιαστή, Μιχάλη Ασλάνη. Επειδή έτυχε να τον έχω γνωρίσει προσωπικά και να έχω συνεργαστεί μαζί του μπορώ με βεβαιότητα να πω πως υπήρξε ένας πολύ καλός άνθρωπος, ευγενικός και σεβαστικός, διακριτικός κι ευαίσθητος. Ο Θεός να τον συγχωρέσει εύχομαι και κουράγιο στους ανθρώπους που τον αγάπησαν πραγματικά και θα τους λείψει.

Ειρήνη Παπαδοπούλου:

Κάθομαι πάνω από την κόλλα χαρτί κανένα εικοσάλεπτο και δεν μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου. Από τη Δευτέρα που επέστρεψα στην Αθήνα ακόμα προσπαθώ να εγκλιματιστώ και να μπω στους ρυθμούς της πόλης. Νομίζω ότι είναι φυσιολογικό μετά το καλοκαιρινό μου τουρ και τις ενδιάμεσες διακοπές που διαδραματίζονταν εκτός Αθηνών σε όμορφα νησιά, πόλεις και επαρχίες με διαφορετική ομορφιά.

Τόσο έντονες παραστάσεις στο κεφάλι μου που δεν μπορώ να συνηθίσω το σπίτι μου εδώ και τη θέα του γείτονα :) Εδώ και τρεις ημέρες νοσταλγώ αυτές τις έντονες στιγμές σε όμορφα μέρη με δυνατές διαφορετικές προσωπικότητες, κοιτάζοντας συνέχεια το περιεχόμενο της φωτογραφικής μου μηχανής.

Τρέχω για δουλειές αυτές τις μέρες και δεν προλάβαινα να σκεφτώ. Από χθες το απόγευμα άρχισαν και οι προβληματισμοί και τα άγχη για το χειμώνα. Νίκο μου, εσύ με ξεμπλόκαρες, όμως… Διαβάζοντας το κείμενό σου με άγγιξε πολύ και με ένα μαγικό τρόπο γαλήνεψα…

Όσο για τον Μιχάλη Ασλάνη, αν και δεν τον ήξερα προσωπικά, στενοχωρήθηκα με τον τρόπο που αποχαιρέτησε αυτή τη ζωή. Ο Θεός να τον συγχωρέσει και να γαληνέψει την ψυχούλα του. Καλό ταξίδι... Εμείς οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας άπληστοι και χάνουμε την ουσία κι έτσι και την ευτυχία μας

Ας είμαστε ευγνώμονες καθημερινά για ό,τι έχουμε... Όσο για την μπάλα, για να αλλάξω κλίμα, μπήκε δυνατά και πάλι στη ζωή μας. Προχθές ήμουν σε ένα επαγγελματικό ραντεβού… Η πλειοψηφία ήταν γυναίκες, αλλά ένας άντρας τράβηξε όλη την προσοχή όταν ξαφνικά μάς τρόμαξε γιατί απότομα σηκώθηκε και φώναξε "γκοοολ!!!". Έβαλε γκολ ο ΠΑΟΚ… Γέλασα γιατί συνειδητοποίησα ότι όση ώρα εμείς μιλάγαμε σοβαρά, αυτός είχε online στο κινητό τον αγώνα. Δεν είναι να νευριάζεις γιατί μόλις ξεκίνησε ακόμα το πρωτάθλημα... Κουράγιο κορίτσια :)                  

Γνώμες LIFE Ψυχαγωγία Ημίχρονο